Veel mensen die horen dat ik zwangerschapsdiabetes hebben reageren met een “oh nee!”, “och arme” of een “allez, nu hebt ge eens een excuus om alles te eten wat ge wilt en nu kunt ge dat niet”. En toch, lieve mensen, begin ik steeds meer voordelen te zien aan deze diagnose. Je bent een optimist of je bent het niet.
Er zijn heel wat nadelen verbonden aan zwangerschapsdiabetes. Niet kunnen toegeven aan de cravings, is er zeker eentje van. Niet dat ik daar veel last van heb, van die cravings, maar toch. Er komen risico’s bij kijken, zowel voor jezelf als voor je kindje en daar moet je je zeker van bewust zijn. Ik neem mijn dieet momenteel zeer zeer zeer serieus. Maar het is niet alleen maar kommer en kwel. Er zijn ook voordelen aan deze diagnose en die mogen ook een keer in de kijker gezet worden. Ik probeer er de positieve kanten van te zien, maar ik wil het zeker niet verbloemen.
- Energie. All the energy in the world! Ok, misschien niet alle energie in de wereld. Ik ben en blijf nog altijd zwanger en er groeit nog steeds een kleine parasiet in mij. Maar ik heb best wel wat meer energie dan ik had verwacht te hebben op dit punt in mijn zwangerschap. En dat was ook de algemene consensus van mijn Diabetes Support Team (drie dames die ook zwangerschapsdiabetes hebben gehad). Door je dieet aan te pakken en minder koolhydraten/suiker te eten, krijg je opvallend meer energie. Natuurlijk moeten er nog steeds de nodige dutjes gedaan worden, dat spreekt voor zich, want dutjes zijn de max, maar ik ben nog vrij actief en energiek. Er staan nog regelmatig 10.000 stappen te blinken op mijn Fitbit en dat is toch niet vanzelfsprekend in je derde trimester.
- Gewichtstoename. Welke gewichtstoename? Toen ik op 24 weken mijn 1uur suikertest deed, woog ik ongeveer zes kilo meer dan mijn startgewicht. De kilo’s waren er flink aan het bijkomen met andere woorden. De twee weken tussen mijn 1uur suikertest en mijn 3uur suikertest, begon ik al wat te letten op mijn eten en viel ik anderhalve kilo af. Na mijn officiële diagnose viel ik nog eens anderhalve kilo af. Dus uiteindelijk bleef ik over met drie extra kilo’s. Nu, op bijna 35 weken, staat de weegschaal op plus drie à vier kilo (het durft al eens te wisselen) en dat terwijl Beebje zelf al tweeënhalve kilo weegt. Om nog maar te zwijgen over het gewicht van de placenta, vruchtwater, extra bloed,… Die blogpost die ik schreef over de gewichtscoach en het afvalplan vlak na de bevalling is intussen een pak minder relevant, want de kans is reëel dat ik hetzelfde of zelfs minder ga wegen na mijn bevalling dan voor mijn zwangerschap. Dank u, zwangerschapsdiabetes.
- Meer opvolging. Ja, je moet al eens vaker langsgaan bij de gynaecoloog, maar ik zie dat zelf eerder als een voordeel. Normaal gezien heb je een echo om de vier weken tot aan je 36 weken. Ik heb er iets meer gehad net omwille van de zwangerschapsdiabetes. De gynaecoloog wil een extra oogje in het zeil houden om ervoor te zorgen dat Beebje geen mini-reus wordt. En daardoor zien we Beebje een beetje vaker dan gewoonlijk. Als je meer opvolging krijgt, moet je je ook minder zorgen maken, want ik weet dat ik in goede handen ben en als er iets misloopt kan er snel ingegrepen worden.
- Geen brandend maagzuur. Voor mijn 1uur suikertest heb ik twee weken last gehad van brandend maagzuur en dat is echt een verschrikkelijk kutgevoel. Sinds ik koolhydraatarm eet heb ik misschien één of twee keer last gehad van brandend maagzuur, maar meer zal het niet geweest zijn. Het is een zeer irritant kwaaltje voor veel zwangeren in het derde trimester, maar ik vermoed dat ik ook hierbij mijn zwangerschapsdiabetesdieet mag danken.
