Wat ik allemaal keek op Netflix in december

Vorige maand maakte ik een lijstje met alle seriekes die ik die maand keek op Netflix en jullie haalden daar precies wel wat inspiratie uit. Dus deze maand maak ik nog een keer zo’n overzicht, alleen keek ik deze maand voornamelijk films. U weze gewaarschuwd.

Een aantal films ga ik niet uitgebreid bespreken in dit lijstje, want ze zijn nogal gekend. Tangled kwam hier aan bod, omdat ik nu eenmaal regelmatig een dosis Disney nodig heb. Legally Blonde, Mamma Mia en Clueless werden gekeken omdat ik een beetje melacholisch was (de tijd van het jaar zeker?).

The King’s Garden/A Little Chaos
Met deze film begon mijn filmobsessie deze maand. Misschien moet ik er bij vertellen dat ik regelmatig trailers kijk als ik mij verveel. Een hele poos geleden had ik een trailer voor deze film zien passeren en het was zo’n film waarvan ik zei: “Awel ja”. Dus toen ik hem bij mijn suggesties zag verschijnen, dacht ik “Awel ja”. Sabine De Barra wordt uitgekozen voor een tuinproject in de tuinen van het nieuwe paleis in Versaille, maar als vrouwelijke tuinaannemer onder Louis XIV is dat allemaal niet zo evident. En ik heb echt genoten van deze film. Aaah. Die kostuums. En aaah, een sterk vrouwelijk hoofdpersonage. En aaah… Kate Winslet is een geweldige actrice en Alan Rickman blijft een favoriet. Onze Belgische trots Matthias Schoenaerts speelt er ook een grote rol in.

A Christmas Prince
Bon. Kijk. Ik zag de trailer verschijnen op Netflix en het hoofdpersonage wordt gespeeld door Rose McIver. Die naam zegt je waarschijnlijk weinig, maar we hebben hier iZombie (ook op Netflix) verslonden en daar speelt ze ook het hoofdpersonage in. Een een kerstfilm rond deze tijd van het jaar, dat mag al eens. Laten we het er op houden dat het allemaal nogal voorspelbaar was en dat de acteerprestaties soms nogal tenenkrullend waren. Een kerstklassieker zoals Home Alone of Die Hard gaat het niet meteen worden, maar een heerlijke film om niet te veel bij na te denken, dat is het wel.

Vanity Fair
Na Legally Blonde was ik een beetje in een Reese Witherspoon periode en Netflix had dat precies door, want tussen de suggesties verscheen Vanity Fair, een kostuumdrama over een jonge vrouw die de sociale ladder beklimt. Ik was aangenaam verrast door deze film. Je ziet vaak van die from rags to riches films over mannen, vooral als het verhaal zich afspeelt in een historische setting. Deze film gaat over een vrouw die gesleept te werk gaat om hogerop te geraken. Uiteraard loopt ze verschillende keren tegen de lamp, maar ze komt bijna altijd op haar twee pootjes terecht. Stiekem was ik ook keihard fan van de kleurrijke kostuums in deze film. Qua snit lijken ze redelijk juist voor de tijd, maar de kleuren passen dan precies weer niet helemaal. Ze zijn té kleurrijk.

How Do You Know
En na Vanity Fair ging ik verder met mijn Reese Witherspoon binge en kwam ik terecht bij de film How Do You Know. Hierbij heb ik mij héél veel vragen gesteld. Het verhaal lijkt geschreven te zijn door een dertienjarige, de montage lijkt gedaan door een stagiair en de acteerprestaties van een aantal topacteurs zoals Jack Nicholson, Paul Rudd en ons Reese zijn echt ondermaats. Voor een romantische komedie is een vonk tussen de acteurs zo belangrijk en die was absoluut nergens te spotten. Volgens mij hebben ze deze film echt op twee weken geschreven en op even veel weken ingeblikt. Dat kan bijna niet anders. Best dus overslaan als je deze tegenkomt op Netflix.

