Vorige week was zoonlief een week op scoutskamp. Uiteraard hebben we hem gemist, maar tegelijk hebben we ook ontzettend genoten van de rust. Het was de eerste keer sinds zijn geboorte dat we zeven dagen kindvrij waren. Zotjes gewoon!

Nu hebben we drie weken staycation met ons drietjes. Alleen is er van een rustige vakantie niet echt sprake. Zoonlief eist constant onze aandacht op en kan zich geen twee minuten alleen bezig houden. Dat mag je letterlijk nemen.

Er lopen hier dus twee compleet overprikkelde ouders rond. Is het omdat we net een rustige week achter de rug hebben? Of heeft hij echt veel aandacht nodig momenteel? Ik weet het niet, maar het ouderschap lijkt deze week extra veel energie te vragen.

Dus hebben we een aantal regels ingevoerd. Eén daarvan is dat we na het middageten, rond 13u, drie kwartier platte rust inplannen. Zoonlief gaat dan op zijn bed liggen, ik neem het grote bed in beslag en Het Vriendje claimt de zetel beneden. Dat geeft ons toch even een moment om een klein beetje te ontprikkelen en onze innerlijke introvert wat rust te geven. En het werkt. We horen Het Meneertje dan drie kwartier niet (hij zet wel een klokje en zodra de drie kwartier om zijn, staat hij aan mijn bed).

En dan kan ik ook wat lezen. Vakantie is gewoon geen vakantie als ik niet even van liggen en lezen kan doen. Nope.

Om nog maar te zwijgen over de dutjes. Ahum. Heel misschien ben ik al een paar keer tijdens de platte rust in slaap gesukkeld en heeft Het Vriendje mij gewoon laten verder slapen. Om maar te zeggen: de nood aan vakantie was groot. Sja. Misschien moeten we maar eens proberen om die platte rust uit te breiden tot bwah… anderhalf uur of zo?

Ik ken alvast één zesjarige die daar absoluut niet mee akkoord zou gaan.