Iedere ouder in spé heeft wel bepaalde zaken waarvan hij zegt: “Nope, mijn kind gaat dat nooit mogen of doen” of “Dat ga ik echt nooit doen als ouder!”. Die zaken zijn bij iedereen een beetje anders omdat iedereen z’n prioriteiten natuurlijk anders liggen.
Ik ken mensen die zeiden dat er nooit of te nimmer Studio100 in huis zou komen. Anderen zeiden dat ze hun kind nooit choco zouden laten eten. Of koeken met chocolade. Ik heb vriendinnen die zeiden dat ze nooit potjesvoeding zouden geven en énkel vers zouden koken voor hun kinderen. Zo heeft iedereen wel iets. Mijn “nooit of te nimmer” was dat ik nooit zou kamperen om mijn kind ergens in te schrijven. Nooit of te nimmer. Never ever. Jamais de ma vie. Tot we op scholenzoektocht gingen voor Het Meneertje.
Jawel. Zoonlief is nog niet eens anderhalf en we gingen al op zoektocht naar een school, voornamelijk omdat de inschrijvingen midden maart zouden beginnen. Dus in februari bezochten we een paar scholen in de buurt. We hebben geluk dat we maar liefst drie leuke scholen in de buurt hebben: twee op wandelafstand, één of tien minuten fietsen. Alle drie hebben ze hun voor- en nadelen. Maar ons hart, en dan vooral het mijne, werd helemaal gestolen door één van de schooltjes op wandelafstand. Het is een klein schooltje met een zéér beperkt aantal leerlingen per geboortejaar. Een schooltje met een mooie, groene speelplaats. Een schooltje dat zich focust op alle zaken die ik blijkbaar belangrijk vind. Het enige nadeel van zo’n klein schooltje? Er wordt gekampeerd.
Een paar jaar geleden passeerde ik er tijdens één van mijn middagwandelingen toen er ouders buiten zaten en dacht ik: “Nope. Dat is nu eens iets dat ik nooit zal doen voor mijn kind!” Natuurlijk wil ik dat zoonlief de best mogelijke opleiding krijgt, maar één van de zaken die ik me voornam, was dat ik hem zelf wil leren warm maken voor bepaalde zaken, hem bepaalde skills aanleren die ik belangrijk vind en hem projecten laten maken thuis rond bepaalde interesses. Ik ben zelf iemand die ver is geraakt met zelfstudie, met zelf projecten opzetten en héél veel prutsen. Dus ik geloof er heel hard in dat een goede basiseducatie belangrijk is, maar dat de rest voornamelijk uit jezelf of van thuis uit moet komen.
En toch. Toch werd ik helemaal meegesleept in het kampeerverhaal. De hele week liep ik te stressen. Er stond een vluchtkoffer (rugzak) klaar. De website van de school werd tot in het oneindige gerefresht, want daarop zou verschijnen wanneer de eerste ouders er kwamen om te kamperen. Afgelopen week was alles behalve productief, laat staan plezant. Er bleef bijzonder weinig over van mijn gebruikelijke chill en vrolijkheid.
Maar toen deze ochtend op de website verscheen dat de eerste ouder zich had gemeld voor de inschrijvingen, zakte de moed me een beetje in de schoenen. En vier dagen en drie nachten kamperen om je in te schrijven voor een school? Het is ongetwijfeld een superschool, dat gevoel hadden wij ook, maar is het het waard om zo lang te kamperen? Er speelden een aantal factoren mee die ons serieus lieten twijfelen. Gaan we hier wel blijven wonen? Dat moet ongeveer de nummer één zijn. Is het niet beter om naar een school te gaan met meerdere klassen per jaar in plaats van één klas per jaar? Wat als zoonlief een gigantische extravert blijkt te zijn die keihard geniet van een iets grotere school? Ik heb geen kristallen bol. Het Vriendje heeft geen kristallen bol. Buiten Madame Soleil kan waarschijnlijk niemand zeggen of de ene school beter is dan de andere voor zoonlief.
Dus hakten we de knoop door. We besloten dat kamperen misschien wat overdreven was in onze situatie (genoeg andere goede scholen in de buurt) en besloten vast te houden aan mijn nooit of te nimmer. We zullen wel zien of we ons ingeschreven krijgen voor dat ene schooltje. Als dat niet het geval is: tant pis. En als we er wel binnen geraken, dan vieren we een feestje. Misschien dat ik ooit terugblik op deze keuze en denk “dat was misschien niet de beste zet”, maar momenteel voelt het als de juiste keuze en daar gaan we het voorlopig bij houden.
