Eén van de zaken die ik me altijd heb afgevraagd was hoe mensen tijdens de Tweede Wereldoorlog niet wisten wat er aan de hand was met de concentratiekampen. Je weet wel, het befaamde: “Wir haben es nicht gewußt“. Het hele medialandschap was toen uiteraard helemaal anders, dat zeker wel, maar er moet toch meer over geweten zijn dan dat de meeste mensen lieten uitschijnen na de oorlog. Toch?

Het is gek om te zien dat mensen wegkijken als er zulke wereldschokkende zaken gebeuren. Mensen willen het niet zien. Mensen willen er niet over horen of over praten, want het is ver van hun bed of ze weten niet wat ze er van moeten denken. Of ze zeggen dat ze er niet genoeg over weten om er over te kunnen oordelen. Zolang zij iedere avond veilig in hun bed kunnen kruipen is alles peis en vree. Dat er niet zo ver hier vandaan gebouwen met daarin gezinnen, ouders en kinderen, met de grond gelijk gemaakt worden, daar willen ze het liefst van al zo min mogelijk bij stil staan. Dat die gezinnen, ouders en kinderen als ratten in de val zitten omdat ze nergens heen kunnen, daar willen ze niet over nadenken.

Ik ben altijd iemand geweest die het nieuws en de actualiteit volgt, vandaar ook het diploma journalistiek dat ergens in de donkerste krochten van mijn bureau stof ligt te verzamelen. Dus ja, ik volg de situatie in Gaza. Daarnaast ben ik ook iemand die kinderen belangrijk vind. Kinderen zijn de toekomst en zij verdienen het beste. En er zijn al zoveel kinderen gestorven de afgelopen weken. Zoveel onnodige, onschuldige slachtoffers.

Hoe moeilijk het ook is, ik weiger weg te kijken. Ik ga op zoek naar betrouwbare bronnen en volg hen via hun platform. Er zijn verschrikkelijke dingen bezig daar in Gaza en intussen ook al buiten de muren van Gaza. Ik heb beelden gezien die op mijn netvlies gebrand zijn en die ik de rest van mijn leven met mij zal meedragen. Ik heb beelden gezien die mijn moederhart in duizend stukken hebben doen breken en waardoor ik meer heb gehuild dan de afgelopen paar jaar samen.

En in tegenstelling tot zoveel andere keren in het verleden, weiger ik deze keer in stilte toe te kijken. Nee, ik heb niet het grootste bereik. Nee, ik ben niet de luidste activist en ja, mijn bijdrage van een aantal stories per dag op Instagram of een blogbericht als dit, is waarschijnlijk een druppel op een hete plaat. Maar ik doe iets. en iets is beter dan niets. Ik wil niet dat er later als ik oud en grijs ben, een jonkie aan mij komt vragen: “Maar wisten jullie dan niet wat er aan de hand was in Gaza? Waarom deden jullie niets?” en dat ik met schaamrood op de wangen moet bekennen dat ik heb weggekeken. Nope. Nope.

Dit is niet de tijd en de plaats om weg te kijken. Not this time. Dat is het minste wat er gedaan kan worden om de mensen, die gezinnen, ouders en kinderen in Gaza te helpen.