- De resetbutton voor mijn relatie met eten. En dat is waarschijnlijk het belangrijkste puntje voor mij. Ik heb eten altijd gebruikt om te vieren en te belonen, maar ook om emoties of stress te verwerken. Dat vieren en belonen met eten is altijd al de valkuil geweest bij de keren dat ik probeerde gezonder te eten. Dan was het opeens vakantie en tijdens de vakantie mag je je toch een beetje laten gaan, niet? Of die ene collega die trakteert met heerlijke taart, sja, die verjaart ook maar één keer per jaar natuurlijk. “Hoera! Ik ben 35 weken zwanger! Laat ik dat vieren met een doos koeken in één keer op te schransen!” is niet aan de orde als je zwangerschapsdiabetes hebt. Daardoor ben ik moeten gaan kijken naar andere zaken die mij ook blij kunnen maken of waarmee ik ook een bepaalde mijlpaal kan vieren. Ik kocht verdacht veel zeepjes en aanverwanten de afgelopen maanden. Of ik genoot meer van het gezelschap waarmee ik was waardoor het eten minder belangrijk werd. Het gezelschap in kwestie mocht dan nog pizza aan het eten zijn of aan hun tweede stuk taart toe zijn. Het maakte opeens een pak minder uit dat ik een slaatje at of dessert moest overslaan als er een leuke babbel aan de gang was. Genieten van eten krijgt een heel andere dimensie.
Daarnaast ben ik me ook heel bewust geworden van goesting versus honger. Ik ben eigenlijk geen grote eter, waarschijnlijk omdat ik eerder aan de kleine kant ben en een ietwat traag metabolisme heb. Als ik dezelfde portie spaghetti achter de kiezen laat verdwijnen als die dat Het Vriendje laat verdwijnen (die 1/ een man is 2/ met kop en schouder boven me uitsteekt 3/ een metabolisme heeft om U tegen te zeggen), dan is dat eerder uit goesting dan uit honger. Als ik een koekje eet en dan nog één en dan nog één en dan nog één en dan, kom nog ééntje om het af te leren, dan is dat uit goesting, niet uit honger. Tegenwoordig eet ik tot ik voel dat mijn maag genoeg heeft. Mijn bord hoeft daarom niet leeg te zijn. Ik ben afgestapt van de drie grote maaltijden per dag en eet nu om de twee, drie uur. De grotere maaltijden zijn er natuurlijk nog wel, maar zijn opvallend kleiner dan voorheen en de gezonde tussendoortjes vangen de honger op. Daardoor heb ik minder pieken en dalen in mijn energieniveau. - Je hebt twee dingen om naar uit te kijken. De meeste zwangere vrouwen hebben één ding om naar uit te kijken aan het einde van hun zwangerschap. De baby. En die is zeker niet onbelangrijk. In het geheel niet. Maar als je zwangerschapsdiabetes hebt, is daar nog een ander lichtpuntje. Je mag terug eten wat je wil. Ik heb intussen al gezegd dat ik een doos van mijn favoriete koeken ga meenemen naar het verloskwartier en die ergens in mijn gezichtsveld te zetten, zodat ik er tussen de weeën door naar kan kijken en kan denken: “Hup! Weer een stapje dichter bij het eten van mijn favoriete koekjes!”. Een extra, visueel hulpmiddeltje tijdens die bevalling kan geen kwaad, toch? 😉 Alleen moet ik natuurlijk zorgen dat ik niet opnieuw in de vieren en belonen valkuil val waarover ik het had in het vorige puntje. Ahum. Kuch.
Ik wil de zaken die ik de afgelopen maanden heb geleerd over mezelf en mijn relatie met eten, graag meenemen naar de toekomst toe. Net zoals ik het wel zie zitten om verder op deze manier (koolhydraatarm) te blijven eten, met af en toe een uitzondering. Het doet mij goed, zowel mentaal als fysiek. Het zou jammer zijn om meteen terug te hervallen in oude gewoontes. Er staat gewoon te veel op het spel. En langs de andere kant zijn er zoveel voordelen verbonden aan deze levensstijl.
Sja. Die zwangerschapsdiabetes is een serieuze eye opener geweest voor mij. Het duwt je met je neus op de feiten. Het is eigenlijk het beste dieet dat er bestaat, net omdat er zoveel op het spel staat. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor de gezondheid van je ongeboren kind en daarvoor wil je natuurlijk alleen maar het allerbeste. Hetgeen wat je achter je kiezen laat verdwijnen heeft niet alleen effect op je eigen lijf, maar ook op dat van je kleine buikbewoner. Als dat geen goed duwtje in de rug is om er serieus werk van te maken, dan weet ik het ook niet.
