Turtles all the way down

Jaren en jaren geleden las ik The Fault in Our Stars van John Green en was aagenaam verrast door dat boek. Daarna begon ik de mens te volgen op YouTube en toen hij aankondigde dat er een nieuw boek van hem zou verschijnen, wist ik dat ik het wilde lezen. Zes jaar heeft hij over dat boek gedaan. Het kon maar beter goed zijn.

Wanneer Aza en Daisy het nieuws horen over de verdwijning van een plaatselijke multimiljonair, Pickett, zetten ze hun eigen zoekactie op poten. Er is namelijk sprake van een mooie beloning voor de gouden tip. Het is niet moeilijk voor Aza en Daisy om zich te verdiepen in de zaak, want de zoon van Pickett, Davis, was ooit in een ver verleden een goede vriend van Aza. En al snel blijkt dat Davis haar nooit helemaal vergeten is.

Ik ben aan dit boek begonnen zonder dat ik er eigenlijk al te veel over wist. Ik had de tekst op de achterflap gelezen en dat was het zo’n beetje. En ergens had ik opgevangen dat het misschien meer een detective zou zijn. Of misschien had ik dat zelf van de korte inhoud gemaakt. Wie zal het zeggen. En hoewel Ava en haar beste vriendin Daisy op zoek gaan naar de verdwenen miljonair, is dat alleen maar hetgeen wat het verhaal aan het rollen brengt, maar het is zeker niet het belangrijkste.

Net zoals in andere John Green boeken staat vriendschap, liefde, ziekte en doorzettingsvermogen weer centraal. Daar waar hij in The Fault in Our Stars schreef over twee tieners met kanker, schrijft hij deze keer over een tiener met een obsessieve compulsieve stoornis. Hoewel Aza graag een goede dochter, een goede vriendin en een goede student wil zijn, strooit die stoornis keer op keer roet in het eten. Er zijn genoeg young adult boeken waarin dwangstoornissen aan bod komen. Het ene boek pakt het al wat beter aan dan het andere, maar John Green pakt het in zijn laatste boek heel delicaat en respectvol aan.

Achteraf las ik dat hij zelf uit ervaring heeft geschreven omdat hij zelf ook aan een dwangstoornis lijdt. Ik heb het hier al een aantal keren gezegd en ik blijf het zeggen, als een auteur iets van zichzelf of iets uit zijn verleden verweeft in zijn boek, dan merk je. Dat maakt het boek realistischer. En dat is zeker ook het geval bij dit boek. Daar waar The Fault in Our Stars een mooi boek was, had ik soms het gevoel dat er veel afstand was tussen mij en de personages. Ze voelden niet echt aan. Ze waren té volwassen om tieners te zijn. Dat soort dingen. In dit boek voelt alles echter aan, hoewel je nog altijd met een ietwat vreemde situatie zit die het hele verhaal in gang zet.

Daarnaast vond ik ook de relaties in het boek best wel fijn weergegeven. Het is niet allemaal koek en ei tussen iedereen. Er worden soms harde woorden gebruikt en de personages laten de achterkant van hun tong zien. Ik vond het fijn om te zien dat de personages in dit boek niet onnodig rond de pot bleven draaien en dat er keuzes werden gemaakt die aansluiten bij de problematiek van dit boek. Opnieuw, dat zorgt voor een realistischer boek en het is net dat dat mij zo aansprak in dit boek.

Dus ja, ik vond het een schoontje. Het was een volwassener boek dan The Fault in Our Stars. John Green is duidelijk gegroeid als auteur en dat zorgt ervoor dat ik serieus benieuwd ben naar wat de man nog allemaal gaat neerpennen. Hopelijk moeten we niet weer zes jaar wachten op een volgend boek. 😉

Ik las de Engelse versie van dit boek, maar de Nederlandse versie is ook verkrijgbaar bij de betere boekhandel. In het Nederlands kreeg het boek de titel Schildpadden tot in het oneindige. En ja, de titel slaagt wel degelijk op iets.