Eén van de vragen die we massaal kregen toen Het Meneertje net geboren was en die jullie ook stelde tijden de 40 Dagen Bloggen Vragen Staat Vrij, was hoe het gaat met Vince en Nelson? Hoe gaan zij om met dat extra gezinslid dat zomaar opeens uit het niets verscheen?
Vince en Nelson zijn altijd buitenpoezen geweest. Ze kunnen in een stukje van het huis en in de garage, maar dat is het ook. Willen ze in de woonkamer of de rest van het huis? Dan moeten ze het héél lief vragen en dan doen wij de deur voor hen open. Het grootste deel van hun bestaan brengen ze dus buitenshuis door. Tijdens de laatste maanden van mijn zwangerschap mochten ze wel steeds vaker en vaker binnen. Het ging zelfs zo ver dat ze een tijdje op bed mochten slapen. Eens Het Meneertje er was, zijn we daar een pak strenger in geworden.
De eerste maanden na de komst van Het Meneertje lieten we hen eigenlijk nauwelijks binnen. Het was een samenloop van omstandigheden. Het begon slechter weer te worden en dan vieze kattenpootjes overal met een kersverse baby zagen we niet meteen zitten. Plus het zijn gewoon nieuwsgierige beesten die alles willen ontdekken. Inclusief het parkje en de koets van Het Meneertje. Ik ben algemeen gezien geen hygiënefreak. Alles behalve zelfs, maar die eerste maanden was ik toch nét iets meer bezig met hygiëne dan anders. Daarnaast was het voor Nelson en Vince zelf eigenlijk ook niet echt leuk. Van zodra Het Meneertje zijn keel openzette, schoten ze naar buiten en dat gebeurde natuurlijk wel regelmatig.
Nu het beter weer is, zitten we wat vaker in de tuin en Vince, sociaal beestje dat hij is, komt ons dan vaak zelf opzoeken. De eerste keren dat we buiten zaten met Het Meneertje was hij nog wat schuchter en wist hij niet helemaal goed wat aan te vangen met dat kleine hummeltje. Tegenwoordig gaat het steeds beter en beter. Vince is een hele gevoelige kat die zich niet zomaar laat aaien. Het is heel lang geweest dat we hem twee aaitjes mochten geven over zijn kopje en dat was het. Maar Het Meneertje mag hem aaien. Overal behalve zijn buik, maar dat spreekt voor zich. We blijven er altijd wel bij, want soms wordt een aai-handje al een keer een grijp-handje en hoewel Vince zelfs dat tolereert, zijn er natuurlijk altijd grenzen. En uiteraard blijft hij nog steeds schrikken wanneer Het Meneertje plots een onverwacht gilletje slaakt.
Het Meneertje zelf is ZOT van Vince. Als je eender waar of wanneer “Waar is Vince?” vraagt dan gaat hij gelijk rond zich heen beginnen kijken om te zien of zijn pluizige kameraad ergens in de buurt is. Als Het Meneertje een moeilijk moment heeft, dan gaan we naar buiten en roepen we Vince, tot die afkomt en we een paar aaitjes kunnen geven. Gelukkig is het geen kat die verre en exotische oorden opzoekt. Hij is altijd wel in de buurt en staat er steeds binnen een paar tellen. Het Meneertje is dan instant goedgezind. En het favoriete boek van Het Meneertje momenteel? Een flapjesboek van Dikkie Dik, een grote, rosse kater. Toeval of niet, maar Vince is ook een grote, rosse kater. Ha!
Nelson zien we vooral ‘s ochtends als we de poezen eten geven. Hij is sowieso wat minder schuw dan Vince en hij gaat knuffelen met eender wie hem knuffelt. Dus hij laat Het Meneertje ook gedwee doen als hij in de buurt is, alleen gaat hij ons gezelschap niet zo bewust opzoeken als zijn brother from another mother. Momenteel is onze band met Nelson dus iets minder dan de band die we als gezin aan het opbouwen zijn met onze rosse kater, maar dat wil niet zeggen dat we Nelson minder graag zien of dat hij hier niet meer welkom is. Alles behalve zelfs.
Dus ja, die poezenbeesten van ons hebben zich ook even moeten aanpassen, maar ik denk dat we onze draai nu wel gevonden hebben. En als het zo verder gaat, dan zie ik nog een hele mooie vriendschap groeien tussen Het Meneertje en onze eigenste Dikke Dik.
Hoe reageerden jullie huisdieren op de komst van jullie kindje(s)? Was het een grote verandering voor hen of viel het allemaal wel mee?
Kasper en Juliette zijn nog steeds geen dikke vriendjes… Ze blijven schrik hebben van mekaar precies, en Kasper is vooral jaloers en kan er niet tegen als J. begint te huilen. Dan moét hij luider miauwen dan zij huilt, waardoor zij nog meer overstuur raakt natuurlijk… Hopelijk verandert het nog naarmate J. groter wordt!
Felix vindt de poes geweldig. Omgekeerd is de liefde minder groot maar ze heeft een babyvrije kamer waar ze zich kan verstoppen.