Terwijl Het Vriendje onder de douche staat, verschoon ik Het Meneertje zijn luier in de badkamer. Ik probeer iedere keer een feestmoment te maken van dat verschoonproces, want serieus, iemand anders z’n poep afkuisen, het is niet bepaald mijn favoriete bezigheid. Vaak begin ik dus spontaan een liedje te zingen en ik geef toe dat ik al eens de tekst van bestaande liedjes durf aan te passen omdat ik de echte tekst niet ken. Yup.
Ik begin met horten en stoten Cotton Eye Joe te zingen, want ja, ik ben met mijn muziekkennis ergens in de Top 30 in de jaren negentig blijven steken. “Where did you come from, where do you stay, where did you… Joe,”. Zoonlief kijkt mij natuurlijk vol bewondering aan, want waw, ik zing een liedje. Mind blown en al. Een liedje waarvan de tekst overduidelijk niet klopt, maar daar trekt Het Meneertje zich helemaal niets van aan. Hij kirt en giechelt en grijpt nog een keer naar zijn voeten. Heerlijk zo’n adorerend publiek.
De rest van mijn publiek daarentegen is wat minder onder de indruk. Aan de andere kant van het douchegordijn barst Het Vriendje in een bulderlach uit. Enkele tellen later laat hij me weten dat die tekst écht wel niet klopt. No shit, sherlock. Helaas kan ik zwangerschapsdementie niet meer als excuus gebruiken, toch? “Vanaf nu gaan we dat soort momenten dat je het woord niet meer weet gewoon Joe-momenten noemen,” grinnikt hij. “Joe”.
En zo geschiedde. Joe.
Hihi ik denk toch dat er zoiets bestaat als mamadementie ook! Na een jaar is het bij mij nog steeds van dat ?
Oeps, mamadementie, nu al?! en het wordt alleen maar erger 😉
Het is daar in jullie badkamer wel super gezellig.
wetenschappelijk bevestigd: die dementie duurt tot je kind twee jaar is… nog vele fijne Joe-momenten gewenst dus 🙂
Oh boy. Dat belooft! Ik zal Het Vriendje waarschuwen. 😛
Past daar dan een line dance-achtig dansje bij?!
Hahaha! Ik vrees dat onze badkamer daar nét iets te klein voor is. 😉
Ik kan me de situatie helemaal voorstellen. Zo goed beschreven! En ik zou zeggen, blijf vooral zingen als je het leuk vindt.
Wij verzinnen gewoon helemaal nieuwe teksten met onze dochter haar naam erin verwerkt voor de klassieke kinderliedjes. Of andere onzin. Veel leuker dan de stoffige teksten die al meegaan sinds oma’s kindertijd! ?
Die zwangerschapsdementie laat een blijvend gat achter in je geheugen (en bij een tweede kind is dat nog groter dan bij een eerste)…
De beste liedjes zijn de liedjes die je leerde “meezingen” toen je nog geen Engels kon. Ik krijg zowat de slappe lach als ik doorklik naar die youtube video, ik denk dat ik altijd “catman joe” zong ? Ik hoorde een paar dagen geleden “freed from desire” van Gala op de radio, ook zo eentje waar ik maar wat bij deed ?.
Omg, voor de nostalgie zocht ik dan ook nog maar eens die laatste op youtube. Gaat youtube automatisch verder in de 90’s en dat is redelijk hilarisch.
Och, troost je, sommige mensen zingen 30 jaar lang een lied verkeerd… https://nelevanmalderen.wordpress.com/2016/08/17/stommiteiten-blue-heaven/
Zijn creatieve covers niet gewoon de beste? Iets letterlijk overnemen is immers een pak makkelijker én minder creatief.
Ik kan me dat ook zo voorstellen. Heel veel last van…. en dan heb ik het niet enkel over liedjesteksten. Hoe vaak ik om iemands naam niet meer kan komen amai.