Als dit bericht verschijnt op mijn blog, ben ik 39 weken zwanger. Maar stiekem, heel stiekem, schrijf ik het al terwijl ik nog maar 38 weken zwanger ben. En stiekem, heel stiekem kan ik zelfs al bevallen zijn momenteel. Wie zal het zeggen. Lang leve blogberichten vooraf schrijven en inplannen! Maar ik wilde toch nog een round up maken van mijn derde trimester. Kwestie van deze periode nooit meer te vergeten.
Kan je niet leven met al die onzekerheid en wil je graag weten of Beebje er al is? Check deze site!
- Het belangrijkste eerst, hoe gaat het met Beebje? Beebje doet het nog altijd goed. Er werden regelmatig danspasjes geoefend in mijn baarmoeder waardoor ik mijn buik alle kanten uit zag gaan. Vooral nadat ik lang heb gewandeld en dan ga zitten of op de bommeltrein naar huis is het steevast feest. Ik hoorde een vroedvrouw tijdens mijn lange suikertest tegen een andere zwangere vrouw zeggen dat een baby die veel stampt en beweegt, een blije baby is. En dat heb ik goed in mijn oren geknoopt. Dus als Beebje feestjes bouwt in mijn buik, dan wil dat zeggen dat het een blije baby is. Blije baby. Blije mama. Intussen hebben we ook geleerd dat Beebje iets groter dan gemiddeld zal zijn. Tijdens de 32 weken echo was het verdict dat die kleine spruit van ons in het 64ste percentiel zat. Twee weken later was dat al het 71ste percentiel om nog eens twee weken later in het 52ste percentiel te zitten. Blijkbaar worden die metingen hoe later in de zwangerschap een pak onnauwkeuriger. Soit. Gemiddeld gezien is Beebje dus iets groter dan normaal, maar gelukkig is het geen mini-reus. Daar ben ik al blij om. De kans bestond dat het een mini-reus ging zijn omdat ik zwangerschapsdiabetes heb, maar ik heb het dus echt wel goed onder controle.
- Hoe gaat het met jou? Ik heb nog altijd niet echt te klagen. Onlangs zei ik het nog tegen Het Vriendje: “Moest die zwangerschapsdiabetes er niet geweest zijn, dan was dit echt wel een unicorn zwangerschap geweest,”. Langs de andere kant, moest die zwangerschapsdiabetes er niet geweest zijn, had ik misschien wél andere kwaaltjes ontwikkeld die nu onder controle worden gehouden dankzij een zeer gezonde levensstijl. Soit. Soms denk ik dat ik misschien gewoon niet zo’n grote klager ben. Zo heb ik achteraf gezien de zwangerschapskaart véél te weinig uitgespeeld. Ik ben een paar keer langs de kiné geweest voor spanningshoofdpijn die ontstond doordat ik mijn schouders te hard opspande. Rond die periode was ik nog aan het werk en kreeg ik regelmatig last aan mijn staartbeentje. Toen heb ik de kiné ook om tips gevraagd en hij heeft wat aan mijn bekken en benen gepord, geduwd, gesleurd en getrokken. Hetgeen het beste hielp bij mij tegen dat pijnlijke staartbeentje was wandelen. Veel wandelen. En blijkbaar is het bij veel zwangere vrouwen net omgekeerd. Zolang ze kunnen zitten, geen enkel probleem, maar van zodra ze beginnen te stappen begint de pijn. Ik begrijp mijn lijf soms niet. Sinds ik thuis ben en dus niet meer uren braaf aan mijn computer moet zitten op het werk, heb ik geen last meer van dat staartbeentje. Hoera voor kwaaltjes die zichzelf oplossen!
Voor de rest ben ik nog veel aan het wandelen en krijg ik dan ook regelmatig de opmerking “amaai, gij bent nog goed te been” of aanverwanten te horen. Ik vermoed dat mensen daarmee vooral willen zeggen dat ik nog niet echt aan het waggelen ben geslagen. Tienduizend stappen haal ik niet meer op een dag. Vijfduizend vind ik momenteel genoeg en van zevenduizend ben ik meestal wel pompaf. Of zoals Het Vriendje onlangs zei: “Sja, iedere stap telt nu dubbel hé”. Yup. Dat.
