Ik had nooit verwacht dat ik ooit een fitness zou binnen stappen. Wat zou ik met mijn maatje meer en de nodige rondingen daar in godsnaam gaan doen tussen al die afgetrainde lichamen en rollende spierballen? Iedereen zou waarschijnlijk naar mij staren omdat ik de vreemde eend in de bijt was.
Ik had al langer interesse in krachttraining en het lijf had nood aan beweging in het algemeen na bijna drie jaar thuis te hebben gezeten op mijn derrière. Thuis een work out routine opstarten, bleek een grotere uitdaging dan verwacht, want thuis heeft al te veel functies. Niet alleen is het mijn thuis, het is ook mijn werkplek. Er ook nog een keer een sportplek van maken, was te veel van het goeie. Dat kreeg ik er niet bij, noch fysiek, noch mentaal.
En ik vond ook niet echt mijn ding. Mijn doel was om iedere dag minstens tien minuten extra te bewegen bovenop het wandelen dat ik sowieso al deed. Ik probeerde yoga, pilates en verschillende random work out video’s op YouTube. Niets bleef plakken, buiten die overtollige kilo’s dan.
Het Vriendje ging al langer naar de plaatselijke fitness en ik had de afgelopen jaren al een paar keer hun website bezocht om zelf een eerste afspraak te boeken. Ik geef eerlijk toe dat ik een aantal keer heb moeten lachen met die website. Op de homepagina staat er bovenaan een foto van een zeer gespierde, zwetende dame, maar als je dan verder klikt naar de fotogalerij zie je vooral foto’s van kranige oudjes op de loopband of de crosstrainer. Dat contrast vond ik geweldig.
Die foto’s lieten ook uitschijnen dat iedereen welkom is in de fitness in kwestie, ongeacht de leeftijd, het conditieniveau en het al dan niet aanwezig zijn van rollende spierballen. Uiteindelijk maakte ik een afspraak voor een gratis proefbeurt op 21 maart. Er zijn genoeg mensen die hun fitnessavontuur starten op de eerste dag van het nieuwe jaar. Ik besloot de mijne te starten op de eerste dag van de lente.
Die dag trok ik mijn sportkleren aan en stond ik vijf minuten later bij de plaatselijke fitness, waar ik hartelijk werd onthaald door de uitbater. De man stelde een paar vragen, waarschijnlijk om even te achterhalen hoe het zat met mijn conditie. Ik liet hem weten dat ik momenteel de conditie van een tachtig-jarige had. “Dan toch niet een van die die hier komen,” lachte hij. Ik moest meteen terug aan de foto’s denken op de website en schoot net niet in een schaterlach.
Hij liet me opwarmen op een crosstrainer, wat vlotter ging dan verwacht. Daarna mocht ik een eerste oefening doen. Een oefening om mijn rugspieren te trainen. Ik leunde voorover over een soort van bankje en moest rechtop komen. Kont in de lucht, naar de zaal toe, maar ik had de stap gezet om naar hier te komen dus deed ik wat er gevraagd werd. En ik voelde de spieren in mijn rug werken. Pfoeh.
Het was pas na de derde rep dat ik voor me keek in de spiegel. Niet alleen zag ik mijn knalrode kop, maar achter mij, op een ander toestel, zat een papa van een kindje uit het klasje van zoonlief. Yup. Die had al die tijd recht op mijn kont gekeken. Top. Top. Helemaal top.
Dat hadden we dan ook weeral gehad. Erger kon het niet worden. Bye bye gène.
Tijdens de oefeningen kwamen er regelmatig nieuwe gezichten binnen en die kwamen iedere keer de uitbater begroeten. Hij deed hier en daar een kort praatje met iemand. Dan kon ik even rondom mij kijken. Ja, veel van de sporters waren mannen, maar op de hometrainer, zat een oudere dame die met ieder van hen een praatje deed. Ze leken elkaar allemaal te kennen en het maakte niet uit of je er enkel was voor cardio of voor de betere krachttraining, iedereen leek vriendelijk te zijn.
Zelfs ik werd een aantal keer begroet terwijl ik mij daar probeerde te focussen op een spiergroep die ik al zeker drie jaar niet meer zo intensief had gebruikt.
Dus deed ik de rest van de oefeningen en de afkoeling op de loopband, nam een abonnement voor drie maanden en sindsdien ben ik op regelmatige basis naar de fitness geweest. Na de eerste keer was ik bijzonder stijf, daarna heb ik er niets meer van gemerkt. Mijn conditie gaat er met rasse schreden op vooruit. Ik vermoed dat ik er nu ééntje heb van een actieve zestigplusser.
En een aantal momenten had ik de fitness zelfs helemaal voor mij alleen. Kont in de lucht zonder gène. Hoppa!
Ik geniet er van, zo blijkt. Ik geniet van mijn sportkleren aan te trekken, naar de fitness te wandelen, de juiste podcast te kiezen, mijn spieren op te warmen op die crosstrainer en mijn lichaam aan het werk te zetten. Ik vind het heerlijk om in mijn lichaam te gaan en te voelen welke spieren ik aan het gebruiken ben, of ik een oefening juist aan het doen ben. Het is eens iets anders dan heel de tijd in je hoofd te zitten.
Dus ja, ik had nooit verwacht dat ik een fitness zou binnen stappen en ik had al helemaal niet verwacht dat ik het ook nog eens leuk zou vinden. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, zo blijkt.
Ik herken het gevoel helemaal. Ik ben in juli vorig jaar gestart in een ‘sportketen’. Nooit gedacht dat ik het zou volhouden maar ik blijf het graag doen. Soms ga ik even niet maar meestal is daar een goede reden voor. Ik koos voor de keten omwille van de goede begeleiding maar ook omdat ik al gehoord had dat daar allerlei mensen komen en dat is ook effectief zo.
ik zie het mij niet doen…maar wie weet wat ik binen een paar jaar blog 😀
Never say never hé 😉
Mijn papa is zo’n actieve zestigplusser en amai ik denk niet dat ik ooit zijn conditie heb gehad, behalve misshien als kind 😀
Ik zoek nog naar een sport; wou terug met een personal trainer (ik kan de druk van een vastgelegde afspraak iedere week écht gebruiken) maar die heeft geen plek (en is ook pokkeduur), een fitness daar krijg ik flashbacks van naar het middelbaar en nu ben ik aan het kijken naar pilateslessen (want mijn core is wel echt mijn probleemzone qua kracht en houding enzo). Kijken hé, maar da’s de eerste stap 😀