Het is weer tijd voor een #ouderzonden blogbericht. Hoera! Dit is een blog challenge waarbij iedere week aan de hand van de zeven hoofdzonden het ouderschap wordt besproken. Ik ben dan nog nét geen vier maanden mama, maar ik wou toch graag meedoen. Nah!
Avaritia (hebzucht – gierigheid) – 8 februari
Wat zou je nooit delen met je kinderen? Of kind?
Ik vind dit zo’n moeilijke vraag om te beantwoorden, omdat Het Meneertje momenteel nog zo klein is. Als je al wat oudere kinderen hebt, dan heb je ongetwijfeld al ervaring met situaties waarin je kind iets wil dat je eigenlijk liever niet afstaat of deelt. Maar een vier maanden oude baby? Die vraagt eigenlijk niet zo heel veel. Wat eten af en toe. Wat aandacht en liefde. Wat kostbare uren slaap hier en daar. Dus er moest lang en hard nagedacht worden over wat ik liever niet zou delen met zoonlief.
- Teken- en knutselgerief
Ik wil heel graag samen met Het Meneertje tekenen en knutselen eens hij wat ouder is. Dat is zelfs iets waar ik stiekem naar uitkijk. Maar ik heb hier materiaal liggen dat beter is dan gemiddeld en dat je niet zomaar door een kind laat gebruiken. Hij mag gerust met stiften kleuren, maar niet met mijn Copics. Hij mag zeker en vast aan de slag met kleurpotloden, maar van mijn Caran d’Achen moet hij met zijn pollekes afblijven. Hij mag eindeloze hoeveelheden papier volkliederen met waterverf, maar dan krijgt hij zijn eigen goedkope setje en mijn set blijft braaf in mijn tekendoos. - Mijn dekkie
U weet wel, mijn donsdeken. Ik ben nogal gehecht aan mijn dekkie. Het is niet te koud, het is niet te warm. Het is perfect. En het is toevallig een éénpersoonsdonsdeken. Lang verhaal kort: Het Vriendje rolt zich tijdens de nacht burritogewijs op in een tweepersoonsdekbed waardoor ik bibberend van de kou achterblijf. Vandaar dat ik met een éénpersoonsdekkie slaap. Ik denk dat veel mensen dan wel eens durven zeggen: “Ah, hier kind, nu is dat donsdeken van jou” eens het kind in kwestie in z’n eigen kamertje begint te slapen. Misschien zien ze hun kans dan schoon om zelf te upgraden naar een beter donsdeken. Je weet wel, makkelijkheidshalve en zo. Maar nope. Dat gaat hier niet gebeuren. Van z’n leven niet! Nope! NOPE! Mijn dekkie. Zoonlief krijgt zijn eigen dekkie zodra daar nood aan is. En ja, ik noem mijn donsdeken mijn dekkie. - Telefoon
Ik zou toch liever hebben dat Het Meneertje niet te veel prutst met mijn telefoon. Ik zag dit item bij nog andere deelnemers van #ouderzonden verschijnen en ik snap het wel. Het is een duur toestel en kinderen durven al eens onhandig zijn. Plus het heeft een beetje een verslavend effect, toch? Eens samen naar een filmpje kijken op de telefoon, geen probleem, maar hem zelf laten prutsen met de telefoon? Hmmm… Toch liever zo min mogelijk, als ik er zo over denk. Ik laat jullie weten hoe dat gaat over een jaar of… bwah… drie, vier?
En verder dan dat kom ik eigenlijk niet, gewoon omdat die ervaring er nog niet is. Momenteel denk ik dat ik best wel kan leven met een kind dat met de regelmaat van de klok iets van mijn bord pikt of dat, op termijn, door mijn boekenkast snuistert. Maar ongetwijfeld gaat dat lijstje met verloop van tijd wel wat langer worden. Daar twijfel ik niet aan.
Wat zijn zo van die zaken waarvan jij dacht “bwah, dat ga ik niet erg vinden om te delen met mijn kind” waar je achteraf toch anders over bent beginnen denken? Of misschien zelfs razend van wordt als je kind eraan komt. Dat laatste stuk taart? Die prachtige rode schoenen?
succes met die telefoon ;)…bij ons is dat niet gelukt en soms is dat ook super handig
Ik heb ook een 1persoonsdeken! En het is ook door de burito effecten (al noem ik het de sarcofaag, omdat hij vaak op zn rug slaapt)
Goede voornemens!
Ik heb altijd zeer streng gewaakt over mijn privé-moment op toilet. Dat is geen tastbaar goed, ik weet het, maar vroeger was er het liedje van Kinderen voor kinderen ‘Ik trek me terug op het toilet om ongestoord te kunnen lezen’. Wel dat was mij op het lijf geschreven. Het eigenste toiletbezoek is voor mij heilig. Geen kind op schoot of naast je op de eigen pot, nee lekker effe weg van de wereld. Twee minuten batterijen opladen en hups, weer klaar voor de naaste medemens.