Room
Ooit, lang, lang, lang geleden, ben ik begonnen aan het boek Room van Emma Donoghue. Zoveel mensen hebben me het aangeraden omdat het verhaal vanuit het standpunt van een kind wordt verteld en ik lees dat altijd wel graag. Alleen geraakte ik nooit helemaal in dat boek. Dus werd het opzij gelegd. Toen ik zag dat de film op Netflix stond, heb ik even getwijfeld of ik hem wel zou kijken. Het zit zo. Een boek lezen en dan de film zien, dat is geen probleem, maar omgekeerd stelt zich dan de vraag: “Wil ik dat boek ooit lezen?”. Ik onthou namelijk verhalen van begin tot einde. Daarom lees ik vaak maar één keer een boek. Als ik het boek een tweede keer lees, dan weet ik al wat er allemaal gebeurt. Soit. De knoop werd doorgehakt, ik keek de film en snotterde er nogal op los. Schoontje. Schoontje. Het boek is ongetwijfeld beter, maar ik ben blij dat ik de film heb gezien.

Bright
Zoals ik eerder al aanhaalde kijk ik soms trailers als ik mij verveel. Ik volg het YouTube kanaal van Netflix en op die manier zie ik dus heel wat trailers van reeksen en ook films die er zitten aan te komen uit de Netflixstal. Bright is er zo ééntje. Toen ik de trailer voor het eerst zag, omschreef ik de film als “Men In Black, maar dan met fantasy elementen in plaats van science fiction elementen” aan Het Vriendje. En dat is het eigenlijk een beetje. Op zich is het geen slechte film, maar het is zo’n film die je kijkt op een vrijdagavond en die je de volgende dag al weer vergeten bent. Eéntje van dertien in een dozijn, zeg maar. En lang niet zo grappig als MIB, helaas.

En er was ook één serie die ik toch ook heel graag even wil aanprijzen en dat is Manhunt: Unabomber. Hallo. Mijn naam is Kathleen. Ik ben gefascineerd door profilers die op zoek gaan naar seriemoordenaars. Of in dit geval een seriebommenlegger. Jim Fitzgerald studeert als profiler af bij de FBI en wordt al snel uitgekozen om zich aan te sluiten bij het Unabom Task Force. Al zeventien jaar terroriseert de Unabomber vliegtuigen en universiteiten met anonieme bompakketten, maar de FBI heeft eigenlijk geen idee wie hij is. Ze hebben een profiel opgesteld en een hele reeks potentiële verdachten, maar toch lijkt deze explosievenexpert hen altijd een stap voor te zijn. Maar hij stuurt graag brieven. Aan de hand van die brieven en het taalgebruik probeert Fitzgerald uit te zoeken wie deze persoon. Profiling in combinatie met taal was voor mij echt het neusje van de zalm. En de reeks is dan nog eens helemaal gebaseerd op waargebeurde feiten. Zalig gewoon.

Intussen hebben we onze tanden ook in het vijfde seizoen van Elementary gezet, een moderne versie van Sherlock dat zich afspeelt in New York. Het blijft een toppertje. Benedict Cumberbatch als Sherlock in de BBC reeks is schitterend, maar Jonny Lee Miller als Sherlock in Elementary is anders ook niet slecht.

We hebben de afgelopen week weer een aantal zaken toegevoegd aan onze Netflix lijst. Blijkbaar verschijnen er tegenwoordig heel wat interessante documentaires op het platform. Zo voegden we The Toys That Made Us (je bent een speelgoedliefhebber of je bent het niet) en Wormwood toe.

5 thoughts on “Wat ik allemaal keek op Netflix in december

  1. Die eerste wil ik ook wel zien denk ik! Ben fan van Kate en Alan! Die christmas prince film heb ik hier ook gekeken met mijn vriend, gewoon wel vermakelijk en lekker cliché, maar inderdaad, niet heel hoogstaand. Maar dat hoeft ook niet altijd hé 🙂

  2. Ik heb ook wel genoten van The Christmas Prince. Inderdaad heel voorspelbaar, maar toch heel gezellig. Bright staat ook op mijn lijst, maar hebben we nog niet gezien. Vanity Fair heb ik toegevoegd aan mijn lijst, want ik weet niet of ik die ooit gezien heb en ik ben serieuze fan van kostuumfilms, ook al zijn ze wat over the top. Die Netflix-lijst wordt hier langer en langer… maar de tijd!

  3. Ik las Room én zag de film en vond niet dat de film zwaar moest onderdoen voor het boek. Maar ik ben niet van de club mensen die boeken altijd beter vinden dan de film. Ik vind dat dat soms ook gewoon naast mekaar mag bestaan. Nah.

  4. Wij kijken vooral series, dus die laatste gaan we zeker eens bekijken. Merci voor de tip!!
    En ik heb er ook eentje voor jou : Trapped, een Ijslandse serie…

Comments are closed.