Toen we eerder deze week naar huis wandelen nadat ik zoonlief had opgehaald van de opvang, kwamen we een vriendje van zijn klas tegen op de parking van school. Hij was er aan het oefenen met zijn fiets samen met zijn papa.
De twee jongens begonnen te spelen en ik praatte een beetje met de papa.
Na een klein kwartiertje werd het tijd om af te ronden en onze weg huiswaarts te vervolgen. Ik zei dag tegen de papa en het vriendje in kwestie. Het Meneertje zwaaide en zei daarbij: “Piepoe-piepoe”.
“Ben je een robot aan het nadoen?” lachte ik waarop zoonlief uiteraard nog eens piepoe-piepoe-te.
“Nee, ik ben een wasmachine,” antwoordde hij vervolgens kurkdroog en liep verder naar de poort van de parking zonder om te kijken. Uiteraard kon ik niet anders dan giechelen en snel achter die wandelde wasmachine aangaan.
Blijkbaar ben ik het bloggen nog niet gewoon. Ik schreef dit bericht op 15 februari en vergat op de publiceer-knop te klikken. Komt goed hier, se. Echt.
Een wasmachine :p Qua verbeelding zit het alvast goed daar.
schattig?
oei zonder vraagteken uiteraard