Toen ik eind vorig jaar ergens de trailer voor Bridgerton op het Netflixkanaal zag wist ik dat dat helemaal mijn ding zou zijn: een beetje Jane Austen, een beetje Gossip Girl, vertelstem van Julie Andrews en héél veel mooie kostuums. Het was pas iets later dat ik te weten kwam dat de serie gebaseerd was op een reeks boeken.
En ik weet dat er heel wat mensen na het zien van de Netflixreeks op de boeken zijn gesprongen, maar intussen weten jullie misschien wel dat ik niet zo’n fan ben van trilogieën en reeksen. Ik lees het liefst van al stand alones, boeken die op zichzelf staan. Maar na het zien van de reeks begon het toch te kriebelen. Ik verdiepte me een beetje en het bleek perfect mogelijk te zijn om de boeken apart te lezen. Ieder boek volgt één van de Bridgerton kinderen: het eerste volgt Daphne, het tweede Anthony,… Ik was vooral geïnteresseerd in Penelope. Zij is uiteraard geen Bridgerton, maar dit muurbloempje zwijmelde wel helemaal over de derde Bridgerton-zoon: Colin.
Dus zei ik: “Het leven is te kort om eerst al die andere boeken te lezen voor ik aan Penelope toekom, dus den boom in ermee. Ik lees boek vier en de rest kan me niet schelen”. Voor de andere Bridgertonkinderen hun verhalen wacht ik met veel plezier op de Netflixverfilmingen. Daarvoor kan ik zeker het geduld opbrengen, maar Penelope, daar wilde ik graag meer over weten. Want hey, ros, mollig muurbloempje met een vlotte pen, herkenbaar en al.
En zo geschiedde. Ik las het vierde boek.
Over de korte inhoud kan ik bijzonder kort zijn: we zijn zoveel jaren later. Penelope is een oude vrijster (met haar achtentwintig jaar) en Colin keert terug van één van zijn vele reizen. Opeens ziet Colin het muurbloempje wél staan, maar datzelfde muurbloempje draagt een groot geheim met zich mee. Dum. Dum. Duuuuum.
Laten we het zeggen zoals het is: dit boek was geen hoogvlieger. Ik heb me serieuze vragen gesteld of Colin wel zo’n toffe peer is als hij lijkt en wel een geschikte partner is voor Penelope, want oh boy. Die kerel kan een pakske zagen. Dus dat zorgde er wel voor dat ik met een wrang gevoel verder las. Moest er ooit een man zo doen tegen een vriendin van mij zoals Colin doet tegen Penelope, dan zou ik haar toch ook even apart nemen en zeggen: “Meid, is dit een goed idee?”
Daarnaast lees je ongeveer zeven keer dezelfde discussie tussen Penelope en Colin in dit boek en pfff… Dat begint na een tijdje ook te vervelen. Ik denk dat ik de laatste twintig of vijftien procent van het boek eerder diagonaal heb gelezen.
Maar ik ben blij dat ik het heb gelezen en dat ik niet moet wachten tot het jaar onzes heeren 2028 (wat omgerekend zo’n driehonderdvierendertig jaar is in lockdownjaren) of zo voor ik het verhaal van Penelope verder kan volgen. En uiteindelijk was het entertaining genoeg dat ik het uitlas op een paar dagen tijd. Dat dan weer wel.
Aan de andere kant: voor wie de Netflixreeks nog niet gezien heeft, misschien toch eens werk van maken.
In tegenstelling tot jij liet mijn geordende geest mij niet toe de boeken niet in volgorde te lezen, dus ik las de eerste 5, vooral ook voor Penelope en Eloise.
En jah, ik plaatste ook net mijn recensies op mijn blog en ik heb hetzelfde gevoel als jij. Boek 1 en 2 waren goed, daarna vond ik het serieus bergaf gaan. Dus ik zal voor de rest ook gewoon op de serie wachten 😉