Het is weer tijd voor een #ouderzonden blogbericht. Hoera! #Ouderzonden is een blog challenge waarbij iedere week aan de hand van de zeven hoofdzonden het ouderschap wordt besproken. Ik ben intussen bijna vijf maanden mama, maar ik wou toch graag meedoen. Nah!
Ira (woede – toorn – wraak – gramschap) – 8 maart
Waarmee duwen de kinderen (of je kind?) op je spreekwoordelijke knoppen?
Ik ben eigenlijk supercontent dat #ouderzonden tegelijk loopt met 40 Dagen Bloggen, want dat brengt wat extra inspiratie met zich mee. Iedere donderdag wist ik tot nu toe wat schrijven dankzij die challenge, maar de oplettende lezer heeft ongetwijfeld gemerkt dat ik vorige week donderdag een skipdag inlaste. Oeps. Het was een samenloop van omstandigheden. Er was bezoek (hoera!) waardoor ik dus met andere dingen bezig was die dag, maar Het Meneertje besloot er een slechte-dut-dag van te maken.
Doorgaans is Het Meneertje een crème van een kind en kus ik mijn twee pollekes dat we zo’n makkelijk kindje hebben. Hij eet goed, hij slaapt ‘s nachts door, hij kan al een keertje alleen spelen, hij lacht veel en knuffelt graag. Algemeen gezien een zeer tevreden manneke, maar als hij zijn keel opentrekt, dan is het omdat er iets is: honger, een natte luier, krampjes,… Een semi-communicerende baby in de mate van het mogelijke bij een baby. Wat wil een kersverse ouder nog meer?! Wel. Dutjes zouden af en toe fijn zijn.
Ik val misschien in herhaling, want ik schreef er vorige week ook al over, maar die dutjes zijn momenteel mijn grootste frustratie. Dus… mea culpa. Here I go again.
Er zijn dagen dat ik absoluut geen problemen heb met mini-dutjes of dutjes in de koets. Dat is het leven. Maar er zijn dagen dat ik dingen wil doen. Stomme dingen zoals de luiers in de wasmachine steken of weet je, lunch klaarmaken en die opeten zonder te moeten schransen. Of twee seconden in de zetel zitten en een blogbericht schrijven. Of godbetert iets doen voor mijn bijberoep. Daarvoor heb ik als mama die dutjes van Het Meneertje nodig. Om even mijn batterij op te laden. Om dingen gedaan te krijgen. Als hij dan gewoon weigert te slapen tenzij ik ermee ga wandelen of terwijl ik hem zachte tikjes geef op z’n poep en hij op mijn arm ligt, dan kan ik daar wel een keer ambetant van worden, ik geef het toe.
Noot hierbij: vroeger sliep hij in de draagdoek. Dat doet hij tegenwoordig niet meer. Als hij moe wordt en hij zit in de draagdoek, dan begint hij zich af te duwen van mij. Alsof hij wil zeggen: “Moeder, het is tijd dat ik mijn bed in kruip”. Semi-communicerende baby en al. Dus de tijd waarin ik dingen kon doen terwijl hij sliep in de draagdoek, die zijn helaas voorbij.
Ik besef dat het véél erger kan zijn en dat er ouders zijn met baby’s die reflux hebben of nog altijd drie, vier keer per nacht moeten opstaan of huilbaby’s of god weet wat. Dat ik hier dan een beetje sta te klagen en zagen over dutjes, dat lijkt dan misschien wat onbenullig. Maar even tijd kunnen maken voor jezelf als mama is ook belangrijk. Anders ga je eronder door. De afgelopen weken heb ik verschillende keren tegen mijn fysieke en mentale grenzen aangezeten net omdat er sommige dagen geen tijd is om iets te doen voor mezelf.
Ik heb het gevoel dat ik alles snel snel snel moet doen en daardoor half werk lever. Blogberichten met kemels van fouten. Deadlines die ik met moeite haal. Was die in de machine blijft steken. Eten dat niet altijd even gaar op tafel wordt gezet. Dat soort zaken. Er mag al een keer iets mislopen en het moet niet altijd perfect zijn, maar momenteel is er aan letterlijk alles dat ik doe wel iets mis gewoon omdat het snel snel snel moet gebeuren. En dat zit niet lekker bij mij. Ik wil een bepaalde standaard van kwaliteit leveren, of dat nu voor deze blog, mijn bijberoep of het avondeten is, en dat lukt me momenteel niet.
Soit. De ene dag is het beter dan de andere, dat spreekt voor zich en ik hoop dat Het Meneertje op termijn even pro-dutjes wordt als zijn moeder. Fingers crossed.
Dus ja, mijn kind slaapt door tijdens de nacht en dat is voor vele jonge ouders een droom, maar een kind dat mini-dutjes doet of enkel dut als je er ellenlange wandelingen mee maakt, dat is toch ook niet alles. Neem het gerust van mij aan.
Zoooo herkenbaar!! Ik zou mijn zoon mijn lever, nieren en hart geven zonder een seconde te twijfelen, maar als hij niet wil gaan slapen op de voorziene moment, kan ik echt de muren oplopen… Ik heb die momentjes echt nodig om mijn introverte batterijtjes op te laden!
Zeer herkenbaar… ?
Dat was hier hetzelfde en is gekeerd tussen 6 en 7 maanden, toen sliep ze plots veel beter. Ik denk dat we toen ook ongeveer naar 2 dutjes overgeschakeld zijn en die consolidatie heeft waarschijnlijk wel geholpen. Ervoor ook quasi altijd dutjes van 30min tenzij ze in de autostoel in slaap viel tijdens een rit en we er haar verder lieten in slapen binnen.
Heel herkenbaar. Soms heeft ze mooie slaapjes van 1,5 a 2 uur en dat is heerlijk dan kan je echt even tijd voor jezelf hebben. Maar dutjes van een half uurtje ofzoiets zitten er ook tussen en das ‘n beetje aan de korte kant. Nu gaan we vrijdag beginnen met babyzwemmen en dat is precies in haar ochtendslaapje. Maar kijken hoe dat gaat lopen..
x
Bij onze oudste zoon een gelijkaardig patroon dat als bij wonder veranderde zodra hij naar de crèche ging.
Awel, ik ben daar stiekem op aan het hopen dat dat betert eens hij naar de opvang gaat. Fingers crossed.
Ik begrijp je frustratie. Mijn dochtertje slaapt ook vaak alleen in mijn armen, of in de wandelwagen als ik er buiten mee ga wandelen. Die nood aan me-time is zeker herkenbaar. Als ik wat tijd voor mezelf heb gehad, dan kan ik er daarna weer beter tegenaan. Ik hoop met je mee op snel meer dutjes!
Onder de 6 maanden hebben ze zelden een echt ritme. ‘k vind het inderdaad al mooi dat hij doorslaapt ‘s nachts, want dat doet mijn 2 jarige nog maar 1 op de 2 nachten. Hij deed af en toe dutjes, maar die had ik nodig om mijn gebrek aan slaap ‘s nachts in te halen.
Tafels die nooit afgeruimd raken, was die blijft liggen…dat hoort er echt bij hoor. Daarom is er kraamzorg. En ooit betert dat. Zie het zo: als je kind ‘s nachts doorslaapt, dan kan je al je tijd overdag weer “werkend” gebruiken zodra je kind naar de crèche gaat. Het gaat echt op zijn plooien vallen, geniet nu maar van dat mini ventje. Binnen een paar nachten besef je opeens dat hij niet meer klein is, kruipt en niet meer stil op je schoot wil zitten enz enz.