Moonrise

Ik ben volop aan het zoeken naar een nieuw leesritme, nu ik niet meer iedere dag op de trein zit naar het werk. Daarom dat er hier opvallend minder gelezen wordt en dat er dus ook opvallend minder recensies verschijnen. Om jullie toch niet op jullie honger te laten zitten, dacht ik nog een paar boeken die ik in 2017 las even in de kijker te zetten. Te beginnen met Moonrise van Sarah Crossan, één van mijn favorieten van vorig jaar.

Dit blogbericht bevat affiliate links. Dat wil zeggen dat ik daarvoor een miniscuul bedrag krijg als jij via een link iets koopt. Op die manier kan ik na een aantal maanden weer een nieuw boek kopen om te recenseren. Yuy!

Het is al meer dan tien jaar geleden dat Joe zijn oudere broer Ed heeft gezien. Jaren geleden werd Ed beschuldigd van een misdaad die hij al dan niet deed en nu zit hij op death row in een gevangenis in Texas. Wanneer de executiedatum vastgesteld wordt, is Joe vastbesloten om zijn broer nog een laatste keer te zien. Zonder geld of back-up vertrekt hij naar Texas. Maar terwijl het aftellen begint, ontstaat er ook nieuwe hoop.

Dit boek vermeldde ik in mijn favoriete boeken van 2017 overzicht, maar ik recenseerde het nooit. Het is niet het eerste boek dat ik van Sarah Crossan las. Eerder las ik al One en ook dat boek was voor mij een schot in de roos. De manier waarop ze schrijft, in vrije vers, is echt iets dat ik zelden tot nooit lees en ik ben er wel fan van. Als lezer moet je heel veel tussen de lijnen lezen en zelf invullen. Ik weet dat niet iedereen dat weet te appreciëren, maar ik vind het wel fijn dat ik zelf wat denkwerk mag verrichten als lezer. Liever zo’n boek, dan een boek waarin alles uitgebreid wordt beschreven. Haar manier van schrijven en vertellen, zorgen bij mij in ieder geval voor een veel diepere leeservaring. En net doordat het geschreven is in vrij vers, leest het boek als een trein.

Daarnaast is het een verhaal dat je niet zomaar onberoerd laat. Sowieso is het onderwerp van de doodstraf niet bepaald een licht onderwerp, laat staan als het dan gaat over de doodstraf bij kinderen of jongeren. Toevallig zag ik rond dezelfde periode dat ik het boek las, een documentaire over kinderen die levenslang krijgen in de USA. Dat gaf een extra dimensie aan dit boek omdat het verhaal dat verteld werd in de documentaire zo veel gelijkenissen had met het verhaal in het boek. Alleen gaat het in het boek helaas over de doodstraf wat nog een stapje verder is dan levenslang.

Je zou denken dat doordat je minder dialoog en omschrijvingen krijgt, je misschien geen band opbouwt met de personages of het moeilijker wordt om je in te leven in het boek, maar niets is minder waar. Misschien kwam het mede door die documentaire, misschien door de schrijfstijl, misschien door het onderwerp, misschien door de zwangerschapshormonen, wie zal het zeggen, maar er werden wat kroppen in de keel weggeslikt en er moest een paar keer een zakdoek bijgenomen worden om een traan of twee weg te vegen.

Ik blijf het echt ongelofelijk vinden wat Sarah Crossan met zo weinig woorden kan doen. Van haar beide boeken was ik helemaal ondersteboven. One was een ijzersterk boek dankzij z’n eenvoud en voor Moonrise geldt net hetzelfde. Ik begrijp dat die waarschijnlijk niet voor iedereen zo is, maar als je het een kans wil geven, dan ga je het je niet beklagen, denk ik. Hoop ik.

Moonrise is intussen ook in het Nederlands verkrijgbaar onder de titel Nieuwe Maan. Je vindt het boek in de betere boekhandel of online bij onder andere Bol. Daar kost de papieren versie voor €19,99. Een e-book van de Nederlandse versie is er helaas (nog) niet, vrees ik.

2 thoughts on “Moonrise

  1. Oh, ik vond One ook zoooo mooi ? Ik krijg tegenwoordig heel weinig gelezen maar deze Moonrise komt dan toch wel op het lijstje!

  2. Super, bedankt om dit boek nog eens onder mijn aandacht te brengen! Ben ook een fan van Sarah Crossan. ‘The weight of water’ van haar vond ik ook erg goed.

Comments are closed.