De Cactus

Ik zag dit boek voor het eerst vorig jaar in de boekenwinkel Salvator in Mechelen. De cover van De Cactus van Sarah Haywood trok mijn aandacht en toen ik de korte inhoud las, dacht ik: “Ha, lijkt me leuk”. Een paar weken geleden las ik dan de sample op mijn Kindle en dacht ik opnieuw: “Ha, lijkt me leuk”, maar natuurlijk mocht ik geen nieuwe boeken kopen dit jaar. Tot ik opeens een nieuw boek moest kiezen en dit boek maar door mijn hoofd bleef spoken. Dus kon ik niets anders dan dit boek te kopen en te lezen.

In dit artikel staan affiliate links. Als je via deze link een product koopt, dan verdien ik daar een piepklein beetje geld aan. Dat geld wordt uiteraard geïnvesteerd in nog meer boeken. Uiteraard.

Susan Green houdt nogal van haar routine, maar wanneer haar moeder overlijdt en Susan zelf zwanger blijkt te zijn, blijft er niet veel meer over van haar gestructueerde leventje. Ze gaat zwaar in de clinch met haar broer omwille van het testament van hun moeder. Daar komt hij nét iets beter uit dan zij en natuurlijk kan ze het geld wel gebruiken in haar huidige situatie. Dus zet ze alles op alles om aan te tonen dat hij hun moeder heeft gemanipuleerd. Rob, een kameraad van Susans broer die samen met hem woont in het ouderlijke huis, probeert de kerk wat in het midden te houden. Maar door uit te pluizen hoe de vork aan de steel zit met het testament, komen er een aantal lijken uit de kast.

Dus ja, ik kocht een boek. Iets wat ik niet echt van plan was dit jaar, maar kijk. Life happens en al. Langs de andere kant: ik kocht het boek en las het meteen uit. Dat kan niet gezegd worden van die honderdtal boeken die nog steeds ongelezen in mijn boekenkast staan. Achteraf gezien vind ik het niet erg dat ik mijn “goede voornemen” gebroken heb voor dit boek. Het is niet het meest verrassende boek, maar ik heb er van genoten. Ik heb er zelfs zo hard van genoten dat ik de laatste helft van het boek uitlas op twee dagen tijd. Twee. Dagen. Het moet ergens van 2016 geleden zijn dat ik een half boek uitlas op een weekend. Zonder zwanzen.

Eerlijk toegegeven, met momenten had ik het wel een beetje moeilijk met het hoofdpersonage, maar het was fijn om haar te zien evolueren. Ze gaat er nogal van uit dat zij de waarheid in pacht heeft en daardoor krijg je nogal een eenzijdige kant van het verhaal, vooral in de eerste helft van het boek. Ik heb doorgaans niet zo op mensen die vol zijn van hun eigen gelijk en niet naar andere mensen luisteren. En ja, met momenten was het boek ook best wel voorspelbaar. Dat ook. Maar het las vlot en het bracht heel wat herinneringen aan mijn eigen zwangerschap naar boven.

En hey, als het dertig graden is, je een overactieve, ietwat zieke peuter halvelings in de gaten moet houden omdat hij anders zijn pamper volsteekt met zand of de inhoud van een watertafel volledig over zichzelf kapt, als je jezelf niet helemaal honderd procent voelt EN je dan toch nog de helft van een boek kan uitlezen op twee dagen, dan is het een goed boek voor de situatie waarin je je bevindt. Lezen is lezen en al.

Hier en daar lees ik recensies waarin het boek vergeleken wordt met Eleanor Oliphant is completely fine, maar daar ga ik niet helemaal mee akkoord. Ik begrijp waarom dat gezegd wordt, omdat Susan en Eleanor wel wat trekjes hebben die veel van elkaar weg hebben. Alleen is Eleanor net iets zwaardere materie, hetzij met een luchtig kantje, terwijl Susan eerder luchtige lectuur is. Ik zou het eerder vergelijken met Bridget Jones meets The Rosie Project. Zoiets. Ideale zwembadlectuur dus. Of comfortabele-stoel-in-de-achtertuin-lectuur.

De Cactus verscheen vorig jaar, maar ik heb een vermoeden dat je het nog altijd kan vinden in de betere boekhandel. Bij Bol kost het boek met harde kaft (en mooie cover) €19,99. De digitale versie kost er €9,99.