Het zijn hier de afgelopen weken nogal bewogen weken geweest als het aankomt op mijn gezondheid. Na de follow up suikertest bleek dat mijn bloedsuikerwaarden nog steeds te hoog waren. Deze keer kon het niet op een placenta gestoken worden die de hormonenhuishouding verstoorde.
Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik de diagnose zwangerschapsdiabetes. Mijn lichaam had wat moeite met het verwerken van suiker, maar eens zoonlief geboren werd, zou dat allemaal wel weer achter de rug zijn. De placenta was blijkbaar de grote boosdoener. De dagen die ik na de geboorte van Het Meneertje doorbracht in het ziekenhuis, werden mijn bloedsuikerwaarden nog steeds opgevolgd. En ze waren perfect in orde. Zelfs na dat ontbijt met bokes met choco. En die lunch met een gigantische portie spaghetti. Geen vuiltje aan de lucht.
Toch maakte ik me een beetje zorgen om de follow up suikertest. Ik voelde het aan mijn water dat die niet ok zou zijn. Just my luck en al. Eind januari mocht ik opnieuw 75g pure glucose achterover kappen om vervolgens lek gestoken te worden. Al snel bleek dat mijn nuchtere waarde in orde was, maar dat mijn bloedsuikerwaarde na twee uur verhoogd was. Zeer hard verhoogd zelfs. Ik had 198. Vanaf 200 is er sprake van diabetes Type 2. Slik.
Het ziekenhuis waar ik de OGTT (orale glucose tolerantie test beter gekend als de gevreesde suikertest) had gedaan, stuurde me door naar de huisarts. Daar kreeg ik te horen dat ik vanaf nu medicatie zou moeten nemen om mijn bloedsuikerspiegel onder controle te houden. Ik zou met een kleine dosis beginnen en enkele weken later zou die dosis verhoogd worden.
En volgens mij stopt het daar voor vele mensen die het nieuws krijgen dat ze prediabeet zijn. Hier is je medicatie en we zien elkaar wel over een paar maanden. Niets, nada, noppes ondersteuning of opvolging. Daar waar ik met mijn zwangerschapsdiabetes bij een diëtist kon langsgaan, een glucosemeter en de nodige strips kreeg, iedere twee weken mijn waarden moest doorsturen en zo opgevolgd werd, krijg ik nu niets. Helemaal niets. Trek je plan. De huisarts probeerde me in het zorgtraject te krijgen voor Type 2 waardoor ik bezoeken aan een diëtist, strips voor de glucosemeter,… zou terugbetaald krijgen, maar het mocht niet baten. Technisch gezien heb ik geen Type 2. Ik kom namelijk twee punten te kort op mijn OGTT.
Ik zou mezelf niet zijn als ik niet mijn tanden zou vastzetten in dit probleem dat zich voordoet. No way dat ik zomaar braafjes de medicatie ga pakken zonder zelf mijn eigen research te doen en tienduizend vragen te stellen aan de huisarts inclusief “wanneer mag ik die test ten vroegste nog eens doen?” en “kunnen we eens zien hoe het algemeen gesteld is met mijn lijf?”. Er werd opnieuw bloed geprikt waaruit bleek dat mijn A1C, de waarde die aangeeft hoe je bloedsuikerspiegel was tijdens de afgelopen twee à drie maanden, volstrekt normaal was. Vanaf 6,5% is er sprake van diabetes. Alles tussen de 4% en 6% wordt gezien als normaal. Mijn waarde was 5%. Knal in het midden van “normaal”. En geloof me vrij, de afgelopen twee à drie maanden heb ik niet gelet op wat ik at.
Daarnaast was alles gewoon perfect in orde. Mijn slechte cholestrol die vaak heel hoog is bij diabetici was helemaal ok. Mijn nuchtere bloedsuikerwaarde was helemaal ok. Alles was helemaal ok. Het kwam zelfs zo ver dat de huisarts zich afvroeg of ik de voorschriften van de medicatie die het ziekenhuis had doorgegeven wel moest volgen. Blijkbaar kan ik gewoon niet slagen voor een OGTT. De vraag is dan natuurlijk hoe dat komt, want het wijst wel op een verstoorde insulinewerking natuurlijk.
Officieel kreeg ik dus de diagnose prediabetes, want het kind moet een naam krijgen, toch?
“En nu?” hoor ik je denken. De koe bij de hoorns vatten. Ik ben terug helemaal in beating the beetus modus en eet terug zoals ik at tijdens de laatste drie maanden van mijn zwangerschap toen ik die zwangerschapsdiabetes had. Mijn glucosemeter werd terug van onder het stof gehaald en ik kreeg een voorraadje strips om te kunnen testen. Uiteraard ben ik belachelijk veel aan het lezen rond het onderwerp en begint er zich steeds meer en meer een plan te vormen van hoe ik wil genezen van deze ziekte. Jawel, dames, heren, het is algemeen aangenomen dat diabetes een progressieve ziekte is die alleen maar erger en erger wordt, maar er zijn genoeg mensen die erin geslaagd zijn hun prediabetes niet te laten evolueren naar Type 2 of die er zelfs in geslaagd zijn om van hun Type 2 af te raken. Het is mogelijk.
