Waarom ik even van het toneel verdween

Dat het hier stilletjes was de afgelopen weken, dat hebben jullie ongetwijfeld wel gemerkt. Dat die stilte bewust was, dat weten maar een aantal mensen waaronder mijn patronnekes op Patreon. Er moesten even een aantal zaken op een rijtje gezet worden, want te pas en te onpas steekt de twijfel al een keertje de kop op.

Er waren een aantal zaken waar ik mee zat die betrekking hebben op deze blog en waardoor ik tegen mezelf heb gezegd: “Soit. Tijd voor een pauze en even alles op een rijtje zetten. We zien wel weer wanneer we de draad terug oppikken”. Het ene puntje waar ik mee zat is al wat moeilijker dan het andere, maar ik som ze hieronder graag even op voor jullie.

  • Schrijven als je moe bent, is niet zo evident. Volzinnen maken is een kunst op zich als je nageslacht je ieder uur van de nacht heeft laten zien. Het gebeurt gelukkig niet iedere nacht, maar de afgelopen weken waren best pittig. De ene keer door tandjes, de andere keer door een verkoudheid. En soms weet je zelfs niet waarom, maar dan is het gewoon zo. Doorgaans hebben we een goede slaper, maar sommige periodes zijn al eens wat moeilijk en het is allemaal een fase en zo.
  • Privacy. Ik nam ook een stapje terug van Instagram, want ook daar zat ik met een ei. Ik wilde namelijk al een tijdje geen foto’s meer posten van Het Meneertje omdat ik zijn privacy wil respecteren. Maar ergens voelde ik ook een druk om dat wél te doen, want hey, je bent een blogger en nu ook een mama en dan ga je het toch constant over je kinderen hebben, niet? Voor mij voelt dat helemaal niet goed aan. Dus ik heb nog één foto van Het Meneertje op Instagram gezet op zijn verjaardag en that’s it. Dat is de laatste herkenbare foto die ik van hem daar zal posten. Het was heel fijn om vervolgens rond dit onderwerp een beetje te praten met de deelnemers van Meststoffen voor jouw Blog en dit naar aanleiding van het artikel van BostonBaby waarin zij even opsomt waarom ze geen foto’s van haar meneertje op haar blog of andere social media zet.
  • De verbittering van het internet. Het internet is meestal een hele toffe plek, begrijp me niet verkeerd. Ik hou van het internet, maar ik merk de laatste jaren dat er steeds meer kwade en verbitterde stemmen luider en luider klinken en dat is toch precies niet zo mijn ding. Er is een hele dunne lijn tussen “vrije meningsuiting” en gewoon kakken omdat het kan. Ik ben vrij goed in die kwade en verbitterde stemmen te negeren, maar soms komen ze te dichtbij en dan denk ik: “Als ik dan toch niets goed kan doen, dan stop ik er misschien maar beter mee”. Soit. Het begon de afgelopen maanden een beetje de spuigaten uit te lopen en dat heeft z’n tol geëist. Gelukkig was er het nieuwste boek van Matt Haig, Notes on a Nervous Planet, dat mij hielp om in te zien hoe ik hier best mee kan omgaan. Merci Matt! Ge bent een held!
  • Gesponsord. Niet gesponsord. Het blijft een gigantisch struikelblok voor mij. Ik blijf het gevoel hebben dat ik mij altijd moet verantwoorden als ik iets wil vertellen over een product dat ik zélf heb gekocht en dat ik leuk vind. Toen er eerder dit jaar een heel gedoe was rond richtlijnen voor bloggers en influencers om aan te geven wanneer het om reclame ging etc. heb ik geteld hoeveel blogberichten er op deze blog in samenwerking met bedrijven of organisaties waren. Het ging om zestien blogberichten op intussen 1700 blogberichten. Uitzondering daarbij zijn boeken. Van alle boekrecensies op deze blog, kreeg ik een vijftiental boeken toegestuurd. De rest haal ik doodgewoon bij de bib of koop ik zelf. Als het bij zo’n boek gaat om een recensie-exemplaar, dan vermeld ik dat ook. Dus ga er hier doorgaans maar van uit dat het niet gesponsord is en als dat wel het geval is, dan mag je er zeker van zijn dat ik het vermeld, want in die zestien blogberichten werd het altijd wel ergens vermeld. Het is niet omdat zoveel bloggers hun ziel willen verkopen voor god weet welk onnozel hebbeding dat iedere blogger dat doet. En ja, ik gebruik het Bol partnerprogramma om een centje bij te verdienen, maar dat wordt de laatste maanden ook steeds vermeld. Voila. Disclaimer en al. Dat euvel hebben we ook al weer de wereld uit geholpen. Voor de zoveelste keer.
  • Het design van deze blog. Ik weet het. Hoe fokking oppervlakkig en al, maar er zitten fouten in en dat stoort me. Ik krijg ze zelf niet helemaal opgelost en wil er niet te veel mee zitten prutsen, want time is money en al. Daarnaast ben ik superenthousiast over Gutenberg, maar kan ik dat hier niet gebruiken aangezien deze theme niet Gutenberg compatibel is en zo. Ja, ik weet het, first world problems, maar design is nu eenmaal een van mijn stokpaardjes en Gutenberg kunnen gebruiken zou weer een hele lading opties met zich meebrengen op gebied van bloggen en storytelling. Dus ja. Soit. Intussen heb ik een paar piepkleine stapjes gezet om hier iets aan te doen, maar ik denk niet dat het voor héél binnenkort is, helaas. Dus voorlopig is het wat het is, vrees ik.