Het grote probleem tijdens de afgelopen weken was vooral slaap. Ik weet dat er altijd wordt gezegd: “Slaapt nu ge nog kunt!”, maar ik vrees dat ik al op een nieuw ritme ben overgeschakeld. Ik ben sowieso al een slechte slaper en terug inslapen na de nachtelijke uitstapjes naar de wc is een hele opgave voor mij. Gelukkig zijn er dutjes. Dat was iets moeilijker als ik nog moest werken bij het hoofdberoep, maar nu ik thuis ben, geniet ik er met volle teugen van om rond drie uur ‘s middags, wanneer ik meestal mijn grote klop krijg, mijn bed in te kruipen en een uurtje of twee uur naar dromenland te gaan. Aaah. Dutjes. De max. - De navel: innie of outie? De navel is momenteel nog altijd een innie. Ik had stiekem gehoopt op een outie, maar ik vrees dat dat niet meer voor deze zwangerschap gaat zijn, helaas. 😀
- Is het geboortekaartje al klaar? Het geboortekaartje is klaar! Hoera! En daarbij ook alle extra’s. Ik heb alles mooi afgerond rond de 38 weken zwanger en dat was ruimschoots voldoende. Als ik geboortekaartjes maak voor klanten probeer ik ten laatste een maand voor de uitgerekende datum klaar te zijn. Het gezegde “Laatste maand, laatste dag” is me niet onbekend. Ik heb al gemerkt dat je twee soorten ouders hebt als het aankomt op alles wat met geboortekaartjes en doopsuiker te maken heeft. De ouders die liefst op 24 weken alles al in orde hebben en dan meteen ook alles al hebben klaarliggen. En dan heb je de ouders waarbij het allemaal niet zo’n haast heeft. Ik ben die laatste categorie blijkbaar met dan nog een extra dosis chill erbovenop, waarschijnlijk omdat ik de touwtjes zelf in handen heb en de drukker om de hoek zit. Sja.
- Krijgen wij, bloglezers, het geboortekaartje te zien? Waarschijnlijk zal ik het hier wel op de één of andere manier delen. No worries.
- Hebben jullie al een naam? Stiekem hebben we al heel heel heel lang een naam. Die zijn we nog altijd niet beu. Om de zoveel tijd vraag ik wel aan Het Vriendje: “Vind je de naam nog altijd goed?”, gewoon om nog even te dubbelchecken. Maar ik vermoed niet dat we opeens nog van gedacht gaan veranderen.
- Hoe staat het met het gewicht? De “wacht maar!” van het derde trimester was “Wacht maar, die laatste weken kom je opeens keiveel bij”. Blijkbaar moet iemand de uitzondering op de regel zijn en ben ik die. Mijn gewichtstoename zit nog altijd ergens rond de vier kilo. En nee, er is niets mis met mijn weegschaal, want we hebben gedubbelcheckt op de weegschaal van de gynaecoloog. Het begint mensen ook op te vallen dat ik in mijn gezicht bijzonder hard ben vermagerd. Dus dé grote vraag is: “Hoeveel gaat er nog van mij overblijven na de bevalling?”, want momenteel is mijn gewichtstoename voornamelijk baby en de placenta, het vruchtwater, het extra bloed etc. zorgt ook nog wel voor wat extra gewicht. To be continued.
- Wat is de grootste mind fuck van het derde trimester? De grootste mind fuck van deze zwangerschap op zich is mijn gewicht. Ik had minstens tien, vijftien kilo extra verwacht op de weegschaal. Op dat gebied kus ik mijn twee pollekes voor de diagnose zwangerschapsdiabetes. Maar de tweede grootste mind fuck van deze zwangerschap en dan vooral van dit trimester waren de opmerkingen rond de grootte van mijn buik. Ik kreeg van iedereen en z’n moeder te horen dat ik een relatief kleine buik heb. Zelfs van compleet onbekende mensen kreeg ik er opmerkingen over. En ik begon het zelf ook te zien en mij er een beetje zorgen om te maken nadat ik mijn buik vergeleek met een aantal dames die uitgerekend waren rond dezelfde datum als mij of zelfs na mij. Tot ik dan bij mijn gynaecologe kwam en zij aan het begin van het onderzoek mijn buik aftastte om vervolgens de uitspraak: “Amaai, da’s een groot kindje!” te doen. Kleine buik. Groot kindje. Begrijpen wie begrijpen kan. Voor mij is het in ieder geval een gigantische mind fuck.
