Bezigheidstherapie op de achterbank

We hebben veel in de auto gezeten de afgelopen anderhalve week. Tijdens de twee weken vakantie stonden er acht feesten op het programma. Acht. Er zat ook een verjaardagsfeestje tussen, dat wel, maar ja. Acht feesten. Op veertien dagen tijd. We hebben dus wel wat in de auto gezeten.

Het Meneertje vindt het doorgaans niet erg om in de auto te zitten. In z’n stoeltje gezet worden, dat is een ander paar mouwen, maar daadwerkelijk rijden is geen probleem. Hij kijkt graag om zich heen of speelt een beetje. Af en toe voorziet hij het één en het ander van wat commentaar. Toen we terug kwamen van een feestje bij mijn zus, hoorde ik hem opeens “oh-oh” zeggen, meteen gevolgd door nog wat gemompel. Ik kon niet meteen plaatsen wat hij aan het zeggen was, hij had niets laten vallen en er was geen ongelukje gebeurd, dus liet ik hem even doen.

Maar opeens klikte het en verstond ik wat hij aan het mompelen was. Hij was het boek dat we de afgelopen dagen een kleine drieduizend keer hebben gelezen aan het opzeggen.

Het boek in kwestie is Tommie en de torenhoge boterham. Dat scoorden we enkele weken geleden bij de plaatselijke bibliotheek. Het gaat over Tommie die een reuzenhonger heeft en besluit een boterham te maken. Maar hij maakt een boterham die zo hoog is als twee torens op elkaar. Of misschien zelfs nog wat hoger. Een toppertje, dat boek.

Op pagina twee en drie moet Tommie uiteraard al de ingrediënten voor die boterham verzamelen en dat is een serieuze lijst. Maar nadat we het boek een paar keer hadden voorgelezen kon Het Meneertje al een paar van de items gewoon aanvullen. Nu, een paar weken later, kent hij die lijst vanbuiten. En wij ook. Min of meer.

Dus begon ik de lijst op te sommen zodat hij kon aanvullen. Het Vriendje moest hier en daar wat helpen en uiteindelijk kwamen we een beetje vast te zitten. Oeps. We wisten dat we iets vergeten waren, maar sloegen dat stuk van het lijstje dan maar over. Het Meneertje vulde gezapig alles verder aan en iedereen was blij. Nadat Tommie ook het laatste item had gepakt (de boter), werd het even stil in de auto.

“Wottelts!” klonk het opeens van op de achterbank.

En jawel, dames en heren, dat was het ene ingrediënt dat we vergeten waren: wortels. Geraspte wortels om exact te zijn. En dat kleine, halfslaperige meneertje op de achterbank, die wist dat natuurlijk maar al te goed.

Ik sta er regelmatig van te kijken hoe goed hij alles onthoudt. Binnenkort kan ik hem twee keer mijn hele boodschappenlijstje voorlezen en dan moet ik gewoon vragen wat we moeten kopen eens we in de winkel zijn. Het zou best handig zijn, want zijn geheugen mag dan in perfecte staat zijn momenteel, het mijne is een zeef.