Hard work pays off

Hard work pays off

Tijdens mijn laatste bezoek aan de tandarts in oktober kreeg ik te horen dat mijn tandvlees nogal ontstoken was. Gaatjes heb ik doorgaans niet, maar ik heb al meerdere keren te horen gekregen dat mijn tandvlees makkelijk ontsteekt. Dus dat moest even opgevolgd worden.

Ik werd naar huis gestuurd met het advies om met van die prikkertjes tussen mijn tanden te steken. We maakten een nieuwe afspraak voor de eerste maandag na de Paasvakantie: 18 april. En waarschijnlijk is het voor veel mensen makkelijk: een arts geeft je een advies en je doet dat. Zo simpel is het. Toch? Voor mij is dat niet het geval. Alles wat met pillen slikken of zalfkes smeren te maken heeft, dat is een probleem. Vooral als ik het gedurende een langere tijd moet doen. Ik hou dat doorgaans een week vol en daarna vergeet ik het. Ik mag nog zoveel alarmen en reminders zetten, een nieuwe gewoonte toevoegen aan mijn routine en die dan nog eens lange tijd volhouden, is niet makkelijk.

Dus er werden een aantal pogingen ondernomen om met die prikkertjes aan de slag te gaan, maar na een week vergat ik het weer. Nochtans zag ik Het Vriendje iedere avond diezelfde prikkertjes gebruiken. Het was een duidelijke reminder en toch… Toch.

Het was pas tijdens mijn verblijf in Oostende dat ik ein-de-lijk de klik maakte. Het zit zo, als ik op vakantie ga, neem ik mijn elektrische tandenborstel niet mee. Dan kies ik voor een gewone tandenborstel omdat die minder plaats inneemt. Ik probeer zo licht mogelijk te reizen, vooral als ik alleen op pad ga en dan het openbaar vervoer neem. Maar die gewone tandenborstel die ik mee had, triggerde mijn tandvlees, waardoor ik iedere keer ik mijn tanden poetste een flinke hoeveelheid bloed uitspuwde. Jikes.

Eens thuis begon ik braafjes zo goed als iedere avond die prikkertjes te gebruiken. Zo goed als, want af en toe waren er nog momenten dat ik het gewoon vergat. Kijk. Perfect zal ik nooit zijn, vrees ik. Maar ik merkte al snel dat het bloeden stopte en wist dat ik goed bezig was.

En dat bleek inderdaad het geval te zijn. Ik kreeg gisteren een schouderklopje van de tandarts.

“Zo zie je maar, hard work pays off,” zei ze terwijl ik daar met mijn mond open lag. Had ik gekund, ik had gelachen, maar gezien de situatie was dat nogal moeilijk. Het klinkt zo cliché, die uitspraak, maar soms zijn er van die momenten dat je die clichés even moet horen om te beseffen dat het écht zo is. Ja, hard work pays off. Dat is zo bij tandvleesontstekingen, maar ook bij zoveel andere dingen.

Het was de ideale moment om dat cliché nog eens te horen voor mij en mij een extra duwtje in de rug te geven. Niet alleen om verder aan de slag te gaan met die prikkertjes, maar met zoveel andere dingen. Dus lang leve mijn tandarts en haar clichés. Het is een toffe.