En ja, er wordt gewerkt aan een digitaal inschrijvingssysteem, maar blijkbaar is dat nét niet op tijd klaar geraakt voor de inschrijvingen voor het geboortejaar van Het Meneertje. Zucht.
Klinkt zoooo herkenbaar. Voor de school naast onze deur was het ook kamperen. Maar liefst 10(!) dagen. We hebben toen ook beslist van niet te kamperen, maar wel de dag zelf heel vroeg te gaan om toch de eerste van de dag te zijn. Stonden 21e op de wachtlijst, en 1 september hadden we een plekje! Ik wens je hetzelfde toe!
Dat digitaal inschrijfsysteem is ook niet alles hoor. Je hoeft niet te kamperen, maar als er plaatsen tekort zijn valt je vrije schoolkeuze weg doordat alles op basis van afstand gaat – in een school op 800m van je huis raak je in Gent niet binnen als er een dichtere is.
Het klinkt als een heerlijk schooltje, maar wat heb jij een zalige ingesteldheid erover. Ik duim dat zoonlief in 1 van die 3 goede scholen kan groeien en bloeien 🙂
In Gent is het systeem er al. Gelukkig. En mijn kinderen dateren van vóór dit soort toestanden. Ook gelukkig. Ik weet dat ik compleet niet toe was aan nadenken over een school voor mijn éénjarige. Maar wat moet, dat moet hè.
Wat ik vooral wil zeggen: dat met spijt terugkijken op beslissingen die je nam, is wat mij betreft iets wat je nooit moet doen. Het heeft geen zin, het is gepasseerd. Gewoon gaan voor je keuzes en er het beste van maken.
Moeilijke maar dappere keuze! En wedden dat het digitale systeem dan toch plat valt wegens teveel mensen op hetzelfde moment die proberen in te loggen of is dat iets van anno 1990
Wij deden het wél, omdat er in alle scholen in de buurt gekampeerd werd. Ik zag er als een berg tegenop (al was het maar twee nachten), maar het werd gelukkig een feest! We leerden andere ouders en kinderen kennen, en er werden -jarenlange- vriendschappen gesmeed. Gelukkig is het kamperen in Gent ondertussen verleden tijd…
Heel herkenbaar! De school van Tuur werkt al met elektronische inschrijvingen, maar vorig jaar woonden wij nog in Meerbeek en konden we hem daardoor niet elektronisch inschrijven in Asse. We moesten ook wachten tot wanneer de eerste inschrijvingsperiode over was en dan pas mochten mensen van buiten de gemeente hun kans wagen. Uiteindelijk waren er nog drie plaatsen over en heb ik die dag toch wel samen met mijn papa extreem vroeg aan de schoolpoort gestaan om hem in te schrijven (want ja, die 2de ronde is niet elektronisch :s). Maar om daar nu echt een week op voorhand te gaan kamperen, dat ging ons net iets te ver.
Ons zoontje zit ook in buurtschooltje met giga tuin met 1 klas per jaar. Mijn man zei ook stellig dat hij niet zou kamperen. Het was toch met een klein hartje dat ik er dat weekend een paar keer voorbij reed en telkens een zucht van opluchting sloeg toen ik er geen ouders zag voor de deur. Inmiddels is de inschrijving elektronisch in Leuven maar toen was het laatste jaar van niet. Ik weet echt niet wat ik gedaan had als ik er kamperende ouders gezien had.
Ik ben op die maandagochtend wel ontieglijk vroeg opgestaan en in een uitgestorven straat naar school gewandeld. Ik voelde me compleet belachelijk. Maar ik kwam wel samen met een andere ouder toe en er bleken mensen in auto’s te zitten wachten rondom ons. Op 10 minuten tijd doken er voldoende mensen op voor alle vrije plaatsen in te nemen. Man ik was toch zo blij dat ik wekker niet 5 minuten later gezet had of eerst een koffietje gedronken had! Dus ik snap je dilemma (en je update die ik al gelezen heb dat je er wel bent gaan kamperen…als het binnen is en niet buiten , dat scheelt ook al). Ik ben in elk geval nog steeds doodgelukkig met ons buurtschooltje keuze
https://goofballsworld.blogspot.com/2015/05/school.html
VIER DAGEN! Wtf. En zo elk jaar een dagje vroeger een ouder die voor de poort komt kamperen? Ik ben precies wel blij dat ik moeiteloos kon worden ingeschreven in mijn dorpsschooltje en negen jaar later in de grote school van mijn keuze… zonder kamperen, zonder inbellen, zonder stress…. Gek dat het zo anders loopt nu.