Zondagochtend voelde ik me niet zo geweldig. Ik had weinig geslapen en mijn maag voelde als een baksteen. Het liefst van al had ik gewoon de hele dag in mijn bed blijven stinken, maar dat was helaas geen optie. Gelukkig had Het Vriendje mij wat langer laten uitslapen en was hij opgestaan met zoonlief ook al was het eigenlijk zijn “uitslaapdag”.
Zondagochtend is één van de ochtenden waarop Het Vriendje naar de plaatselijke fitness trekt. Uiteraard zei ik dat hij moest gaan (wie ben ik om hem tegen te houden?), maar op voorwaarde dat ik mocht schermen met zoonlief. We proberen hier, net als in vele andere huishoudens, de schermtijd wat te beperken. Moesten we Het Meneertje laten doen, dan zou hij uren aan een stuk op een scherm bezig zijn. Soms vind ik het wel wat hypocriet dat we er bij hem regels rond maken, maar dan zelf acht uur aan een stuk op een computer werken. Soit. Iets over oogjes die nog moeten ontwikkelen en zo.
Zoonlief vond die voorwaarde natuurlijk helemaal top en haalde er meteen YouTube Kids bij. De filmpjes die hij eerst selecteerde waren allemaal Shorts van een dertigtal seconden. Dat was het ook niet. Gelukkig zag ik een thumbnail van een aantal mieren rond een grote, rode vlek. Een timelapse! Het Meneertje heeft een periode gehad dat hij helemaal gefascineerd was door filmpjes waar de tijd heel snel verstrijkt zodat je kan zien wat er gebeurt met een glas fruitsap dat je niet opdrinkt. We keken allebei met open mond hoe de mieren in minder dan een uur tijd de grote, rode vlek (één of ander zoet drankje) helemaal lieten verdwenen. Wat ons vooral opviel was dat die rode drank zichtbaar was in hun achterlijf nadat ze het hadden opgedronken. Hoe cool is dat?!
Daarna keken we nog een aantal filmpjes, het ene al wat gortiger dan het andere. We besloten dat de fishsticks die beschimmelde en het gehakt dat vijftien dagen in een kom bleef liggen de gortigste van de hoop waren (zo. veel. maden). Bij dat laatste filmpje riepen we net niet heel de buurt met elkaar met onze “eeeeww” en “eeeeikes!”. Het was dat mijn maag al niet optimaal was, anders was ik waarschijnlijk kotsmisselijk geworden bij het zien van die beelden.
“Da’s wel leuk hé, zo samen dingen kijken?” vroeg zoonlief na het misselijkmakende einde van de fishsticks timelapse. Zijn oogjes blonken helemaal. Ik vrees dat ik in de nabije toekomst nog heel wat van die filmpjes ga mogen aanschouwen, maar het was wel leuk en zelfs een beetje leerrijk. Dat moet ik hem wel geven.