Gebeurd

Het mamapapa-beest

Het Vriendje en ik, wij doen veel samen als het aankomt op bezig zijn met Het Meneertje. Ook tijdens onze week vakantie vorige week waren we veel in de weer met hem. Uiteraard. En blijkbaar begint hij ons steeds meer en meer als één identiteit te zien. Een echt mamapapa-beest als het ware. Zo een tweekoppig geval met vier armen en misschien een paar staarten hier en daar.

Mama en papa zijn twee woordjes die hij al een tijdje kan zeggen, maar die we hem eigenlijk vrij weinig horen zeggen. Ontgoocheling alom, I know, want je wil je kind natuurlijk die twee specifieke woorden zo graag horen zeggen. Het lukte me af en toe om hem achter zijn papa te laten vragen als die bijvoorbeeld onder de douche stond, maar afgezien daarvan zei hij het bijzonder weinig. Ik steek het op het feit dat we een klein huis hebben en eigenlijk altijd in de buurt zijn. Ben ik in de keuken? Dan kan hij zelf even komen kijken waar ik ben en waar ik mee bezig ben. Is Het Vriendje in de garage? Dan staat de tuindeur gegarandeerd open en loopt Het Meneertje zelf naar buiten om te helpen.

De laatste week van de Paasvakantie hadden we met z’n alleen een weekje vakantie, want de crèche was dicht. Toen ik zoonlief uit zijn bedje ging halen na een middagdut, was Het Vriendje beneden nog iets aan het afronden. “Mamapapa?” vroeg Het Meneertje meteen vragend. Waar is papa? Want waar mama is, gaat papa toch ook? Hij keek me daarbij een beetje ongerust aan en vroeg het nog een keertje “mamapapa?”. Ik legde hem uit dat papa meteen zou komen, maar dat hij nog even bezig was met iets, waarop een enthousiaste “papa!” volgde.

Dat was het begin van het mamapapa’en. Of het papamama’en, want dat is er uiteraard ook. Als ik even niet in de buurt ben, dan vraagt hij aan Het Vriendje: “Papamama?”. En soms geraakt hij niet helemaal uit zijn woorden en wordt het mamabapamapapa. Of een variant daarop. Dan heb ik het altijd even moeilijk met mijn lach in te houden, want hij trekt er altijd zo’n ongerust gezichtje bij, ook al struikelt hij compleet over zijn woorden. Dan wil ik hem gewoon vastpakken en kapot knuffelen, die kleine schat.

Dus ja. Vanaf nu ben ik een stukje van een mamapapa-beest. Zo een tweekoppig geval met vier armen en misschien een paar staarten hier en daar. En een hoorn of twee, drie. We bijten doorgaans niet, maar ik zou toch oppassen met het voederen van zulke beesten. Vooral als het op chocolade of koekjes aankomt kan zo’n mamapapa-beest al een keer lelijk tekeer gaan. Een gewaarschuwd m/v/x en al.

You Might Also Like

  • Lize

    Leuk geschreven 🙂

  • fieke

    Haha, zalig! Hier is het altijd en overal mama, behalve als we bij oma zijn. Dan bestaat mama ineens niet meer 🙂

  • The Green Petrolhead

    Hier heten we “mapa” of “pama” 🙂

  • Goofball

    Da’s een fase dat het onderscheid moeilijk is.

  • Pin It on Pinterest