Het Meneertje heeft de magie van film ontdekt. Heerlijk! Eerder was het nogal moeilijk om samen met hem naar een film te kijken, want anderhalf uur stil zitten, dat is niet niets voor de gemiddelde vijfjarige. Maar de afgelopen weken is daar dus verandering in gekomen en kijkt hij met veel plezier een hele film in één keer uit.
Onlang keek hij My Neighbor Totoro met zijn papa terwijl ik nog wat lag te soezen in bed. Blijkbaar staan er heel wat films van Studio Gihbli op Netflix in het Nederlands, dus dat is goed om te weten. Kunnen we een beetje sleutelen aan de cultuur van zoonlief. Later koos Het Meneertje dan weer zélf de Smurfen en het verloren dorp en keek ik met een half oog mee terwijl ik wat opruimde.
De film was nog maar net begonnen of Het Meneertje wees naar het televisiescherm en riep enthousiast “Kijk mama! Daar is ook een Moppersmurf!”.
Het kind had nog nooit gehoord over de Smurfen, buiten dan wanneer ik hem Moppersmurf noem als hij aan het mopperen is. En dat gebeurt wel een keertje. Meerdere keren zelfs. Soms zelfs meerdere keren op een uur. Ahum. Dus de term Moppersmurf is hier vrij hard ingeburgerd ten huize Verbeelding.
Dat die term lang bestond voor hij geboren werd en niet door zijn mama werd uitgevonden, sja… Ik vraag me af of hij dat door had nu hij die film over de Smurfen heeft gekeken. Moest dat niet het geval zijn, dan laat ik hem gewoon nog even denken dat die film de term van mij heeft geleend, woordtovenaar die ik ben.