Gebeurd

Het Meneertje spreekt #3

Het Meneertje spreekt #3

Sinds kort hou ik de uitspraken van Het Meneertje bij in Notion. Zo kan ik er makkelijk op terugblikken en staan ze allemaal op één plaats. Een ander voordeel van het bijhouden van al die uitspraken op één centrale plaats, is dat ik ze makkelijk hier op “den blog” kan copy-pasten. Dus hierbij de tweede editie van “Het Meneertje spreekt”.

Goed gedaan!

We kochten onlangs nieuwe schoenen voor Het Meneertje en bij die aankoop kregen we een pocket versie van UNO. Uiteraard was er iemand helemaal in de wolken, want yuy! Kadootjes! Het Meneertje wil dan ook iedere dag dat spel spelen en zelfs met een piepklein beetje hulp kan hij me inmaken als een echte UNO-pro.

Serieus.

Goed, hij legt zijn kaarten open en bloot zodat ik mee kan volgen, maar het enige wat ik doe, is vragen stellen: “Heb jij nog een rode kaart? Kan jij nog iets leggen? Wat moet je dan doen als je niets kan leggen?”.

Bon. Zoonlief maakt mij dus keihard in. Zo ook die zondagochtend. Hij had al zes spelletjes gewonnen. Ik nog geen enkel. Ja, zo hard gaat het er aan toe. Maar uiteindelijk haalde ik toch eindelijk mijn slag binnen.

“Goed gedaan, mama!” zei hij stralend. Mijn kleine, persoonlijke cheerleader. En we begonnen een nieuw spelletje waarbij hij mij opnieuw inmaakte. We eindigden die ochtend met negen gewonnen spelletjes voor hem en drie voor mij. Ahum. Kuch.

Later diezelfde ochtend ging hij yoghurt schooien bij zijn papa. Die laatste had er een yoghurtexperiment op zitten en het resultaat moest uiteraard geproefd worden. Zijt maar zeker dat Het Meneertje op de eerste rij stond.

“Hmmm… Lekker!” was de conclusie van Het Meneertje.

“Dat is yoghurt die ik zelf heb gemaakt,” zei Het Vriendje trots aan zijn zoon.

“Goed gedaan, papa!” hoorde ik hem zeggen en opnieuw moest ik daar zo hard mee glimlachen. Geef toe, een bijna-vier-jarige die zijn ouders zo af en toe een pluim geeft, dat is toch gewoon te schattig voor woorden?

Ik zal wat meer alleen spelen

Ik stond in de keuken een appel te schillen voor Het Meneertje toen hij tegen de grond ging. Hard tegen de grond ging. Wij hebben een verhoogje in de keuken en als je het vliegend zot hebt, zoals hij op die moment, dan vergeet je dat trapje soms en knal je er tegen. Zo gaat dat dan.

Dus nam ik hem op en zette hem even op het aanrecht om de schade op te meten. Al bij al viel het goed mee, maar hij bleef toch nog even zitten en hield me stevig vast. Over mijn schouder heen keek hij naar mijn naaiplekje.

“Dat zijn wel veel stofjes, hé?” zei hij.

“Ja, ik moet dringend terug wat beginnen naaien,” antwoordde ik terwijl ik hem wat verder knuffelde. Het naaien staat hier op een zeer laag pitje, maar ik kocht onlangs wel tal van mooie stofjes. Soms is het gewoon sterker dan mezelf. En Het Meneertje had toen ook een paar stofjes mogen kiezen waar ik iets voor hem uit zou maken, dus hij weet maar al te goed wat er allemaal op die stapel ligt.

“Maar ik kan eigenlijk alleen maar ‘s avonds naaien en dan ben ik soms heel moe,” legde ik uit. “Overdag moet ik werken of koken of wil ik met jou spelen en dan blijft er niet zoveel tijd over om te naaien,”

Hij dacht hier even over na.

“Ik zal wat meer alleen spelen, mama. Dan kan jij naaien,” zei hij terwijl hij me nog een knuffel gaf. Het spreekt voor zich dat ik toen helemaal smolt en je mij bij elkaar kon vegen met de dichtstbijzijnde dweil. Yup.

 

You Might Also Like

  • Goofball

    maar hoe lief dat laatste…wat een geweldig empathisch lief manneke. Om te koesteren.

  • Pin It on Pinterest