The Handmaid’s Tale

Tijdens de laatste bijeenkomst van het leesclubje voor de zomerstop, deden we allemaal wat voorstellen voor het volgende boek. The Handmaid’s Tale van Margaret Atwood had al een keer tussen mijn voorstellen gestaan, maar nu met de televisiereeks, wilde ik het toch wel héél graag lezen, dus stelde ik het opnieuw voor. En het werd gekozen. Eindelijk kwam ik er toe om het te lezen.

Dit blogbericht bevat affiliate links. Dat wil zeggen dat ik daarvoor een miniscuul bedrag krijg als jij via een link iets koopt. Op die manier kan ik na een aantal maanden weer een nieuw boek kopen om te recenseren. Yuy!

Ik heb het even nagekeken. Mijn exemplaar van The Handmaid’s Tale kocht ik op 10 mei van het jaar onzes Heeren 2015. Dat is drie jaar geleden. Drie jaar stond dat boek ongelezen in mijn boekenkast. Schaamtelijk gewoon.

Offred (Vanfred in het Nederlands) is een dienstmaagd in de Republiek Gilead, wat vroeger de Verenigde Staten van Amerika waren. Enkele jaren geleden kwam een extreme christelijke beweging aan de macht en niets is nog hetzelfde. Haar job, haar geld, haar echtgenoot en kind, zelfs haar naam, alles werd haar afgenomen. Ze heeft nu nog maar één functie en dat is om kinderen te baren voor een rijk, kinderloos gezin, want vruchtbaarheid is niet zo evident. Wijkt ze af van haar voorgeschreven functie, dan zal ze eindigen zoals de deserteurs of mensen die blijven vasthouden aan een ander geloof. En dat is niet bepaald een prettig einde.

Ik heb het lezen van dit boek ontzettend lang uitgesteld omdat ik er wat schrik voor had. Schrik omdat het misschien allemaal een beetje te écht zou aanvoelen, té dichtbij. Only Ever Yours van Louise O’Neill, de YA tegenhanger van dit boek, was al zo’n klap in mijn gezicht. En het was een klap in mijn gezicht. Wie weet hoe ver zijn we nog verwijderd van zo’n donkere, grauwe toekomst?

Het is geen boek vol actie. Alles behalve zelfs. Het is een traag boek, waarin tegelijk heel weinig en zo veel gebeurd. En heel de tijd is er een onderliggende spanning aanwezig. Een soort van dreiging. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn in deze nieuwe Republiek. De manier waarop Margaret Atwood die spanning erin weet te brengen, vond ik echt fantastisch. Ik heb met momenten op het puntje van mijn stoel gezeten en wilde het boek niet opzij leggen omdat ik wilde weten hoe het verder ging.

Het interessantste vond ik vooral dat Offred nu in de nieuwe Republiek Gilead leeft, maar de opkomst van die Republiek heeft meegemaakt en zich het leven voor de Republiek ook herinnert. Daardoor krijg je een duidelijker beeld van wat er allemaal is gebeurd en hoe ze dienstmaagd is geworden. Ik denk dat dat aspect het beklijvendste was, want ze had door dat er zaakjes begonnen te stinken, maar uiteindelijk reageerde ze te laat en was er al zoveel veranderd, dat er geen uitweg meer was. Het zijn geen lange scènes over haar verleden, maar ik heb me iedere keer afgevraagd: “Wat zou ik doen? Hoe zou ik reageren?”. En om eerlijk te zijn weet ik het niet. Zou ik sneller mijn biezen pakken en wegwezen? Ik kan het niet zeggen.

Natuurlijk stak ook de vraag “hoe ver zijn we hier vandaan?” de kop op. Met bepaalde gebeurtenissen en ontwikkelingen op wereldvlak is het moeilijk te zeggen. Het is een donkere, grauwe dystopie die Margaret Atwood heeft geschreven, vooral voor het vrouwelijke geslacht (hoewel mannen niet zoveel beter af zijn, let’s be honest). En als kersverse moeder raakte het uiteraard ook een paar gevoelige snaren. Dat spreekt voor zich.

Ik vermoed dat dit boek niet voor iedereen is weggelegd omdat het wat aan de trage kant is, plus het is een dystopie en dus niet bepaald happy happy joy joy. Daarnaast heeft Margaret Atwood een heel omschrijvende schrijfstijl, wat ook niet door iedereen wordt geapprecieerd. Het was niet mijn eerste Atwood boek, dus ik wist waaraan ik me kon verwachten. Ik was echt in de ban van dit boek. Het is helemaal mijn ding, hoe donker het ook is en zelfs als het me achterlaat met een wrang gevoel. En eigenlijk zou iedereen op z’n minst een poging moeten doen dit boek te lezen, al is het maar om je even af te vragen of dit onze toekomst wordt en in welke mate je daarmee akkoord gaat of er iets aan kan doen.

