Het Vriendje is een fervent gamer en ik heb vele uren naast hem mee gekeken naar prachtige, heel uitgebreide spellen waarin heel wat gevochten werd. Hoewel het kriebelde om ook af en toe eens een videospel te spelen, vond ik nooit echt iets dat helemaal bij me paste. Tegenwoordig zijn er gelukkig tal van “cozy” games te vinden en laat dat nu helemaal mijn ding zijn.

Cozy games zijn videospellen waarbij je relax kan spelen, zonder stress en vaak zijn het hele schattige spellen. Doorgaans zijn het spellen waar je niet in kan sterven (hoera!) en geen vijanden moet verslaan. Het is dus meestal gewoon spelen en genieten. Een beetje zoals een boek lezen, maar dan een videospel. En er zijn echt pareltjes te vinden in dat cozy game genre.

A little to the left bijvoorbeeld is een spel met prachtige illustraties. Ieder level is een puzzel die je moet oplossen en daarbij spelen die illustraties een belangrijke rol. Soms komt het neer op lijntjes op post-its in elkaar te laten overlopen, soms komt het neer op kaders recht hangen (I know!) en soms moet je de rommel in een lade sorteren zodat alles op z’n juiste plek komt te liggen (opnieuw… I know!).

De ene keer is de oplossing ontzettend voor de hand liggend, de andere keer moet je toch twee keer nadenken. En sommige puzzels hebben meerdere oplossingen. Dat wordt aangegeven op het einde als je een puzzel hebt opgelost. Krijg je één gevulde ster? Dan was er één oplossing en die heb je gevonden. Waren er meerdere oplossingen? Dan krijg je één gevulde ster en één of meerdere lege sterren te zien. Zo weet je dat je dat level nog eens opnieuw kan doen, maar dan de puzzel op een andere manier moet benaderen.

Af en toe maakt een ondeugende viervoeter het je wat moeilijker. Dan verschijnt er een pootje dat alle elementen die je net op orde had gezet weer door elkaar haalt.

Het is geen gigantisch spel, maar ik ben er toch een paar uur zoet mee geweest en het had een hoog verslavingsgehalte. Het was ontzettend moeilijk om opzij te leggen. Het kriebelde altijd om nog één puzzel te doen. Nog ééntje. En dan nog ééntje.

“Ik zou beter mijn eigen rommellades eens sorteren in plaats van tijd in dat spel te steken,” zei ik op een bepaald moment tegen Het Vriendje, “maar het is zoveel leuker om dat in dat spel te doen,”

En ja, rommellades genoeg ten huize Verbeelding. En rommel op zich, dat ook. Alleen krijg ik niet meteen dezelfde kick uit dat opruimen als dat ik krijg uit het oplossen van zulke puzzels als in dit spel. Misschien dat dat de kick is die anderen krijgen van opruimen, wie weet. Als dat het geval is, dan begrijp ik nu eindelijk waarom sommige mensen zo graag opruimen en organiseren en Marie Kondo’en en zo. Ha!

Het enige wat me soms wat frusteerde was dat ik sommige zaken niet nauwkeurig genoeg kon plaatsen, maar ik vermoed dat dat vooral aan mij lag. Ik speelde het spel op de Switch en kijk, ik en controllers… Sja, ooit krijg ik het in mijn vingers. Echt. Maar ik ga nog een beetje moeten oefenen, vrees ik. Ahum.