Het Meneertje beslist maar al te graag zélf wat hij eet. Doorgaans gaat hij wel akkoord met het avondeten dat we hem voorschotelen, maar alle andere maaltijden en snacks? Nope. Die kiest hij zelf. De keren dat we al met hem op de arm voor de koelkast hebben gestaan, zijn niet meer op twee handen te tellen.
Gisteren koos hij als vieruurtje overschotjes van gekookte patatjes en worteltjes die hij ‘s middags had gegeten. Onder het motto: “het moet niet altijd fruit zijn” warmde ik er wat van op. Toen ik hem zijn bordje gaf, keek hij er even verbaasd naar.
“Waar is Sammie naartoe?” vroeg hij verbouwereerd.
“Sammie?” vroeg ik terwijl ik het hoorde donderen in Keulen. Ik kon me geen kindje uit zijn groepje in de crèche herinneren die Sammie heette. En bij mijn weten hadden we niets op televisie gekeken waar een personage in kwam dat Sammie heette.
“Bedoel je misschien Tammie? De luiaard?”
Sinds kort zit Tammie de luiaard bij hem in bed. Ze is een personage geworden in ons avondritueel. Het gebeurt al een keer dat hij achter een bepaalde knuffel vraagt eens we beneden zijn en ik dan snel terug naar boven moet spurten om de knuffel in kwestie uit zijn bed te vissen.
“Sammie,” herhaalde hij opnieuw. Duidelijk met een S. Geen T. Sammie. Er ging absoluut geen belletje rinkelen bij mij.
“Bedoel je Sam? Jouw wekker?” polste ik.
“Sammie!” zei hij opnieuw volhardend. Sammie dus. Geen Sam.
“Poepie?!” brulde ik en liep naar de keuken waar Het Vriendje de vloer aan het leggen was. Ik ging in de deuropening staan. “Weet jij misschien wie Sammie is?”
Het Vriendje keek op van zijn werk. Er verscheen een frons op zijn gezicht terwijl hij zijn hersenen duidelijk pijnigde.
“Sammie? Bedoel je Sam, zijn wekker?”
Ik liet Het Vriendje weten dat dat niet de Sammie was die we zochten. Zoonlief vroeg achter Sammie en ik had geen idee wie dat was. Ik polste of ze misschien iets op televisie hadden gekeken die ochtend terwijl ik aan het werken was. Of op de iPad. Iets waar een Sammie in voor kwam. Maar blijkbaar ging er een lampje branden bij Het Vriendje.
“Ah! Salami!” zei hij opeens alsof het de normaalste zaak van de wereld was. “Hij heeft deze ochtend een beetje salami gegeten bij zijn patatjes en worteltjes,”
Dus liep ik terug naar de woonkamer, waar Het Meneertje minutieus een worteltje op zijn lepel legde om vervolgens de lepel in zijn mond te steken.
“Bedoel je salami?” vroeg ik hem.
“Ja! Sammie!” antwoordde hij enthousiast. Heel zijn gezichtje lichtte op bij het horen van dat woord. Salami dus.
En zo kwam er een einde aan het Sammie-mysterie. Ik keerde terug naar de keuken en sneed daar een stukje salami af. En alles was weer peis en vree ten huize Verbeelding.
Ik vermoed dat ondertiteling heel wat jonge ouders heel wat tijd zou besparen.