- Ben je klaar voor de bevalling? Is er daar ooit iemand klaar voor? Serieus? We hebben een prenatale cursus gevolgd, ik heb een boek of twee gelezen over bevallingen en een ton interessante podcasts geluisterd, ik heb een gigantische hoeveelheid bevallingsverhalen gehoord en gelezen, maar je voorbereiden op aangereden worden door een bus (wat zo’n bevalling basically is) dat kan je gewoon niet. Punt. Dus ik ga die bus op me laten afkomen. Ik hoop op een zacht tikje van een Volkswagen hippiebusje, maar voor hetzelfde geld is het zo’n Britse, rode dubbeldekker die me aan honderd per uur van de baan maait. Wie zal het zeggen. Ik heb helaas geen glazen bol.
- Staat alles thuis klaar? De laatste weken begin ik te vermoeden dat ik een beetje te chill ben met alles wat met mijn zwangerschap en de komst van mijn eerstgeborene te maken heeft. Er is van alles een beetje in huis. Er zijn kleedjes, er is een cosleeper (die we al een keer in elkaar hebben gestoken, maar dan weer uit elkaar hebben gehaald om nog tijdelijk op te bergen), sinds kort staat er een verzorgingstafel in de badkamer, er is een maxi cosi (maar die staat nog niet geïnstalleerd in de auto), er zijn wegwerpluiers, maar ook een voorraadje wasbare luiers, er zijn twee borsten voorzien van melk (of misschien ook niet, dat is nu nog moeilijk te zeggen),… Ik vermoed dat bij heel wat lezers de wenkbrauwen even de hoogte in schieten en dat vooral de planners onder ons zich een beetje zorgen zullen maken. Een beetje veel misschien zelfs. Maar ik weet nu gewoon nog niet wat ik allemaal ga nodig hebben. Ik ga geen onnodige dingen kopen die ik achteraf niet nodig blijk te hebben. Als ik toch iets blijk nodig te hebben, dan kan ik het altijd online bestellen en is het binnen de kortste keren hier. En sinds kort is er een Kruidvat om de hoek waar ik ook altijd last minute terecht kan voor zaken die opeens onmisbaar blijken te zijn. Om nog maar te zwijgen van de twee supermarkten op wandelafstand en de twee apothekers. Opnieuw: ik denk niet dat je je kunt voorbereiden op de komst van je eerste kindje. Je kan de basis in huis halen en die is er momenteel, maar gaandeweg ga ik Beebje moeten leren kennen en zien wat ik nodig heb. Zei ik al dat ik misschien een beetje té chill ben de laatste tijd? Ja. Mjah. Ik ben er nog altijd niet uit of dat net goed of iets minder goed is.
- Is je koffer al gepakt? De koffer is gepakt! Sinds dinsdag zelfs zo goed als volledig, buiten wat spullen die nu nog in gebruik zijn die we er last minute moeten bij proppen. Daarvoor was het maar half z’n gat. En waarschijnlijk ben ik dan nog de helft vergeten, mij kennende. De zus vroeg afgelopen zondag toen we bij haar op bezoek waren of de koffer al in de auto stond, want je weet nooit natuurlijk. Nee. Nope. Die koffer staat thuis. Ja. Ik zeg het: nét iets te chill. 😛
- Ben je het nog niet beu? Tijdens de laatste weken van hun zwangerschap laten heel wat vrouwen weten dat ze het echt beu zijn. De kwaaltjes, de ongemakjes, het wachten,… Het maakt het niet bepaald een fijne tijd. Maar opnieuw: iemand moet de uitzondering zijn op de regel. Ik ben nog altijd goed te been. Een beetje te goed soms. En ik vind het fijn om thuis te zijn en te kunnen doen wat ik wil op mijn eigen tempo. Inclusief de nodige dutjes. Yup. Ik ben volop aan het genieten van deze laatste weken. Beebje durft zich al eens volledig uit te rekken (of zo voelt het toch!) wat niet het meest comfortabele gevoel is, maar dat gaat ook weer voorbij natuurlijk. Momenteel heb ik heel af en toe een keer een harde buik, maar die doen niet echt pijn bij mij. Ze voelen eerder wat onaangenaam. En sinds een paar dagen is er wat lage rugpijn en heel af en toe wat pijn in mijn onderbuik, maar opnieuw, niets dat ik niet aan kan of dat er voor zorgt dat ik mijn activiteiten moet stopzetten. Volgens mij is mijn lijf gewoon gemaakt om zwanger te zijn. Ik hou me dus in rust en stilte bezig en Beebje komt wanneer Beebje komt.
