Life List: Nummertje 44

Die Life List, traag maar gestaag werk ik er aan verder. Soms neem ik de lijst even door en dan denk ik: “Ha, eens benieuwd of ik dat ooit ga doen,” en andere keren denk ik: “Tiens, wacht, dat moet ik nog schrappen want dat heb ik intussen gedaan!”. En soms, heel soms, wordt er heel bewust werk gemaakt van een puntje. Dat was het geval voor puntje 44: mijn rijbewijs behalen.

Vorig jaar in april begon ik aan mijn rijbewijsavontuur. Ik was toen een drietal maanden zwanger en het leek me wel interessant om te kunnen rijden met zo’n kleine man erbij. De afgelopen maanden is ook gebleken dat het inderdaad soms handig was geweest als ik al had kunnen rijden. Sinds juni vorig jaar heb ik mijn voorlopig rijbewijs en in die tijd heb ik met momenten heel veel gereden en andere keren heel sporadisch gereden, want weet je, ik heb tussendoor even een kind op de wereld gezet en zo. Maar net dat kind zorgde voor een goede oefenroutine.

Eens Het Meneertje begon met de crèche was er een plan. Hij gaat iedere week vier dagen naar daar. Het Vriendje werkt vlakbij en samen rijden ze dus daarheen. Het is een rit van een dikke twintig minuten. Soms wat langer als het verkeer tegen zit. Dus Het Vriendje reed heen en ik reed mee als passagier, want ik mocht uiteraard niet rijden met Het Meneertje. Nope. Wilde ik ook niet zolang ik geen officieel rijbewijs heb. We zetten Het Meneertje af aan de crèche en Het Vriendje ging naar zijn werk. Ik stapte opnieuw de auto in en reed terug naar huis. In de namiddag stapte ik opnieuw de auto in, reed terug naar de crèche en pikte daar mijn twee mannen op.

Het grote voordeel van de weg van thuis naar de crèche is dat je daar op zoveel verschillende manieren kan geraken: kleine weggetjes, steenwegen, snelwegen, een combinatie,… You name it. Dus iedere dag probeerde ik een andere route te nemen en ik mocht van mezelf nooit twee keer dezelfde route nemen op een week.  De bedoeling was om dat minstens twee keer per week te doen, maar de afgelopen weken was dat zeker drie keer week en dan nog wat extra rijden in de weekends. Sinds we die routine deden, merkte ik dat het rijden iedere week wat vlotter en vlotter ging. Ik vloekte regelmatig nog op manoeuvres. Sommige gingen iets vlotter dan anderen. Sommige kon ik iets makkelijker oefenen dan andere. Ik ken intussen iedere vierkante centimeter van de carpoolparking van Bertem omdat ik er al mijn “parkeren in een vak” manoeuvres ettelijke keren heb geoefend. Yup.

Alleen werd ik naar aanloop van het examen ontzettend zenuwachtig. Ik was gewend om alleen te rijden, maar opeens zou ik met passagiers moeten rijden (begeleidend persoon én examinator). Iets wat ik eigenlijk nooit had gedaan. Het Vriendje heeft z’n rijbewijs nog nét niet lang genoeg om met mij te mogen meerijden. Dus ik amuseerde mij altijd wel alleen in de auto. Baby Shark zingen of andere kinderliedjes. Luid vloeken op idiote medeweggebruikers. Op knopjes duwen om te zien wat ze doen. Gewoon genieten van de rust en stilte. Ik oefende een paar keer met mijn papa die begeleidend persoon zou zijn en bon, laten we het er op houden dat rijden met een passagier héél anders is dan alleen rijden en dat dat toch even wennen was.

Gisteren om 9u20 had ik mijn examen en ik was er niet echt gerust in, maar ik zou het nemen zoals het kwam. Het zou leuk zijn om van de eerste keer te slagen, maar ik zag dat examen toch eerder als een proefexamen om te zien hoe het allemaal in elkaar zat. Ik had te weinig geslapen, was wat bezorgd omdat Het Meneertje wat ziekjes was en ik was natuurlijk doodzenuwachtig op zich. Uiteraard moest ik eerst de perceptietest op de computer doen en ik had eigenlijk echt geen idee hoe die is gegaan. Ik heb een visueel geheugen en al, maar toch. Toch. Je krijgt pas op het einde van je examen de score van die test, maar je moet er wel op geslaagd zijn natuurlijk. Daarna kwamen de voorcontroles en moest ik de remvloeistof aanduiden. Het ene ding dat ik echt had moeten opzoeken in de handleiding van onze auto en dus maar al te goed wist te vinden. Ha!