Soit. Eéntje dat me nog lang zal bijblijven en dat ik op termijn zeker nog een keer opnieuw wil lezen. Je weet wel, ergens op mijn oude dag, hopelijk niet in een equivalent van Gilead, als het even kan. Maar nu eerst even de reeks beginnen kijken, want boy oh boy, ben ik benieuwd hoe dit allemaal verfilmd werd.

Het boek is al een hele poos op de markt. Ongeveer even lang als ik op deze aardkloot rondloop, dus dat is al effe. Je kan er dus ongetwijfeld een exemplaar van vinden in de bibliotheek. Zowel in het Engels als in het Nederlands zijn er heel wat mooie edities van dit boek. De Engelse cover die ik hier heb gebruikt, is niet de versie die ik heb, maar ik ben verliefd op deze cover. De Nederlandse titel van dit boek is “Het verhaal van de dienstmaagd” en kan je nu voor een €12,50 kopen in de betere boekhandel of online onder andere bij Bol. En als je geen zin hebt om te lezen, dan kan je altijd nog de reeks aanschaffen en bingewatchen. Just sayin.

11 thoughts on “The Handmaid’s Tale

  1. Hahaha, sorry, ‘t is op zich niet grappig, maar “Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn in deze nieuwe Republiek.” is echt wel hét understatement van de dag 🙂
    Voor de rest ben ik het helemaal met je eens; ik bekeek toevallig deze ochtend nog eens mijn recensie en was verbaasd te lezen dat ik het op een gegeven moment te traag vond te gaan, terwijl ik mij nu – 2,5 jaar verder – vooral het ongemakkelijk gevoel herinner dat ik tijdens het lezen had. Eentje dat de serie opnieuw naar boven bracht, want inderdaad: sommige dingen zijn in de huidige maatschappij echt niet meer zo onrealistisch…

  2. Ik heb gisteren de 3 laatste afleveringen van de reeks bekeken. Ik heb (nog) geen kinderen maar zelfs ik vond het al beklijvend. Ik ben eigenlijk best wel benieuwd naar het boek maar ik vrees dat het gaat tegenvallen omdat ik de serie al gezien heb.

  3. Ik wilde naar de tv-reeks kijken, maar ben afgehaakt omdat het me allemaal wat te echt leek… Zwanger naar zoiets kijken bleek toch wat te veel voor mij 😉 Maar misschien probeer ik het boek wel eens. Ik heb dit jaar Cat’s Eye gelezen van Atwood en dat was niet slecht (wel veel beschrijvingen ook).

  4. Ik vond het boek echt niets, zelfs twee keer niets, het kon me echt niet boeien en de schrijfstijl was echt niet mijn ding. Maar de reeks – AMAI! Zo zot indrukwekkend!

  5. Ik heb het boek bog niet gelezen, wel seizoen 1 gezien. En wow, echt onder de indruk! Het vieze gevoel van ‘wat als’ is ‘s nachts tot in mijn dromen blijven hangen… En misschien stom, maar het feit dat ze niet meer mogen lezen, omg de marteling!!

  6. Nu ben ik wel benieuwd naar een bespreking van de tv-reeks in vergelijking met het boek…
    Ik zag de reeks, maar heb het boek niet gelezen.

  7. Dit boek staat ook al eventjes op mijn te lezen lijstje. En na het lezen van jouw review ben ik alleen nog maar benieuwder ernaar geworden ?

  8. Je eerste Atwood-boek? Nee! Zeker ook lezen van haar: de MaddAdam-trilogie Oryx&Crake, Het jaar van de vloed & MaddAdam.

  9. Maar nee Kathleen, een boek drie jaar ongelezen in je kast laten staan is echt niet iets waarom je je moet schamen. Ik hoop het alleszins want anders moet ik me hier ergens in een hoekje gaan zitten schamen. Dit boek durf ik niet te lezen. Ik weet van mezelf dat ik bij dit soort boeken een beetje tilt slaag. Vroeger zou ik het gelezen hebben als fantasy maar nu het besef er is dat het best wel geloofwaardig is grijpt een boek als dit me nogal extreem aan.

  10. Het is een heel indringend boek, staat op mijn lijstje om opnieuw te lezen. De mijne heb ik een keer gekocht bij de afgeschreven boeken van de bibliotheek.

Comments are closed.