Ik wissel tegenwoordig ieder ietwat serieuzer boek af met wat lichtere lectuur. Blijkbaar kan mijn hoofd anno 2020 niet te veel “moeilijke” boeken na elkaar aan en dat accepteer ik dan maar. Dat zorgt ervoor dat ik dit jaar al heel wat chicklit heb gelezen. Het ene boek al wat beter dan het andere.

In dit artikel staan affiliate links. Als je via deze link een product koopt, dan verdien ik daar een piepklein beetje geld aan. Dat geld wordt uiteraard geïnvesteerd in nog meer boeken. Uiteraard.

Chloe Brown is een webdesigner met fibromyalgie, maar ze wil haar leven niet laten bepalen door haar ziekte. Daarom stelt ze een lijst op met daarop een aantal items die ervoor moeten zorgen dat ze een leven krijgt. Het eerste puntje op de lijst “alleen gaan wonen” heeft ze intussen kunnen schrappen. Voor de andere puntjes heeft ze misschien wat hulp nodig. Toevallig staat er “een ritje met een motor” op haar lijstje en heel toevallig rijdt de knappe syndicus van het appartement waar ze nu woont met een motor.

Het eerste kwart van het boek heb ik in één ruk uitgelezen. Het las vlot, was grappig en het waren interessante personages om te leren kennen. Maar eens ik het midden van het boek naderde begon ik me heel wat vragen te stellen. Je hebt Chloe en Red, de syndicus in kwestie. Uiteraard zijn dat de twee hoofdpersonages en die twee zijn duidelijk uitgewerkt. Je leert hen al snel kennen, weet wie ze zijn en wat hen drijft.

Maar er zijn ook een aantal zijpersonages: de zussen van Chloe, de grootmoeder van Chloe, Annie, de baas en beste vriend van Red,… En die personages komen er allemaal in flitsen in voor, zonder meer. Ze zijn er even en dan… pfoeh… zijn ze weer weg. Ja, Chloe leeft nogal een teruggetrokken bestaan door haar ziekte, maar dan nog zou ze toch eens regelmatig een berichtje kunnen sturen naar haar zussen? Je komt eigenlijk nauwelijks iets te weten over die andere personages, waardoor het hele verhaal nogal… plat aanvoelt. Alles draait om Chloe en Red. Alles.

En blijkbaar zorgt dat voor frustraties bij mij. Dat was ook nogal een ontdekking voor mij.

Ja, het is een romantische chicklit en ja, als je verliefd wordt, draait de wereld enkel rond jou en je crush. Maar er zijn toch ook nog altijd andere mensen die belangrijk zijn in je leven? Er zijn zoveel mensen die je mee hebben helpen vormen? Ik had het het moeilijkst met het personage Annie. Op een bepaald moment neem Chloe contact op met Annie. Op dat punt is in het boek al een aantal keren ter sprake gekomen dat Chloe snakt naar vrienden. Dus zij en Annie spreken af, gaan koffie drinken and that’s it. Pure filler zonder meer terwijl Chloe op zoek is naar nieuwe vrienden, maar het is niet duidelijk of ze nu een vriendschap aan het opbouwen is met Annie of niet. Het is allemaal zo vaag. Er zijn zoveel verhaallijnen die gewoon op niets uitdraaien en dat voelt nogal slordig aan.

Dat maakt het zo ongeloofwaardig voor mij. Dus tegen het einde van het boek was ik niet echt meer aan het lezen, maar aan het scannen. Het is de zoveelste romcom die ik lees, dus je weet uiteraard hoe het gaat eindigen, maar omdat ik geen klik had met de personages, kon het me allemaal niet meer zoveel schelen. Dus het was allemaal nogal… meh.

Maar het is wel een ideaal boek om te lezen tijdens een ontzettend stresserende week zoals de afgelopen week, want je moet je er niet te veel op concentreren. Voor de rest is het nogal… meh.

Voor zover ik kan zien, werd Get a life, Chloe Brown nog niet vertaald in het Nederlands. Voorlopig zal je het dus nog even moeten doen met het Engelse boek. Dat kan je onder andere op Bol vinden. Je betaalt er €9,99 voor de papieren versie en €2,99 voor het e-boek.