En daarna begon het rijden op de weg. Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar hoe vlot ik ook iets kan, zet mij in een stress-situatie en ik sla tilt. Ik begin rare dingen te doen, dingen waarvan ik weet dat ze fout zijn én toch doe ik ze. Het lijkt wel of ik alles vergeet waar ik op heb geoefend. Ik heb inwendig een aantal keren héél hard op mezelf gevloekt. Op een bepaald moment deed ik iets in het verkeer waarvan ik zeker wist dat het niet mag en dacht ik: “Ok, ik ben écht wel niet geslaagd. Nu rij ik gewoon hoe ik anders rij moest er hier niemand bij in de auto zitten!”. We reden terug naar het examencentrum en eens ik geparkeerd was zei de examinator dat het inderdaad niet geweldig was, maar dat hij het positieve zou laten doorwegen. Nadat we even hebben gepraat over wat beter kon, mompelde hij iets over geslaagd terwijl hij de auto uitstapte en dat hij mijn papieren ging halen. Blijkbaar moet het niet altijd perfect zijn om goed genoeg te zijn. Zelfs half z’n gat is blijkbaar soms goed genoeg.

Terwijl hij naar binnen liep, nam ik mijn rugzak van de achterbank en deed met een trillende hand de auto op slot. Mijn vader liep al halverwege de parking en ik heb verschillende keren “Waddefok?! Geslaagd? Heeft hij nu echt geslaagd gezegd?!” tegen hem gezegd. Eerlijk is eerlijk, ik had mezelf voor het examen dat ik had afgelegd compleet gebuisd. Ik weet dat ik véél beter kan rijden dan dat ik tijdens dat halfuur heb gedaan. In de wachtzaal heb ik het verschillende keren tegen mijn vader gezegd, dat het echt niet kon kloppen. Dat er toch iets moet misgelopen zijn. De vrouw die naast mij op de bank zat, moest er zelfs om lachen omdat ik zo hard op mezelf en mijn prestatie aan het afgeven was.

Misschien ben ik gewoon een beetje te streng voor mezelf. Misschien was de examinator goed gezind omdat het mooi weer was. Misschien heeft mijn “rijpere” leeftijd de doorslag gegeven. Misschien de 9/10 op mijn perceptietest. Misschien de speelgoedjes van Het Meneertje die ik op de achterbank heb laten liggen. Misschien omdat ik alles wat ik deed en dacht ook luidop zei (“Ik weet dat ik hier voorrang van rechts heb, maar ik stop even omdat ik niet genoeg zie”). Misschien had hij voor mij een leerling die zo rampzalig reed dat het bij mij precies allemaal wel meeviel. En misschien, misschien is half z’n gat soms gewoon écht goed genoeg. Wie zal het zeggen. Ik ben geslaagd en heb intussen mijn officieel rijbewijs aangevraagd bij de gemeente. Volgende week mag ik de L van de achterruit van onze auto halen en mag ik mijn voorlopig rijbewijs inruilen voor een officieel rijbewijs. Zotjes gewoon.

De afgelopen elf maanden zijn er dus drie gigantische puntjes geschrapt van de Life List (28, 44 en 69). Ik denk dat ik nu wel even een pauzeke neem. Ha!

7 thoughts on “Life List: Nummertje 44

  1. Een kind op de wereld zetten én je rijbewijs halen in één jaar. Je bent een queen, ik buig voor uw grootheid O majesteit!!!

  2. Oh geweldig! Is toch echt een onbeschrijfelijk gevoel, de vrijheid die je nu plots hebt. Touren maar met dat meneertje, de mogelijkheden zijn eindeloos nu ?

  3. Bij mij mompelde die examinator ook tijdens het uitstappen iets, maar wel nadat hij alle negatieve (en dus ‘leer hier aub nog uit’) puntjes opgesomd had. Dus mijn papa en ik dachten dat het ‘niet geslaagd’ was dat hij zei. De verlossing kwam echt pas bij het papier met de stempel ‘geslaagd’, waarop ik voor heel de wachtzaal reageer met ‘hoe geslaagd ofwa?!’ De uitdrukking op de examinator zijn gezicht: alsof hij spijt had dat hij de beslissing niet ongedaan kon maken ?
    Mijn vader sprak nadien de wijze woorden ‘het is niet omdat je kan vliegen, dat je kan landen’ waarmee hij me dus aanmaande om niet euforisch zot te gaan doen achter het stuur.
    Veel plezier, succes, ….. met je nieuwe vaardigheid!

  4. proficiat

    amai zeg remvloeistof moeten kunnen tonen, dat moest ik nog niet kunnen (en kan ik je dus niet tonen). Is motorolie bijvullen en ruitenspoelmidden niet genoeg? Die vul ik bij.

  5. ooh mij hebben ze ook gezegd (gelukkgi niet op het examencentrum): nu heb je je rijbewijs, nu kan je leren rijden. Klopt wel!!

Comments are closed.