Soit. Het overkoepelende probleem is dat ik geen klankbord heb nu ik meestal alleen van thuis uit werk. En hoewel deze blog voornamelijk hobby is, is het ook een soort van werk. Ik zit wel in wat bloggersgroepen op Facebook, maar daar draait het altijd om samenwerkingen met bedrijven en cijfers en aanverwanten. En hoewel mijn blog zich bevindt in een vreemde schemerzone tussen hobby en werk, is dit geen magazine waarbij lezersaantal en reclame-inkomsten en dergelijke van levensbelang zijn. Ja, deze blog is een inkomstenstroom. Eerder een stroompje dan een stroom, laten we eerlijk zijn, maar ik wil mijn menselijkheid en mijn bloggoesting niet verliezen omdat ik doe wat iedere andere blogger doet en wat ik lijk te moeten doen.

Bon. Conclusie. Er was het typische “shiiiit, wat heb ik eigenlijk bereikt dit jaar?!” dipje op gebied van mijn blog, maar zoals iedere keer na zo’n dipje komt het op you do you neer. Dat is hetgeen wat mij gelukkig maakt en hetgeen er voor zorgt dat deze blog al zo oud is. Dus iedereen die zin heeft om te zagen, te klagen, hun ziel aan de duivel te verkopen en binnen de lijntjes van anderen te kleuren: doe maar lekker, ik zal hier in mijn hoekje op het internet lekker mijn ding doen en hopelijk voor een ietwat positieve noot zorgen.

12 thoughts on “Waarom ik even van het toneel verdween

  1. Flink van jou! (ben 65 dus dat zal wat ouderwets klinken als appreciatie maar is wel gemeend!) vera

  2. Zeeeeg! Je doet het toch maar allemaal. Ik sta erop te kijken en krijg niks op papier/scherm. Trek je gewoon niks aan van wat een ander doet/denkt en doe waar jij zin in hebt. Die authenticiteit, daarvoor komen we lezen ?

  3. Ik blijf fan!
    Omdat je jezelf ook blijft. Ik lees (te) veel blogs en dan merk je zelfs zonder de link uiteindelijk wat er in blogland gepromoot moet worden. Onlangs was het vtech en ergerde ik me ‘ongesponsord’ stond er bij, want voor ieder kind iets krijgen was blijkbaar geen sponsoring. Dat het vtech was vond ik dan natuurlijk weer extra opvallend want ik ben geen fan…
    Je policy over privacy deed me ook nog eens nadenken. Ik wil blijven foto’s posten van Mila maar ik post bewust enkel de mooie plaatjes en geen bloot. Ik zou razend zijn moest iemand een foto van mij posten terwijl ik huil, boos,… ben.

