Ik ben nog altijd volop chicklit aan het lezen en hoewel ik weet dat dat niet iedereen z’n ding is, wilde ik toch even een recensie schrijven over het laatste boek dat ik las. Kwestie van de draad terug een beetje op te pikken.

In dit artikel staan affiliate links. Als je via deze link een product koopt, dan verdien ik daar een piepklein beetje geld aan. Dat geld wordt uiteraard geïnvesteerd in nog meer boeken. Uiteraard.

Ik probeer doorgaans chicklit te lezen met dat tikkeltje meer. Het moet niet allemaal shoppen en knappe mannen zijn. Er mag gerust wat diepgang of enige vorm van problematiek in zitten die niet zomaar wordt weggelachen. Eén van de boeken die ik onlangs las, Mijn leven na jou van Katherine Center, ging bijvoorbeeld over een jonge vrouw die na een vliegtuigcrash in het ziekenhuis te horen krijgt dat de kans klein is dat ze ooit nog zal lopen. Dat speelt een belangrijke rol in het boek en het is niet bepaald iets wat het hoofdpersonage zomaar kan weglachen of waar ze wat retail therapy voor kan doen. Nope. Gelukkig is er een knappe, Schotse fysiotherapeut die alles beter maakt. En ze leefden nog lang en gelukkig en zo.

The Friend Zone trok mijn aandacht omdat onvruchtbaarheid er een grote rol in speelt. Ik vroeg me af hoe dat zou aangepakt worden in een romantisch verhaal en hoe de auteur zou omgaan met zo’n gevoelig onderwerp. Maar voor de rest is dit een zeer typisch boy meets girl verhaal. Josh is een brandweerman die verhuist van de ene kant van de Verenigde Staten naar de andere kant. Zo kan hij samenwerken met zijn beste vriend Brandon en kan hij zijn ex ver ver ver weg achter zich laten. Onderweg naar zijn werk heeft hij een klein auto-ongeluk met een jongedame, Kristen, die later de beste vriendin van Brandon zijn verloofde te zijn. Het klikt tussen Kristen en Josh, alleen laat Josh duidelijk uitschijnen dat hij een hele roedel kinderen wil en dat terwijl Kristen op het punt staat om een hysterectomie te laten doen omwille van medische redenen.

Bon. Ik had problemen met dit boek. Veel problemen. De hoofdpersonages zijn nogal cliché en de andere personages maken precies deel uit van het decor. Pratend decor. Er worden een aantal plot devices gebruikt die gewoon not done zijn in mijn boekje. Daarnaast wordt het boek geprezen om zijn humor en hilariteit en ik heb letterlijk bij één stuk even moeten glimlachen. Voor de rest wat ik voornamelijk met mijn ogen aan het rollen. Op zich is het boek vlot geschreven, dat wel, maar qua verhaal en opbouw heb ik me toch heel wat vragen gesteld. Ik heb een paar keer op het punt gestaan om het op te geven, maar ik wilde zien of de auteur zou doen wat ik dacht dat ze zou doen op het einde. Spoiler: ze deed wat ik dacht dat ze zou doen en het was foute boel.

Soms zijn er van die boeken waarvan ik denk: “Hadden ze nu eens wat eerder eens goed gebabbeld, dan had het allemaal niet zo lang geduurd”. Dit is zo één van die boeken. Het is voor beide hoofdpersonages al heel snel zo klaar als een klontje dat ze holderdebolder verliefd zijn geworden op elkaar en dat ze niet zonder elkaar kunnen leven. Zwijmel en smacht. Maar Kristen zit met het één en het ander en houdt de boot af om dan vervolgens weken en maanden aan een stuk smachtend naar Josh te kijken en hem te missen.

Ik snap dat het geen gemakkelijk gesprek is om te hebben. Even zeggen aan een potentiële levenspartner: “Oh trouwens, de kans dat we ooit kinderen zullen hebben is miniem” is niet evident, vooral als die potentiële levenspartner heel graag kinderen wil. Maar Kristen wordt voorgesteld als een heel praktische madame. Eéntje die van aanpakken weet. Iemand als zij zou dat vanaf dag één moeten kunnen. Punt. Als je je personage zo maakt dat ze uberpraktisch is en dat haar praktische aard zelfs de doorslag geeft op het einde van het boek, dan zou dat gesprek al minstens halverwege het boek hebben moeten plaatsvinden. Nu zijn ze helemaal holderdebolder rond 30% van het boek en komt het gesprek er pas rond 90%. Er gebeuren nog wel wat dingen in de overige zestig procent, daar niet van, maar met momenten voelde het als een aflevering van een goedkope soap of een plaat die bleef hangen. Of een combinatie van de twee.

En dan is er het einde. Als je geen spoilers wil, dan raad ik je aan om nu snel weg te klikken, maar ik moet het over het einde hebben.

Kristen weet al een kleine eeuwigheid dat ze hoogstwaarschijnlijk nooit zelf kinderen zal kunnen krijgen door haar medische aandoening. Ze heeft een spiraaltje en heeft één keer seks zonder condoom met Josh. Eén keer. Boem pataat. Zwanger. Waddefok?! Hoe onrealistisch kan het zijn? Ik denk dat heel wat vrouwen die te kampen hebben met onvruchtbaarheid aangetrokken zullen zijn tot dit boek omwille van de korte inhoud en de herkenbaarheid. Als ze dan bij dit einde komen, kan ik me wel inbeelden dat dat een serieuze klap in hun gezicht is. Je bouwt als auteur eerst een herkenbare situatie op, je laat je hoofdpersonages accepteren dat er misschien nooit een nageslacht komt, om dan vervolgens zo ongeloofwaardig te eindigen. Het spiraaltje was eruit gefloept tijdens één van Kristens hevigere menstruaties. Het zaad van Josh bleek extreem sterk te zijn. Right! Dat is gewoon foute boel.

Volgens mij besefte de auteur heel goed wat ze aan het doen was, want er is een “Note from the author” aan het einde van het boek waarin ze alles wat probeert te kaderen. Als je dat moet doen als auteur, dan weet je dat je fout bezig bent.

Om maar te zeggen: niet bepaald een aanrader dit boek. Dat vond ik er toch van. Blijkbaar denken heel wat andere mensen er anders over, want het boek krijgt 3,94 sterren (op vijf) op Goodreads. Sja. Wel een heel goed boek om bij in slaap te vallen, zo bleek. Letterlijk. Dat dan weer wel. Elk nadeel heb z’n voordeel en zo.

Voor zij die zich er toch aan willen wagen: het boek is momenteel enkel verkrijgbaar in het Engels. Je kan het online bestellen bij onder andere Bol. Daar betaal je €12,99 voor de paperback en €4,49 voor het e-boek.