Vandaag zat ik opnieuw samen met mijn huisarts en mijn gevoel is en blijft dat het een vreemde situatie is, omdat buiten die OGTT al mijn waarden perfect normaal zijn. Ik ben momenteel terug aan het prikken met mijn glucosemeter en zelfs als ik een foutenmarge op die waarden toepas zit ik nog ver onder de standaardwaarden. Ik zit zelfs vaak nog onder de standaardwaarden voor zwangerschapsdiabetes die nog strenger zijn dan de gewone waarden. Zelfs na het eten van doodnormale maaltijden met een normale hoeveelheid koolhydraten. Soit. De huisarts bevestigde dat gevoel en had intussen ook contact opgenomen met de endocrinoloog uit het ziekenhuis, maar die kon haar geen pasklaar antwoord geven. Dus hopelijk kan ik binnenkort eens samenzitten met die endocrinoloog om verder uit te spitten wat hier aan de hand is.
Soit. Niet alleen zet ik graag mijn tanden in een project, maar ik ben ook een ambitieus iemand. Ik ben er in geslaagd met mijn zwangerschapsdiabetes het meest gemiddelde kind ooit ter wereld te zetten. Serieus. Zoek de gemiddelde lengte en gewicht op van een jongen bij de geboorte en dat zijn de lengte en het gewicht van Het Meneertje. I kid you not. Dus fok it, ik ga er ook in slagen om binnen dit en een jaar te slagen voor die gevreesde suikertest én om te stoppen met mijn medicatie. Mark. My. Words. Mijn plan van aanpak begint steeds meer en meer vorm te krijgen. Nu het nog omzetten naar de praktijk.
Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Voor zij die nu denken: “Oh nee, Kathleen! Dat is kei-erg!” ik vond het véél erger om de diagnose zwangerschapsdiabetes te krijgen dan deze diagnose. De eerste keer overviel het nieuws me en maakte ik me zorgen om mijn buikbewoner. Nu had ik het een beetje zien aankomen. Vraag me niet waarom. Een voorgevoel. Ik wéét dat ik het dieet aankan en dat het me zelfs deugd doet. Dus nee, het is geen ramp. Het is wat het is en het is iets wat ik ga aanpakken in ware Kathleen-stijl, met de nodige humor en vastberadenheid.
Ik reageerde hier nog nooit.
Ja, het kan!
Ik heb een ernstig ziek lijf. Daar kwam dezelfde diagnose als de jouwe bij.
Dat was dus nog het minste. Ik ging dat oplossen. Ik las en at juist.
Probleem opgelost!
En dat eten werd een gewoonte, al zou ik nu en dan best eens iets willen eten dat niet goed is. Eten zonder denken. Maar dat weegt niet op.
Veel succes!
Ik hoorde vorige maand de podcast van modules de geek, een interview van Lieven scheire met Michael Mosley. Hij heeft een boek geschreven over een dieet om te genezen van prediabetes. Ik ben de naam vergeten, en hoogstwaarschijnlijk ben je het al tegengekomen. Indien niet, het klonk heel interessant. Veel succes
Dat boek heb ik eerder deze week gekocht en ben er volop in aan het lezen!
Goed bezig, Kathleen! Hou de moed erin, je kunt het!
Hoe rap zetten ze de mensen op een (deels) ‘verkeerd’ spoor eigenlijk, als uw HbA1c goed is.
Soit, ik ben type 1 en dat is iets heeeelemaal anders dan type 2 (ik kan er niks aan doen ;)) dus ik herhaal hetzelfde als hierboven: you can do it!
Veel courage, je wilskracht is bewonderenswaardig!
Enige kans dat je op het moment van de test een infectie had of ongesteld was? Dat zijn twee factoren die mijn suikerwaarden ontzettend beïnvloeden en zo’n test is uiteraard maar een moment-opname. Uiteraard zijn er ook nog andere factoren die je suikerwaarden kunnen ontregelen. Maar waar je op reageert verschilt van patiënt tot patiënt. De A1C waarde geeft doorgaans een veel ruimer beeld weer en die waren blijkbaar perfect in orde.
Ik wou ook typen “O nee! Kei-erg!” 🙂 Maar ik geloof wel dat je door op je voeding te letten het tij nog kan keren. Misschien heb ik te veel Pascale Naessens-verkoopspraatjes gelezen, maar bon. Ik geloof erin, en in u!
Jouw post hier heeft me sterk beïnvloedt. Dit is mijn verhaal…Hou je ons op de hoogte van wat je leest, doet, leert? ‘k had duidelijk een minder ondernemende houding dan jij bij de diagnose
https://goofballsworld.blogspot.be/2018/03/im-on-diet.html