Het was vijftien jaar geleden dat ik nog in Bobbejaanland was geweest. Vijftien. Zot eigenlijk. Maar zoonlief is fan van pretparken en zijn ouders ook, dus stond er deze vakantie een uitstapje naar “een” pretpark op het verlanglijstje. We zijn de afgelopen jaren een paar keer naar de Efteling en een paar keer naar Plopsaland geweest, maar kleine jongens worden groot en willen in nog snellere achtbanen kunnen. Dus besloten we afgelopen maandag af te zakken naar Bobbejaanland.

Het eerste halfuur hebben we een beetje als kiekes zonder kop rondgelopen omdat we niet meteen een plannetje van het park vonden. Ja, er is een app, maar tegenwoordig is er van alles een app en staat mijn telefoon vol. Letterlijk. Dus vonden we een bord met daarop een plattegrond, maakten daar een foto van en gingen verder. We besloten gewoon op iedere attractie te gaan die we tegenkwamen en die ons interesseerde.

En zo geschiedde.

Het bleek een feilloos systeem te zijn en tegen de middag hadden we het grootste deel van de kleinere en mildere rollercoasters gedaan (Revolution, Dreamcatcher, Oki Doki). In mijn herinnering was Bobbejaanland véél groter, maar dat bleek dus eigenlijk niet het geval te zijn. En eigenlijk vonden we dat niet eens zo erg, want daardoor kregen we zelf zonder plannetje al heel snel een mooi overzicht over het park.

Het werd tijdens de voormiddag al gauw duidelijk dat we een geweldige dag hadden uitgekozen voor onze uitstap. Het was prachtig weer, maar er was eigenlijk niet zo heel veel volk in het park. De wachtrijen vielen heel goed mee. We zijn zelfs een aantal keren kunnen blijven zitten in sommige attracties en voor andere grotere attracties zoals de Typhoon moesten we hooguit vijf minuten aanschuiven. Te gek voor woorden eigenlijk, vooral wetende dat we tijdens één van onze laatste Eftelingbezoeken wachtrijen van 70 minuten en meer moesten trotseren.Het langste dat we moesten wachten was bij Oki Doki en bij de Fury. Bij beide rollercoasters moesten we een dik halfuur wachten.

En ja, we deden de Fury.

Daarvoor liepen we eerst nog even naar het meetpunt aan de ingang om er zeker van te zijn dat Het Meneertje 130cm was. We hadden hem thuis gemeten en met zijn schoenen er bij gerekend zou hij nét 130cm moeten zijn. Het kind droomt al jaren van de Baron in de Efteling, dus toen we ontdekten dat je een 1m30 moest zijn om op de Fury te mogen, besloten we er werk van te maken. Bij het meetpunt hielp een medewerkster ons verder en jawel hoor, 130,5cm.

Kijk, ik vind achtbanen geweldig. Het kind heeft het van geen vreemden. Uiteraard gil ik het hele treintje bij elkaar, maar dat hoort erbij. Er zijn maar weinig momenten in het leven dat je uit volle borst mag gillen, dus als ik dan in een achtbaan zit, dan maak ik daar gebruik van. Maar ik heb nog nooit zo gegild als op de Fury. De achtbaan op zich was best pittig (we deden hem vooruit!), maar het feit dat zoonlief met zijn 130,5cm naast mij zat (nadat hij nog eens was gemeten door een medewerker van de Fury zelf), zorgde voor een extra level angst.

Niet alleen werd ik flink door elkaar geschud en zoefde het treintje niet alleen vooruit, maar ook achteruit. Nope. Tegelijk hield ik mijn hart vast en deed ik een schietgebedje dat het veiligheidsmechanisme Het Meneertje die net een HALVE CENTIMETER groot genoeg was wel zou kunnen houden.

Na de rit keek de vrouw voor ons in het karretje ons grinnikend aan.
Het Vriendje zag wat bleekjes rond zijn neus en zijn haar stond alle kanten uit.
Mijn hart ging als een gek tekeer en ik stond toch niet bijzonder stevig op mijn benen.
En Het Meneertje? Het Meneertje vroeg meteen of we nog eens konden.

Het was pas toen dat het me begon te dagen hoe onverantwoord het eigenlijk was om hem op die rollercoaster te laten. Dus besloten we toch even verantwoordelijke ouders te zijn en terug over te schakelen naar wat rustigere attracties. Je weet wel, Naga Bay (rollercoaster waarbij het karretje ronddraait) en de Typhoon (een drop in het begin zoals de Baron in de Efteling). Gelukkig waren er ook nog de boomstammekes zowel binnen als buiten, nog wat glijbanen en de Bob Express om even te bekomen van al dat door elkaar gerammel.

Maar het was de moeite, ons dagje Bobbejaanland. Dat zeker wel. Ik denk niet dat Het Meneertje er een trauma aan gaat overhouden. Zijn ouders daarentegen, die misschien wel. Ahum.

Deze ouder is trouwens al twee dagen hees van al dat gegil op de Fury. En misschien ook op de Typhoon. Yup. Yup. Dat ook.