Ik moet de laatste weken vaak terugdenken aan een vraag die een ex-collega me jaren geleden stelde. We liepen samen het kantoor uit en de trap af, toen hij me vroeg hoe het kwam dat ik zoveel gedaan kreeg. Het was een vraag die ik in die periode wel vaker kreeg, omdat ik met héél veel dingen tegelijk bezig was.
“Ik heb geen kinderen,” antwoordde ik meteen, want toen was er nog geen sprake van Het Meneertje. De ex-collega in kwestie had toen drie relatief jonge kinderen rondlopen. Drie. Ik heb er nu ééntje rondlopen en dat is al meer dan genoeg, thank you very much. Ik kan me niet voorstellen wat drie dan doet met je tijd.
Tegenwoordig ligt Het Meneertje ergens tussen 19u30 en 20u in zijn bed en dan begint de avond. Dan is er tijd voor hobby’s en aanverwanten. Met wat geluk heb ik dus twee uur iedere avond. Soms wat minder als er toch nog een klein stemmetje roept dat er nog even naar de wc gegaan moet worden. Sja. En nee, ik ben helaas niet zo iemand die tot middernacht kan wakker blijven. Als ik niet rond tien uur, halfelf mijn bed in kruip, ben ik de volgende dag absoluut niets waard.
Twee uur dus, iedere avond. Alleen is mijn kaars nogal vaak uit tegen 20u. Hobby’s waarbij ik meer dan twee hersencellen moet gebruiken, zijn op zulke avonden helaas geen optie. Ik denk hierbij aan naaien (patroontekenen is wiskunde en ik heb geen wiskundeknobbel) of schrijven. Dus heel wat van mijn avonden breng ik in een zetel door terwijl ik opnieuw naar een scherm staar. Alsof ik dat al niet genoeg doe, dag in, dag uit.
Het kriebelt zo hard om dingen te doen en te maken, maar de energie is er niet altijd tijdens die twee uur die ik heb. Deze week gooide ik mijn planning even uit het raam en liet ik mezelf gaan. Ik nam alles een beetje zoals het kwam. De ene moment was ik een nieuwe WordPress plugin aan het bestuderen, de volgende moment was ik een plan aan het maken om een quilt te naaien. Vervolgens keek ik weer een halfuurtje naar een documentaire om vervolgens mijzelf op Scratch te werpen om een mini-game uit te werken. Daarna sleutelde ik verder aan mijn design systeem en uiteindelijk tekende ik terwijl ik alle Bridget Jones films nog eens keek.
Er is zoveel dat ik nog wil doen, wil maken, wil schrijven,… Eén week is niet genoeg om al die zaken uit te werken. Alles behalve.
Toen die ex-collega me die vraag stelde enkele jaren geleden, vond ik dat een beetje vreemd. Mijn idee is altijd geweest dat je tijd kan maken en dat je tijd bewust vrijmaakt voor de dingen die je graag doet. Maar ik begrijp opeens helemaal waar hij vandaan kwam. Tijd is één ding, maar dan is er ook nog energie en die heb je niet altijd met hopen beschikbaar, zo blijkt.
I can relate. Al merk ik dat nu de oudste 6 is en de jongst 3, en ze steeds vaker voor een langere tijd met elkaar spelen, dat er weer tijd is voor andere dingen. Ik werk elke avond een uur aan een project en zolang ik dat elke dag doe, boek ik vooruitgang. Ook in het weekend kan ik steeds vaker wat extra tijd vrijmaken als de kinderen zichzelf entertainen.
Oh, wat is dit herkenbaar. Alleen is mijn kaars na het werk al uit. Ik heb nochtans geen kinderen, maar wel ook veel hobby’s waar de avonden zich perfect toe zouden kunnen lenen. Ik ben al blij als ik ‘s avonds nog een boek opgepakt krijg, maar meestal kom ik niet verder dan scrollen en/of tv kijken.