Ben ik een veelgestelde vraag vergeten te beantwoorden in dit bericht? Zit je zelf met een prangende vraag over Beebje? Stel ze gerust in de reacties. Misschien beantwoord ik ze meteen daar. Misschien zijn ze voer voor weer een zwangerschapsblogbericht. 😉
Ben je al begonnen met je huis poetsen? :-p
Bahaha! Nee, die fase ben ik precies aan het overslaan. ?
Welke podcasts heb je beluisterd om je voor te bereiden op de bevalling?
Een tip, bekijk voor de maxi cosi hoe hij in de auto moet, maar ook hoe je de gordeltjes versteld. Daar hebben wij lang op zitten sukkelen en da’s niet zo handig met baby erin…
Klinkt zeer gelijkaardig als mijn zwangerschap en voorbereiding, alleen was jouw diabetes bij mij bekkeninstabiliteit (dus ietske minder mobiel) maar ook zalig zwanger en heel chill in alles. Leuk wel zo, hè, als je niet zit te stressen om alles, dat helpt je toch geen meter vooruit. Dus geniet er nog van!
Serieus, hoe goed zie jij eruit? En hoe leuk is de krokodil-knuffel?
Geen prangende vragen hier! Ik vind het allemaal heel spannend. Volgens mij is chill zijn een goeie, want ik was veel te gespannen. En hier was het ook van kleine buik. Mijn gyne zei dat ze nog maar zelden zo’n compacte buik had gezien 🙂
Je anekdotes over de chille zwangerschap en de minimale voorbereiding zouden ook van mij geweest kunnen zijn ? (dat laatste was de tweede keer echt erg: J. is bijna 3 maanden en de babykamer is nog altijd niet klaar, haha!)
Ik weet niet of het één met het ander te maken heeft, maar ik heb -achteraf gezien- ook wel 2 mooie en relatief makkelijke bevallingen gehad. Mijn duimen zijn dus gekruist voor het scenario met de VW-hippiebus ? Doe dat goed!!!!
Haha! Herkenbaar! Hier is nog geen sprake van een babykamer. We hebben een cosleeper en eigenlijk gewoon geen extra kamer waarin we Beebje kwijt kunnen. Oeps. Daarvoor zoeken we wel een oplossing als de tijd rijp is. ?
Je ziet er in ieder geval prachtig zwanger uit. Succes met de laatste loodjes.
Ik duim voor een even chille bevalling!
Mocht ik de tip nog niet hebben gegeven: als je vijf minuten tijd hebt om eens te googelen, google dan eens op hypno birthing. Bij Flo haar bevalling heb ik me dankzij die filmpjes met gemak tot aan zeven centimeter ontsluiting gepuft. Bij Dexter had ik geen idee (en was het een inleiding, ander verhaal), maar ik vond dat echt een aanrader. Succes, baby!
Misschien kan je in het Kruidvat al de oliedoekjes halen, van het Kruidvatmerk. Ik heb die voor mijn beide kinderen gebruikt en ik heb nooit rode poepjes gezien. En misschien nog een vraag: heb je al een vroedvrouw voor aan huis gekozen? Want ik heb toch wel gemerkt dat er een groot verschil is tussen ‘gewone’ vroedvrouwen en vroedvrouwen die ook lactatiekundigen zijn. Beide zijn superhelden, zonder twijfel, maar ik zie in mijn omgeving heel veel borstvoedingsverhalen mislukken door minder goed begeleiding en dat is wel jammer. In ieder geval veel succes! Hier een baby die altijd bewoog in de buik en superrustig was eens dat ze eruit kwam.
Ik had me dus echt aan het begin van je zwangerschap voorgenomen om niet alle beebje-posts te lezen maar eigenlijk doe ik het dus toch. Ze zijn gewoon veel te leuk om over te slagen. Ik ben trouwens super blij dat je zo’n unicorn-zwangerschap hebt, al mag die modus wel uit tegen de bevalling. Oh ja dat zeg ik dus met dat ene cartoontje in mijn achterhoofd. Ik hoop uiteraard dat het ook een droombevalling wordt. Die chille-houding lijkt me eigenlijk net heel gezond. Het maakt niet uit om je druk te maken in dingen die misschien nooit nodig gaan zijn (nu dat zelf ook nog even toepassen). Al zou ik dat ene koffertje precies toch wel meenemen zo tijdens die laatste loodjes. Ah ja, anders kan je niet meteen in de koekjes vliegen na de bevalling. Dan moet je nog wachten tot het vriendje die thuis is gaan ophalen.