Hoe een notitieboek mijn blog verving

Vorig jaar rond deze tijd vond ik een schriftje terug in mijn nachtkastje. Zo’n Moleskine notitieboek met een zwarte hard cover waar ik in ver vervlogen tijden een rode appelsticker had op geplakt. Het is een notitieboek dat al jaar en dag meegaat, maar dat nooit helemaal gevuld geraakte omdat ik altijd wat schrik had om er “gewone” dingen in op te schrijven.

Het originele plan met dat schrift was om er een denk- en schetsboek van te maken, vooral voor zelfstandige gerelateerde zaken. Dat staat er ook geschreven op de eerste pagina. De datum die op die eerste pagina staat? 22.12.2012. Jawel. Dat jaartal is géén schrijffout. Er zit dus meer dan tien jaar aan hersenspinsels in die Moleskine. Hier en daar werd er al eens een jaar overgeslaan, maar soit, details.

Het is ontzettend fascinerend om te zien hoeveel er veranderd is doorheen de jaren. Van handgemaakte spulletjes verkopen en geboortekaartjes, naar Tuttefrut en nu websites. Van schetsen voor knuffels en papierwaren, naar complexe schema’s van wat ik wil bereiken met mijn e-mail marketing en wireframes voor websites. Van fysieke producten naar digitale producten. Van bijberoep naar hoofdberoep.

Maar dat schrift nam sinds eind februari de plaats van mijn blog wat in. Naast werkgerelateerde ideeën, schreef ik er ook mijn doordeweekse hersenspinsels in op. Het werd een soort van dagboek. Het idee dat het een perfect schriftje moest zijn, werd zéér snel overboord gegooid. Er werd in gekribbeld, geschrapt, getekend, gewireframed,… Het bleek een ideale afsluiter van de dag te zijn om even een braindump te doen op papier. Niets zo fijn als met een leeg hoofd te gaan slapen.

Ik bladerde onlangs door de pagina’s die ik heb gevuld in 2022. Als ik al een kwart heb uitgewerkt van alle ideeën die ik heb neergepend, dan zal het veel zijn. Ha! Maar het leuke aan alles terug te lezen is dat er zoveel herinneringen terug komen. Ik herinner me niet alleen de dingen die ik opschreef, maar ik herinner me meteen ook waar ik was toen ik het opschreef (doorgaans in mijn bed, maar soms op een iets exotischere plek), hoe ik me voelde, wat er nog allemaal speelde op dat moment in mijn leven en de wereld,… Ik merk dat dat minder het geval is wanneer ik een blogbericht schrijf.

Eén derde van het notitieboek werd gevuld tussen 2012 en 2017. Een ander derde werd gevuld in 2022. En dat laatste derde zal hoogstwaarschijnlijk in 2023 gevuld worden, want hoewel ik hier de draad terug probeer op te pikken, merk ik dat dat schriftje toch belangrijk blijft. Het neemt een prominente plaats in op mijn nachtkastje en ik grijp er nog regelmatig naar.

Er is iets magisch aan schrijven met pen en papier, aan het bijhouden van een “dagboek”. Je gaat er al eens sneller terug doorbladeren als je het vastpakt, je gaat meer onthouden van de dingen die je neerpent, je gaat je rustiger voelen door het schrijven en zoals ik al schreef: er gaat niets boven gaan slapen met een leeg hoofd.