Het Meneertje loopt al een paar dagen te snotteren en te hoesten. Omdat we het zekere voor het onzekere wilden nemen en niemand potentieel wilden aansteken met het coronavirus, gingen Het Vriendje deze ochtend toch even met hem naar de dokter.
Aangezien de Perdolan bijna op was ten huize Verbeelding, had ik Het Vriendje ook gevraagd even langs de apotheek te gaan na het doktersbezoek. De dokter werd bezocht en het bleek geen corona te zijn. Thank God, want ik zag een quarantaine van veertien dagen even helemaal niet zitten. Op zich was er wel genoeg eten in huis omdat we zaterdag nog een Collect&Go hadden gedaan, maar veertien dagen in een klein huisje op elkaars lip zitten… bah. Ik zie mijn mannen graag, maar de gedachte alleen al geeft mij cabin fever.
Bon, moest het in de nabije toekomst moeten dan is het zo, maar ik ben blij dat het toch nog niet het geval is. So far. So good.
Na hun bezoek aan de dokter en de apotheek kreeg ik een update via Whatsapp van Het Vriendje. En blijkbaar was Het Meneertje toch even verontwaardigd geweest. Toen ze de apotheek hadden verlaten, bleef hij blijkbaar even staan, keek z’n papa aan en vroeg “Huh? Apotheek? Waar zijn die boeken nou?”
Ja, mijn kind is blijkbaar een kleine Hollander*. Ik weet ook niet helemaal hoe dat komt, maar ik steek het momenteel gewoon op Paw Patrol en Noddy. En ja, mijn kind z’n prioriteiten in het leven zitten helemaal juist. Boeken boven alles en zo. Dan vergeef ik zijn Hollands woordgebruik en al.
Maar zo leerde zoonlief dus het verschil tussen apotheek en bibliotheek. Of pipi-cake zoals hij zegt, want bibliotheek dat is nog een beetje te moeilijk om te zeggen. Yup. We komen er wel met al die moeilijke woorden en dat Vlaamsch en zo. Ooit. Mark my words.
*No disrespect, lieve noorderburen. Ik zie jullie nog altijd héél graag.
