Begin dit jaar zag ik De Verloren Verteller van Amanda Block liggen bij de plaatselijke boekenwinkel. De flaptekst sprak me ontzettend aan: een jonge vrouw die op zoek gaat naar haar vader aan de hand van zeven verhalen uit een sprookjesboek dat hij schreef. Komaan! Daar moest ik gewoon mijn tanden in zetten!
Rebecca was heel jong toen haar vader weg ging. Ze herinnert zich er nog maar weinig van, maar wat ze wel weet is dat hij meespeelde in een heel bekende televisiereeks voor kinderen. Daarin speelde hij een personage dat steeds in verschillende sprookjes terecht kwam en de personages moest helpen. Wanneer een journalist contact met haar opneemt en vraagt of ze weet waar haar vader nu is, probeert ze hem eerst op een afstandje te houden. Maar dan krijgt ze een boek met zeven sprookjes in. In ieder sprookje zit er een hint verborgen die Rebecca dichter bij haar vader brengt.
Er zijn zo van die boeken die je helemaal meeslepen vanaf de eerste bladzijde. Dit was er zo één voor mij. Ik was vanaf de eerste paragraaf mee. Het boek was helemaal mijn ding: wat mysterie, sprookjes, een zoektocht, interessante personages, een vleugje romantiek, mentale gezondheid die centraal staat,… Ik genoot er van en had met momenten moeite om het opzij te leggen. De eerste 80% van het boeken waren echt super.
Maar toen kwam het einde en ik heb het gevoel dat de auteur daar een beetje de mist in ging. Alsof ze niet goed wist hoe ze het boek moest afronden. Het voelde een beetje aan zoals die film van Lord of the Rings met de zes eindes. Iedere keer denk je: “Ah ja, dat was het dan,” en dan volgt er toch nog iets. Dat gebeurde tot drie of vier keer toe waardoor het maar bleef aanslepen en aanslepen. Het had een beetje vroeger afgerond kunnen worden. Altijd jammer als het einde (of eindes) een goed boek wat verpest.
Want ja, ik blijf er bij dat het een goed boek was, tot die laatste 20%. De manier waarop het levensverhaal van Leo verweven zat in de sprookjes uit het boek dat Rebecca kreeg, was knap gedaan. De sprookjes op zich voelden ook écht als sprookjes. Daarnaast voelden de personages vrij echt aan. Je zag niet enkel hun mooie kant, maar je kon wel begrijpen waarom er bepaalde keuzes werden gemaakt omdat je hun achtergrond leert kennen doorheen het boek. Dat gedeelte van het verhaal was knap verteld en opgebouwd. Kudos daarvoor.
Ik weet nu, weken nadat ik het boek heb uitgelezen, nog altijd niet helemaal wat me nu het meest bij blijft aan dit boek: het avontuur en de reis van Rebecca of het einde dat maar bleef aanslepen. Sja. Het is een beetje dubbel, zegt.