Al maanden op voorhand kreeg ik van verschillende mensen te horen dat ze echt wel heel benieuwd waren naar het geboortekaartje dat ik zou maken voor Beebje. Dat bracht toch wel wat druk met zich mee, maar uiteindelijk ben ik zo blij met het resultaat. Intussen zijn er zoveel positieve reacties gekomen op het kaartje, maar hier en daar steekt ook de vraag de kop op wat het verhaal is dat eraan vast hangt.
Het Vriendje en ik hebben nooit echt samengezeten om het geboortekaartje te bespreken. Op een avond was ik Pinterest aan het afschuimen op zoek naar inspiratie. Ik pinde er op los en wist tegen het einde van de avond ongeveer wel welke stijl ik wilde gebruiken voor het kaartje. Twee dagen later liet Het Vriendje weten dat hij een lijst had met potentiële onderwerpen voor het kaartje. Ik had hem niet gezegd dat ik volop aan het researchen was, maar blijkbaar was hij op hetzelfde moment bezig geweest met ideeën voor het kaartje. En er stonden massa’s leuke onderwerpen op zijn lijst: Zelda (aangezien Het Vriendje een grote fan is), insecten, Inca’s, avontuur, ruimte,… Het kon ongeveer alle kanten uitgaan.
Een week later moest ik de drie uur suikertest doen en moest ik dus drie uur doorbrengen al zittend op een ziekenhuisbed. Ik had mijn schetsboek mee en na die drie uur had ik het uiteindelijke figuurtje dat ons Meneertje moest voorstellen uitgewerkt en de voorkant van het kaartje. Waarvoor suikertesten al niet goed zijn.
Het idee achter het kaartje is eigenlijk eenvoudig. Ik sta helemaal achter “it takes a village to raise a child”. Niet alleen wij als ouders spelen een rol in de opvoeding en het leven van ons kindje. Ook de grootouders, peter, meter, tantes, nonkels, vrienden, kennissen, buren,… spelen allemaal een rol. De ene al een belangrijkere dan de andere natuurlijk, maar een rol. Op de voorkant van het kaartje zie je dus dat village dat toekijkt hoe een klein, blauw vosdraakje op avontuur trekt met zijn beste maatje. Al die monsters, die staan voor een grootouder, een vriend, een kennis, iemand die een rol zal spelen in het leven van ons Meneertje. En ja, er staan lang niet genoeg monsters op dat kaartje om héél ons village weer te geven, maar er is maar zoveel plaats op een kaart. 😉
En aangezien dat kleine, blauwe vosdraakje op avontuur trekt op de voorkant van het kaartje, moest het avontuur natuurlijk verder gaan aan de binnenkant. Uiteraard gaat hij op zoek naar een boek. Yup. Wat er in dat boek staat, weet ik niet helemaal, maar het ziet er een bijzonder belangrijk boek uit, want het staat op een soort van Inca altaar. Zeer Indiana Jones achtig. Op de achterkant is het avontuur afgelopen, het boek uitgelezen en zijn het vosdraakje en z’n beste vriendje uitgeteld in slaap gevallen, want zo gaat dat als je op avontuur bent getrokken. Nee, ik kon het niet laten om een mini-prentenboekje van te maken. Het was sterker dan mezelf. Want ooit, ooit maak ik een echt prentenboek. Ooit.
Voor de digitale versie heb ik een paar elementen van het kaartje genomen en heb ik daarmee een eenvoudige pagina gemaakt. Ik heb geleerd dat zo’n digitale versie echt wel een meerwaarde kan zijn. Ik had het heel moeilijk met een lijst op te stellen naar wie ik allemaal een kaartje zou willen sturen. Eerlijk is eerlijk, ik had kaartjes kunnen blijven sturen, maar je moet ergens een grens trekken natuurlijk!
Via die digitale versie heb ik van heel wat mensen lieve berichtjes en wensen ontvangen via die weg. Vaak waren dat bloglezers en mensen waar ik misschien niet meer dagelijks mee in contact kom, maar die in het verleden wel een rol speelden in mijn leven. En ik vond het fijn dat ik op die manier toch ook het kaartje met jullie kon delen, hoewel jullie het dan misschien niet in de postbus hebben aangetroffen.
In other news: het is vandaag de eerste vermaanddag van ons Meneertje! Een maand al! Hij groeit als een kool en kan de gekste bekken trekken. En dat kuiltje in zijn linkerwang is er nog altijd en is om OP TE VRETEN! Dit geheel terzijde.
Zo mooi, Kathleen! Zeker met dat village-gegeven. <3
leuk dat het verhaaltje is in het kaartje! Keigoed idee om ooit prentenboek uit te geven!
Ik vond het ontwerp sowieso al prachtig. Super leuk om nu ook te ontdekken wat er achter schuil gaat. Als dat prentenboek er ooit komt wil ik het cadeau doen aan mijn metekindje. Dat wordt ongetwijfeld een fantastisch boek met jouw geweldige illustraties.
heel leuk en dat prentenboek moet er zeker komen !
Heel mooi! En ik kan me helemaal vinden in het ‘it takes a village to raise a child’ principe.
Supermooi kaartje met een heel mooi idee erachter! En nu ik Thomas zijn achternaam lees, snap ik jullie keuze voor jouw achternaam nog meer (al ligt zijn naam mij nauwer aan het hart 😉
Het is een heel mooi kaartje geworden! Ik kan me voorstellen dat het niet zo gemakkelijk was om te kiezen.
Ik droom van zo’n mooi kaartje met zoveel betekenis voor mijn toekomstige (als in: veel later in de toekomst, want het is nog niet aan de orde) baby! Ik ben trouwens ook helemaal voorstander van dat prentenboek 😉
Mooi concept!
Wat mooi, dat kaartje!
Ik vind het een supermooi kaartje! Helemaal Kathleen en hoe cute is dat draakje???