Geocaching op woensdag met Het Meneertje

Een paar weken geleden was het buitenspeeldag en de gemeente waar we wonen had daarvoor een heus buitenspeelfestival georganiseerd. Zo ééntje met springkastelen, klimmuren en tal van andere activiteiten. Het was mooi weer en het was druk.

Nu is Het Meneertje zo iemand die het niet heeft op drukte. Dat heeft hij van geen vreemden. Uiteraard wil hij wel even op zo’n springkasteel, want springkastelen zijn nu eenmaal de max, maar na een tijdje zie je hem altijd op zoek gaan naar een rustpuntje. Een activiteit die wat rustiger is of gewoon even aan de kant zitten en observeren. Zo was het ook op die buitenspeeldag.

Hij had even genoeg van de drukte en terwijl we door de rest van het “festival” liepen, kwamen we uit bij een blauwe party tent. Een meneer vertelde ons over Kapitein Plakbaard die zijn schat ergens aan de vijver waar we bij stonden, had verstopt. Of we die schat wilden zoeken? Dat zag zoonlief wel zitten. Dus kregen we een schatkaart, een plattegrond van het park, met daarop een aantal kruisjes. Bij ieder kruisje moesten we een opdracht uitvoeren. Eens wie die allemaal tot een goed einde hadden gebracht, moesten we terug naar de blauwe party tent en kreeg hij een verrassing.

Wat bleek, Het Meneertje was dolenthousiast over de schattenjacht. We hadden goed gezelschap, hij kreeg een rommeltje en een lekstok op het einde en meer was er niet nodig. Terwijl we die schattenjacht aan het doen waren, bedacht ik me dat het niet zo heel veel anders was dan geocaching. Geocaching is wanneer je op zoek gaat naar geocaches. Je krijgt ofwel de gps coördinaten door ofwel ga je aan de slag met de app om de locatie van zo’n cache te vinden. Eens je bij de locatie bent, moet je ergens een buisje of een kistje vinden. Meestal zit er in zo’n buisje of kistje een piepklein notitieboekje waarin je je naam kan achterlaten en de datum waarop je de cache hebt gevonden.

Dit weekend deden we dan voor het eerst een kleine geocaching hier in de buurt. Het was een korte wandeling en we vonden de cache vrij snel, maar we waren er even uit. Soms is dat gewoon even nodig.

Toen het gisteren prachtig weer bleek te zijn, vroeg ik aan Het Meneertje: “Zullen we straks die geocache aan het station zoeken?” was zijn reactie niet gemopper en gezeur. Nope. Zijn reactie was: “Dat mag”. Het Meneertje gaf zijn toestemming. Aangezien hij het hele verlengde weekend een serieuze moppersmurf was geweest, kan je die “dat mag” beschouwen als een dolenthousiaste “Ja, mama! Ik wil niets liever! Let’s go!”.

En zo vertrokken we. We vonden de cache aan het station vrij snel, maar er bleken nog veel meer caches verstopt te zijn aan de fietsostrade die Brussel met Leuven verbindt. Dus wandelden we verder, langs die fietsostrade en vonden nog een cache en nog een cache en nog één. Op een bepaald moment zei ik dat we nu écht wel moesten terugkeren, want we hadden al een serieus eind gestapt. Ongetwijfeld zou _iemand_ laten weten dat hij bijzonder moe was op de terugweg. Ahum. Dus we zochten nog één laatste cache, wat dan de moeilijkste van de dag bleek te zijn en gingen terug naar huis.

Onderweg speelden we het spelletje: als we een bank tegenkomen, dan rusten we even. Traag, maar gestaag zijn we zo terug thuis geraakt (met het nodige gezeur en gemopper). Ik had even schrik dat Het Meneertje nu niet meer zou willen geocachen, want uuuugh… zoveel wandelen, maar nee hoor. Nope. Integendeel. Hij vroeg al of we dit weekend nog ééntje kunnen doen.

Niets zo leuk als een echte schattenjacht. Voorlopig hebben we alleen geocaches gedaan waarbij je je naam in een miniboekje moest opschrijven, maar ik ga op zoek naar een multicache waarbij er op het einde een schatkist is vol rommeltjes waar Het Meneertje er dan ééntje uit mag kiezen. Als iemand zo’n multicache voor kinderen kent, let me know. Het Meneertje en ikzelf danken u.

Ik moet eerlijk toegeven dat het bij mij nu ook kriebelt om zelf zo’n geocache in elkaar te steken. Het plaatselijke bos ziet er nog bijzonder maagdelijk uit op de kaart in de app. Dus wie weet, wie weet.