  4. Ik bewonder jou echt om wat je allemaal doet! Ik doe het jou niet na.
    Ik denk dat zo’n dipjes af en toe normaal zijn en bij mij is het zelfs zo dat ik daar meestal dingen uit leer.

  5. Je hebt je blog tot voor kort (blijkbaar) met hart en ziel geschreven en van foto’s voorzien. Laat alle negatieve rommel aan je voorbijgaan en maak met je berichten de wereld en ons wat vrolijker! Dat doe je goed!
    Ik herken wel een aantal van je bezwaren, maar niemand kan voor jou beslissen.

  6. Ik volg je nog niet zo lang maar zeker met veel plezier en ik hoop dat je blijft bloggen! Ik vind het al bijzonder knap dat je zo regelmatig iets weet te posten met een jong kind want mij lukt dat op dit moment niet bepaald…
    En een beetje random: ik denk dat het voorleesboek “mr. Wuffles” van David Wiesner iets voor jou zou kunnen zijn. Het is een graphic novel (mooie tekeningen met humor!) over een kat, ruimtemannetjes, mieren en een lieveheersbeestje. Het is bijna woordloos en je maakt dus eigenlijk je eigen verhaal bij de plaatjes. Mijn dochter wordt in januari 2 en het is al maanden een van haar grote favorieten.

  7. Ik kan alleen maar hopen dat je verder blijft schrijven want jij blijft voor mij toch een van de pioneer bloggers. Zo eentje die het niet doet voor volgers, sponsors of Instagram-fame, maar gewoon omdat ze het plezant vindt. En er goed in is!
    En stiekem vind ik het wel fijn dat je besloten hebt om voor de privacy van Het Meneertje te kiezen. Pas op, het is een heel knap ventje (maar echt,: heel cute!) , maar er zijn al genoeg bloggers die eenmaal ze bevallen zijn, hun kind tot voornaamste blog/IG onderwerp bombarderen. Goed voor hun, you do you enal, maar volgens mij heb jij zo veel meer te vertellen!

  8. Lieve Kathleen, ik ben zo iemand die niet echt reageert (behalve in je blog-enquete ooit), maar kijk. Ik vind het dus heel tof wat je doet, wie je bent, hoe je blogt. You do you en dat is niet alleen heel logisch maar ook nog eens de bom. Grappig, origineel, kleurrijk, eerlijk. Ik zat laatst zelfs (?) te overwegen om Patronus (?) te worden. Dankjewel voor jezelf!

  9. Oei, wat jammer dat je blijkbaar met een hoge dosis verbittering in contact bent gekomen. Toch wel spijtig hoe sommige mensen het nodig vinden om anderen te doen twijfelen door steeds maar commentaar te geven. Vooral omdat ik het bloggen zelf nog steeds als iets heel moois beschouw. Ik heb er immers heel wat vriendinnen door leren kennen. Ik vind het vooral fijn dat je jouw blog helemaal zelf kan inkleuren. Wanneer mensen niet van die inkleuring houden kunnen ze toch gewoon een blogpost overslaan zonder meteen kritiek te geven. Niemand zegt dat je over alles hetzelfde moet denken om overeen te komen. Ik snap dan ook niet goed waarom mensen zich geroepen voelen om negatieve commentaar te geven.

  10. Jammer dat je met de zuurheid van het internet geconfronteerd bent. Ik heb onlangs ook een helehoop mute woorden in mijn twitter ingevoerd om de gepolariseerde discussies te vermijden en ook van bepaalde FB groepen hou ik me ver weg. Gelukkig blijft de blogwereld voor mij een positieve wereld, wellicht omdat ik daar een nobody in blijf.
    ‘k Hoop oprecht voor jou dat die internetverbittering er niet te diep op ingehakt heeft en niet blijft kleven.

    En ik hou het meest van de you do you blogs die gewoon lekker hun eigen ding doen zonder commerciële strategie erachter. Gewoon fijne dingen waar je een passie achter voelt.

  11. Ik hoop alleszins dat je blijft schrijven (laat die negatievelingen maar kakken wat ze willen) want ik lees je zoooo graag!

Comments are closed.