Afgelopen zondag sorteerde ik de kleertjes van Het Meneertje. We wonen in een klein huis en de kastruimte is beperkt. Daarom moet er dus regelmatig plaats gemaakt worden. De kleinere maten werden in een doos gestoken, zodat de grotere maten de kastruimte konden inpalmen.
En om eerlijk te zijn, er zijn wel meerdere outfits die Het Meneertje slecht één keer droeg. Sommige zijn zelfs nooit gedragen geweest. Schandalig, ik weet het. Maar je hebt zo snel favoriete outfits of kleertjes waarvan je weet dat je die makkelijk aan en uit kan doen. En dan zijn er ook outfits die eigenlijk gewoon ons ding niet waren. Meestal hadden we die uiteraard gekregen. Ik heb mijn best gedaan om alles minstens één keer aangedaan te hebben, eerlijk waar, maar sommige maten heeft hij maar een paar weken aan gehad en dan werd het helemaal onmogelijk. Maat 62 bijvoorbeeld. Drie weken heeft hij die maat gedragen. Drie. Zonder zwanzen.
Maar er is één outfit die ik toch wel met pijn in het hart opborg. Die outfit heb ik nog maar twee weken geleden zelf gemaakt. Het eenhoorn-shirtje en de gele broek. Dat eenhoornstofje schreeuwde gewoon om er iets van te maken voor Het Meneertje. Het is het eerste eenhoornstofje dat ik tegenkwam dat niet roze was of vol met hartjes stond. Ik maakte de outfit tijdens het naaiweekend en vond het echt fijn om nog een keer iets af te werken. Zoals ik eerder al schreef: vaak kom ik wel aan het knippen toe, maar daadwerkelijk iets in elkaar steken, dat is soms al wat moeilijker. Ik knipte dat weekend een 68 voor zowel het broekje als het shirtje en stak alles in elkaar.
Het was Kir die opmerkte dat beide kledingstukken precies zo klein waren. Ik haalde er een shirtje bij waarvan ik wist dat Het Meneertje er ruimschoot in paste en zag dat dat precies wel meeviel. Dus ik dacht dat het misschien schijn was en we weten allemaal dat schijn bedriegt, toch?
Terug thuisgekomen na het weekend, was Het Meneertje toe aan een outfitwissel en besloot ik hem zijn nieuwe, zelfgemaakte outfit aan te doen. Laten we het zo zeggen: hij zat nogal strak in zijn pak. Een beetje te strak misschien. Een klein beetje zo. Oeps. Nochtans draagt hij momenteel een 68. Dus ik vraag me nog altijd af wat er is misgelopen. Ik heb niet meer naadwaarde genomen dan voorzien was in het patroon (Lap Neck tee en Big Butt pants, beide uiteraard van Brindille and Twig) en ik ben er zowat honderd procent zeker van dat ik de juiste maat heb geknipt. De enige mogelijke oorzaak die ik nog zie is dat mijn printerinstelling verkeerd stond en dat ik de patronen op 90% heb afgeprint, maar zelfs dat lijkt mij vrij onwaarschijnlijk.
Soit. Het komt er op neer dat Het Meneertje die fantastische outfit slechts één keer heeft kunnen aandoen. Balen. Yup. Keihard balen. Als we het op een 56 legden, dan kwam het daar meer mee overeen dan met een 68. Top. Helemaal top. Die outfit ging dus afgelopen weekend de doos in om opgeborgen te worden. Maar wie weet kan ik er ooit een ander kindje gelukkig mee maken. Hetzij eentje van mij of een kindje van iemand anders. Het is sowieso geen verloren moeite geweest, dat staat vast. Of daarmee probeer ik mezelf teminste te troosten.
En de volgende keer dat ik weer iets in elkaar steek, ga ik alles dubbelchecken voor ik eraan begin. Lesje geleerd en al. Ahum. Kuch.
Zeg me alsjeblieft dat ik niet de enige ben die tijd en moeite heeft gestoken in een fantastische outfit voor iemand anders om er dan achter te komen dat die niet paste. Volgens mij ben ik écht niet de enige die dat ooit heeft voorgehad.
Voor een ander nog weinig genaaid. Voor mezelf wel regelmatig iets gemaakt dat dan toch niet paste. En voor mijn neefje ooit een trui gebreid die volgens mij zeer weinig gedragen is omdat de gebreide capuchon te zwaar was…. Dus je staat zeker niet alleen!
Nee, nee, je bent niet de enige… En erger wordt het als ze de outfit maar 1 keer dragen, niet omdat ze te klein is, maar omdat ze ze eigenlijk niet zo graag zien…
ha, dat ken ik.
Ik maakte ooit een overhemd voor mijn papa als kerstcadeau.
Volgens de matentabel zou de maat perfect passen.
En ja, papa kon in het hemd. Maar tussen de knoopjes stond het toch schoon open.
Sindsdien ben ik nog steeds bezig aan een vervangexemplaar (we zijn 3 jaar verder…)
Hier ook al gebeurd… ? zonde… kinderen zijn gewoon niet te voorspellen. ?
Voor ik beviel een heel mooi tenue’tje van Filou & Friends gekregen… Toen ‘de maat’ er eindelijk was, bleek het al te klein…. ? 2x mijn dochter erin gepropt maar het was eigenlijk niet verantwoord.
Wij hadden speciaal een ‘thuiskomoutfit’ (as in: te dragen bij het naar huis gaan van het ziekenhuis) gekocht met konijntjes. Maat 50, en die maat was al op dag 1 geen optie meer. De nadelen van een grote baby…
Meestal heb ik graag gelijk, maar in dit geval baal ik even mee. ?