Ergens vorig jaar liet ik tijdens het bakken een ei op de grond vallen. Ik legde het klaar op het aanrecht, naast mijn mengkom en voor ik het goed en wel doorhad, rolde het naar de rand en viel het in slow motion naar beneden. Terwijl ik het zag gebeuren, was mijn eerste gedachte niet: “Shit, ik moet dat rommeltje opruimen”. Mijn eerste gedachte was: “Ha! Da’s de eerste keer in mijn leven dat ik een ei laat vallen!”.
Het was toen dat ik me realiseerde hoe weinig we eigenlijk nog stilstaan bij eerste keren als we volwassen zijn. Bij baby’s kijk je reikhalzend uit naar dat eerste lachje, dat eerste stapje, dat eerste woordje. Als ze dan wat ouder zijn, is er de eerste schooldag, de eerste keer op logement, de eerste keer naar een verjaardagsfeestje van een vriendje,… Genoeg eerste keren om hele boeken mee te vullen. En ja, zo’n kind brengt ook veel eerste keren mee voor jou als ouder: de eerste keer je kindje moeten achterlaten bij de crèche, de eerste keer een moederdagkadootje krijgen, de eerste keer samen naar een pretpark,…
Maar als volwassene, los van het ouderschap, is het niet veel soeps. Dus toen dat ei het aanrecht aftuimelde, maakte dat me eigenlijk blij omdat ik besefte dat dat de eerste keer was. Ik besloot om mezelf wat bewuster te worden van eerste keren die anders aan me voorbij zouden gaan. De eerste keer een HelloFresh maaltijd klaarmaken, de eerste keer in eerste klas met de trein rijden, de eerste keer naar de fitness, de eerste keer een lange wandeling maken met een hond,… Natuurlijk moet er geen milestonekaart gemaakt worden voor al die zaken. Nope. Een mentale notitie is meer dan genoeg. Ik weet niet waarom, maar ik word daar blijkbaar ontzettend blij van.
Het doet me beseffen dat, hoewel er heel veel routines zijn, er toch nog altijd wekelijks zaken zijn die ik voor het eerst in mijn leven doe of ontdek. Ik hoorde ooit dat routine er voor zorgt dat de tijd steeds sneller en sneller lijkt te gaan als je ouder wordt. Even stilstaan bij die eerste keren, even die routine doorbreken, zorgt ervoor dat de tijd weer een tikkeltje vertraagt, dat je nieuwe herinneringen opslaat (ik bedoel maar… wie onthoudt er nu een ei dat tegen de grond gaat?!) en dat doet blijkbaar deugd.
Ik kan het iedereen alleen maar warm aanbevelen, zo even stilstaan bij die eerste keren.
Is dat nu de eerste keer dat je een artikel publiceert waarvan de laatste zin niet af is 😋😉
Ha! Het moet zijn! Blijkbaar is er iets misgelopen. Ik kon in ieder geval de volledige versie nog terugzetten. Bloggen, het blijft een avontuur. En er is voor alles een eerste keer. 😉
van sommige eerste keren krijg ik toch zodanig stress dat ik het liever minder bewust zou bedenken.
Ik vraag me de laatste tijd wel eens af, zijt ge zeker dat dit de eerste keer is dat ge dit doet / hier komt / dit gebouw bezoekt? Bijvoorbeeld van het tripje naar Firenze onlangs, zag ik zo-veel nieuwe dingen terwijl ik daar dus al vier keer ben geweest en de laatste keer 10 jaar geleden en ik dacht écht dat ik de Duomo nog niet langs binnen had bezocht maar toen vond ik dus een foto als bewijs.
Mijn geheugen blijkt compleet onbetrouwbaar dus eerlijk, ik heb geen flauw idee of ik al eens een ei heb laten vallen 🙂