Oorspronkelijk was het idee om een prachtige jurk te naaien voor het trouwfeest van M. & Y. Zo ééntje met veel tierlantijntjes. Beetje in de stijl van Teuta Matoshi die de bekende strawberry dress maakte. Maar toen hoorde ik de voice of reason en die vroeg zich af of het niet beter was iets te maken wat ik daarna ook nog zou kunnen dragen.

Rond diezelfde tijd zag ik op de Instagram van Budgetstoffen een prachtige viscose met libellen passeren. Het gaf me de nodige art deco, Great Gatsby, boho vibes en laat het thema van het trouwfeest nu net boho chic zijn. Het was pas toen ik de viscose zag passeren, dat ik me het patroon voor de Zadie Jumpsuit van Paper Theory herinnerde. Dat patroon had ik al jaren geleden aangeschaft, maar ik had me er nog nooit aan gezet. Die stof in combinatie met dat patroon… Ja, dat leek me wel een match made in heaven.

Op één maart bestelde ik de stof. Enkele dagen later zat die hier in de bus. Het trouwfeest was 26 mei, dus ik wist dat ik nog tijd zat had. Je hebt mensen die dan al op hun gemak beginnen aan hun naaiproject om het zeker op tijd af te hebben. En dan heb je mensen die anderhalve week voor het feest in kwestie het patroon uitprinten en er dan maar eens aan beginnen. Drie keer raden in welke categorie ik val. Ahum. Kuch.

Gedurende anderhalve week nam ik iedere dag ‘s avonds een uurtje (en soms ook langer) de tijd om bezig te zijn aan dit project. De ene avond plakte ik het patroon en knipte de patroondelen uit, de volgende avond knipte ik de stof, nog een andere avond focuste ik mij op het bovenstuk,… Doordat ik in mijn hoofd een lijst had van alle taken die moesten gedaan worden, ging het vlotjes. Dat in combinatie met de MerPeople documentaire van Netflix op de achtergrond zorgde ervoor dat ik alles op tijd afgewerkt kreeg.

Wat ook ontzettend hielp, was dat er tal van sewalong video’s te vinden zijn van dit patroon op YouTube. Als ik even vast zat met een bepaalde stap, kon ik er één van die sewalongs bij nemen en gewoon kijken naar hoe de andere persoon het aanpakte. Voor iemand die zo visueel is ingesteld als mij, zijn zulke video’s een godsgeschenk.

Natuurlijk ging er hier en daar ook iets mis. Dat spreekt voor zich. Ik had geprobeerd mijn stof economisch te knippen, maar daardoor had ik één van de zakdelen verkeerd geknipt. Oeps. Ik heb een dik halfuur (als het al niet langer was) zitten kijken waarom de zak langs de ene kant wel juist uitkwam met de markeringen en de zak langs de andere kant niet. En de libellen vliegen een andere kant uit op één van de zakken. Jawel. Oeps. Details en al.

Oh ja, en ik knipte ook nog ergens een piepklein gaatje in de stof. Ergens ter hoogte van een been. In zo’n dunne viscose is dat niet ideaal, want een piepklein gaatje kan al snel een veel groter gat worden. Ik heb was vlieseline over het minigaatje gestreken om te voorkomen dat het groter zou worden en voorlopig ziet het er redelijk uit.

Ik besloot maat 16 en 18 af te printen, maar na wat research en nameten bleek dat het patroon ruim viel en besloot ik maat 16 te maken. Achteraf gezien had een maat 14 zelfs nog beter geweest. Niet dat de afgewerkte jumpsuit niet past, maar hij valt nogal ruim waardoor er een vreemde plooi ontstaat ter hoogte van mijn rechterbovenbeen/kruis. Dus de volgende keer dat ik deze jumpsuit maak, ga ik maat 14 uitproberen. Het voordeel van de maat 16 is wel dat de 7/8ste broek bij mij een volwaardige broek is. Ha!

En zijt maar zeker dat er een volgende keer komt, want wat een heerlijk kledingstuk! De viscose is heerlijk licht en soepel, waardoor je het gevoel hebt een pyjama te dragen. Of een zakdoek. Of zo. Het is luchtig en ideaal voor de warmere dagen, zo blijkt. De jumpsuit zelf is supercomfortabel en zit gewoon goed. Meer heb ik niet nodig in een kledingstuk. Het is dus grote liefde. Sinds ik het op 26 mei droeg voor het trouwfeest van M. en Y. is het al twee keer gewassen geweest en al vele dagen gedragen geweest. Ik zou eens in mijn stoffenvoorraad moeten duiken om te zien of ik ergens nog een geschikt stuk stof heb om nog een Zadie te maken, want dit smaakt naar meer.

En ooit, ooit maak ik zo’n zotte jurk met veel tierlantijntjes, een echte prinsessenjurk, gewoon voor mezelf. Geen idee waar of wanneer ik die zal dragen, maar het kriebelt gewoon te hard om zoiets in elkaar te steken. Aangezien deze jumpsuit naaien me redelijk goed af ging, kriebelt het om terug wat vaker te naaien voor mezelf. Dus wie weet komt die prinsessenjurk er ooit wel. Ooit.

Hierbij mag ik dan puntje twee van de 10 van 2023 schrappen. Dat puntje was: “Een jurk naaien voor het trouwfeest van een vriendin eind mei.” en ja, het oorspronkelijke plan was dus om een jurk te naaien, maar plannen zijn er om lichtjes te wijzigen. Jumpsuit. Jurk. Bijna hetzelfde, toch?