Over kleine, verhaalwaardige momenten

Ik bewonder mensen die non-fictie boeken van a tot z kunnen lezen. Mij lukt dat zelden tot nooit. Niet omdat ik ze niet interessant vind, wel omdat ik opeens zoveel ideeën krijg dat ik daar liever mee aan de slag ga dan verder te lezen.

Tegenwoordig lees ik één keer per week non-fictie boeken in bad. Vraag me niet waarom daar, maar blijkbaar is dat voor mij de beste manier om door mijn groeiende collectie businessboeken en aanverwanten te lezen. De afgelopen jaren ben ik steeds minder en minder boeken gaan kopen en heb ik zelfs heel wat boeken weg gedaan naar de kringloopwinkel. Maar businessboeken of boeken waaruit ik een bepaalde skill kan leren, daar blijf ik toch een zwak voor hebben. Never stop learning en al.

Een tijdje terug was ik een aantal filmpjes aan het kijken van een productiviteitsguru op YouTube. Tijdens het binge watchen van zijn video’s, merkte ik dat hij een aantal keren naar hetzelfde boek verwees: Storyworthy van Matthew Dicks. Een boek over storytelling. Nu heb ik hier wel meer boeken rond storytelling rondslingeren, voornamelijk omdat het een onderwerp is dat me interesseert. Dus ééntje meer of minder, dat maakt niet echt uit.

Eerder deze week bestelde ik het en het was pas toen ik het uit zijn papieren zak haalde (want serieus Bol, sturen we momenteel écht boeken in papieren zakken?!), dat ik ontdekte dat de auteur heel wat Grand Slams van The Moth op zijn naam had staan. Wie het nu in Keulen hoort donderen, no worries. The Moth is een podcast die ik jaren geleden heel trouw volgde. Het is eigenlijk een live event waarbij mensen op het podium een verhaal mogen komen vertellen rond een bepaald thema. Maar uiteraard werd dat live event dan opgenomen en kon je het beluisteren in podcastformaat. Die verhalen waren altijd geweldig of het nu ging over iemand z’n moeder of vader of over hoe een drenkeling enkele dagen op zee had overleefd in een klein bootje.

Dus toen ik dat ontdekte, besloot ik tijdens mijn volgende badsessie mijn tanden in mijn gloednieuwe boek te zetten. En zo geschiedde.

Op een bepaald moment had Dicks het over hoe hij ontdekte dat het niet de zotste verhalen zijn die het meest in de smaak vallen bij het publiek. En hij heeft wel wat zotte verhalen te vertellen. De man heeft het één en het ander meegemaakt. Nee. Het zijn de dagelijkse, herkenbare verhalen. De verhalen die jij misschien onbelangrijk vindt. Dus hij maakte een soort van mini-dagboek aan in Excel. In één kolom schreef hij de datum, in de volgende kolom schreef hij in een zin of twee een moment waar hij een verhaal rond kon vertellen. Iets wat hem was bijgebleven. Een wandeling met zijn hond in het midden van de nacht. Zijn vrouw die hem beter leek te kennen dan hij dacht.

“Ha,” bedacht ik mij terwijl ik daar lag te weken in een nét iets te warm bad. Want het klonk bekend, die lijst met kleine momenten. Back in the day toen ik héél veel blogde, had ik zo’n lijst in mijn hoofd. Ik kon zulke momenten opslaan voor later, voor wanneer ik tijd had om achter mijn computer te duiken en ze neer te pennen. Dingen opschrijven was toen nog iets voor losers en al. Tegenwoordig is mijn hoofd een zeef. Die lijst was de reden waarom ik zo consistent kon bloggen. Ik kon altijd wel iets interessants vinden in mijn leven al waren het kleine dingen. Ik had altijd wel iets te vertellen.

Onlangs vertelde Het Vriendje over een podcast die hij had geluisterd en waar er een quiz werd gedaan om bepaalde persoonlijkheidskenmerken te bepalen. Soit. Ik weet er het fijne niet helemaal van, maar één van de vragen was: “Vind jij dat je special bent of gewoon?”. Uiteraard hebben we toen even over die vraag gepraat, want het is een interessante vraag. Mijn antwoord was dat ik mezelf doodgewoon vind. En ik volgde zelfs met: “Dat is waarom ik niet meer zoveel post op social media en niet meer blog, ik ben te gewoon, ik heb niets meer te vertellen. Mijn leven bestaat uit slapen, opstaan, eten, werken, de was en de plas and that’s it”. En ja, de lockdowns lagen toen al een tijdje achter ons. Er zat al even terug wat meer variatie in mijn bestaan, maar toch.

En hoewel ik niet echt van mening ben veranderd als het aankomt op die vraag en dat antwoord, ben ik door Storyworthy er wel anders over gaan denken. Ja, mijn leven bestaat uit slapen, opstaan, eten werken, de was en de plas en dan slapen. Heel speciaal zou ik het niet noemen, maar wat het wél speciaal maakt is dat ik die kleine momenten die een verhaal waardig zijn, nog steeds kan zien. Alleen doe ik er niets meer mee. Daar zijn verschillende redenen voor: overal #nospon bij moeten vermelden ook al wil je gewoon enthousiast vertellen over een product of een boek (en serieus, zo interessant zijn mijn blog en ik niet voor adverteerders), internettrollen, de privacy van mensen rondom mij, klanten die kunnen meelezen en dan misschien niet meer met mij willen samenwerken,… You name it. Tienduust redenen die niet altijd op iets slaan.

Het is dus een kwestie om er terug iets mee te doen. Om die kleine, verhaalwaardige momenten neer te pennen en hier te delen. Om verhalen te vertellen die misschien niet wereldschokkend zijn, maar die wel herkenbaar zijn en misschien een glimlach op een aantal mensen hun gezichten kunnen toveren. Om een handvol mensen hun dag een beetje op te vrolijken met een schrijfsel. En omdat ik het graag doe, verhalen vertellen, hoe klein ze ook zijn.

Bon. Om maar te zeggen: als je na vijftig pagina’s al een mega aha-moment hebt, dan weet je dat een goed boek aan het lezen bent en dat je waarschijnlijk verder moet lezen. Maar tegelijk wil ik natuurlijk ook terug schrijven, want die goesting is nu wel weer keihard aangewakkerd. Yup.