#ouderzonden wanneer het groene monster z’n kop opsteekt

Het is weer tijd voor een #ouderzonden blogbericht. Hoera! Deze keer op tijd! #Ouderzonden is een blog challenge waarbij iedere week aan de hand van de zeven hoofdzonden het ouderschap wordt besproken. Ik ben dan nog nét geen vier maanden mama, maar ik wou toch graag meedoen. Nah!

Invidia (nijd – jaloezie – afgunst) – 22 februari
Wat zou je direct overnemen van een andere ouder mocht je kunnen?

Over deze vraag heb ik weer serieus moeten nadenken, omdat het ouderschap voor mij nog zo pril is. Ik weet nog altijd niet wat voor soort mama ik ben. Maar als ik kijk naar de ouders in mijn nabije of iets verdere omgeving, dan weet ik wel voor welke eigenschappen ik respect heb en die ik eventueel op termijn ook zou willen toepassen. Het is dus niet zozeer jaloezie, maar eerder bewondering. Die twee liggen doorgaans dicht bij elkaar.

• De avontuurlijke ouders. Ouders die met relatief kleine kinderen besluiten een verre, exotische reis te maken (verder dan onze buurlanden), vind ik zeer bewonderenswaardig. Echt waar. Petje af. Een jong kind meenemen op een vliegtuig en dan uren moeten bezighouden. Of ergens in een ver land met een moeilijke eter rondtrekken. Pfoeh. Het vraagt zoveel planning en laat ik daar nu net helemaal geen held in zijn. Langs de andere kant is het zeker wel iets dat ik wil proberen op termijn, maar laten we beginnen bij het begin en starten met een mini-vakantie naar de Ardennen of Center Parcs of iets dergelijks.
• De ouders met sterke waarden en normen. Dat gaat van ouders die een bepaalde opvoedingsstroming volgen (attachment parenting, aware parenting, REI, you name it) tot ouders die zich voornemen om hun kind op te voeden met een positief zelfbeeld of met respect voor het mileu. Ik vind het ontzettend knap. Vraag me niet waarom exact, want ik kan er mijn vinger niet helemaal op leggen, maar het is zo. Misschien omdat ik mezelf zo middle of the road vind. Misschien daarmee dat ik mensen die een standpunt innemen zo waardeer. Enige voorwaarde is wel dat je niet de maffia moet gaan uithangen en mij moet proberen te bekeren tot jou waarden en normen of manier van opvoeden. You do you.
• De strenge, maar rechtvaardige ouders. Dit wordt een uitdaging op termijn, want ik ben een gigantische softie. Mensen die ik graag zie, die kunnen alles gedaan krijgen van mij. Eens Het Meneertje dat doorheeft, is het hek waarschijnlijk van de dam. Vandaar dat ik dus massa’s respect heb voor strenge, maar rechtvaardige ouders. Gelukkig hebben we een paar exemplaren in onze vriendenkring die ik oprecht bewonder voor hun aanpak. Ze zijn streng, maar proberen ook uit te leggen aan hun kinderen waarom ze een bepaalde beslissing maken. Kinderen lijken ontzettend goed te reageren op zo’n aanpak. Dus van dat soort ouders kan ik heel wat van leren.
• De geboren ouders. Je weet wel, de oermoeders. Of oerouders, want er zijn ongetwijfeld ook oervaders. De mama’s die altijd weten wat hun kind nodig heeft en die er altijd, op ieder moment van de dag zijn voor hun kind. De papa’s met het eeuwige engelengeduld. Ik ben geen geboren ouder. Absoluut niet. Soms vraagt het veel energie van me om dag in, dag uit bezig te zijn met Het Meneertje, zelfs al is hij doorgaans een zeer makkelijk kindje. Doorgaans zeg ik wel, want sommige dagen… Miljaar. Soit. Soms wil ik gewoon even niet bezig zijn met Het Meneertje, hoe graag ik hem ook zie. Dan wil ik mijn batterijen opladen door een boek te lezen, door even rond te surfen, door belachelijk lang te weken in een warm bad of door te bloggen. Gelukkig sta ik er niet alleen voor en is Het Vriendje er ook die mij af en toe een keer een rustmoment gunt. Langs de andere kant vraag ik me af of zulke oermoeders écht bestaan. Volgens mij zijn dat gewoon hersenspinsels, toch?

Hetgeen ik dus tegenwoordig probeer te doen als ik in een situatie terecht kom waarvan ik denk “Shiiiiiit” is om een ouder die bewonder voor ogen te halen. Of zo een van de soorten ouders die ik hierboven aanhaalde. Op een dag als vandaag waarop Het Meneertje mijn geduld op de proef stelt door slechts een paar dutjes van een dertigtal minuten te doen, spreek ik mijn innerlijke geboren mama aan die rustig blijft desondanks alles. Op het moment dat Het Meneertje voor het eerst een gigantische kakapamper deed in de IKEA, sprak ik mijn innerlijke avontuurlijke ouder aan en trokken we op verkenning. We vonden al snel de aparte ruimte met verzorgingskussen waar we ons ding konden doen.

Jaloers zijn is maar een passieve bezigheid. Als ik een eigenschap zie in een ouder die ik bewonder, dan wil ik liever eens proberen die toe te passen en te zien of het bij mij past. Zo leer ik veel over mezelf, stap ik regelmatig uit mijn comfort zone en word ik hopelijk een betere mama. Oefening baart kunst en al.