Bon. Waar kan ik tekenen? Dat is niet besmettelijk veronderstel ik, en ik kan het ook niet even van je lenen? 😉
Fantastisch Kathleen,
Ik wou bijna dat ik ook zwangerschapsdiabetes had gehad ;). Ik had enorm last van brandend maagzuur. Een koolhydraatarm dieet wad mogelijk ook mijn redding geweest maar dokters schrijven uiteraard liever medicatie voor. Ik besef ook alsmaar vaker dat voeding gewoon essentieel is en dat je daarmee je lichaam belast of juist ondersteunt! Bedankt voor deze eye-opener! Ik kijk alvast mee uit naar Beebje. Baby 2 kruipt hier intussen bijna, hihi, en zijn bewegingen lijken op die van een zeehond (dat even terzijde).
Toi toi, geniet nog van de laatste weken en alvast een mindvolle bevalling gewenst.
Nele
Misschien moet ik toch eens zwanger proberen te worden! 😉
(echt dikke, vette knipoog, he)
Bahaha! Van jou verwacht ik daar niet anders dan een hele dikke, vettige knipoog bij ?
Eens optimist altijd optimist! Doe zo voort, het komt allemaal goed.
Btw, wij hebben precies dezelfde badmat, lekker zacht 🙂
Heel mooi hoe je de positieve kanten van je diabetes-diagnose voor het voetlicht brengt. Zo´n reset kan deugd doen, en niks beter dan een zwangerschap om je op de goeie weg te houden. Het is toch altijd iets makkelijker wanneer we het niet alleen voor onszelf moeten doen, maar ook voor dat ukje binnenin.
En leuk idee van die doos koekjes in de verloskamer (al durf ik wedden dat je die, wanneer het zo ver is, compleet uit het oog gaat verliezen ;))
Geniet van je laatste trimester!
Veel liefs vanuit het zuiden
En dan nu de vraag van 1 miljoen: wat zijn jouw favoriete koekjes?
Ik heb veel koekjes die ik heel graag eet, maar mijn allerfavorietste koekjes zijn Pim’s. Hmmmm….
check
check
check
check
Volledig herkenbaar (en ik kan het weten want heb zwangerschap gehad met en eentje zonder). jammer genoeg ben ik wel weer in oude eet- en bewegingsgewoontes hervallen.
(pssst eens de bevalling gestart is en je weeën volop bezig zijn, is je hormonen spiegel al helemaal anders en is je diabetes al gedaan! dus je mag die koeken in het zicht al opeten tijdens je bevalling) (als je kop daarnaar staat om te eten, dat is bij iedereen anders. Ik had in elk geval altijd heel veel honger tijdens de bevalling en at telkens hele doosjes graanrepen leeg)
Och gij! Ik dacht dat die hormonen pas veranderden nadat de placenta was geboren. Ik heb in ieder geval ook wat graanrepen in mijn tas zitten, zowel voor mij als voor Het Vriendje. Kwestie van iets mee te hebben moest het opeens heel lang duren. En natuurlijk is er ook die doos koeken. Just in case. 😀
ja ik was ook verrast, en heb discussie tussen mijn gynae en mijn endicrinoloog getriggerd. Uiteindelijk was de conclusie: bevalling goed op gang = einde dieet. Wat een opluchting zeg! Bij mijn eerste bevalling had ik absurd veel honger en heb ik echt 2 doosjes graanrepen opgepeuzeld dus ik was nogal bezorgd dat ik bij wijze van spreken een paar kilo broccoli naar het bevallingskwartier zou moeten meesleuren om mijn honger te stillen. Groentjes zijn misschien your best friends maar tijdens een bevalling toch liever niet.
Geweldig dat je zo’n Diabetes Support Team hebt om op terug te vallen. De specialist geeft je natuurlijk de nodige informatie maar iemand met wie je ervaringen en verhalen kan uitwisselen doet ongetwijfeld evenveel deugd. Ik zie de vroedvrouw en vriendlief nu trouwens naast je staan tijdens de bevallen terwijl ze aanmoedigend ‘koekjes …. koekjes …. koekjes’ zeggen in plaats van “duwen … duwen … “. 😉