Als mensen het hebben over gamen, wordt er vaak gedacht dat het over intense first person shooters gaat of over complexe rpg’s gaat. Als je denkt aan gamen, dan denk je misschien niet aan poëzie, maar Gris kan ik niet anders omschrijven dan pure poëzie. Het is visueel één van de mooiste spellen die ik tot nu toe heb gespeeld, maar je kan het spel ook op je eigen manier interpreteren.

In Gris ben je een meisje dat haar weg baant door verschillende werelden en daarbij kleine lichtjes moet verzamelen. Je krijgt die lichtjes door puzzels op te lossen en door je een weg door labyrinten te banen. Bij ieder nieuw hoofdstuk komt er een nieuwe kleur bij. In het begin speel je in grijstinten (gris), daarna komt er rood, blauw, groen en geel bij. Gaandeweg leer je ook nieuwe skills: springen, een sprong waarbij je verandert in een blok zodat je bepaalde zaken kapot kan doen, dubbel springen,… Al die skills moet je inzetten om de puzzels op te lossen.

Het klinkt misschien als een standaard game, maar je merkt al snel dat er meer is. Overal zie je kapotte beelden van een vrouwenlichaam opduiken. Je moet met je meisje vechten tegen de wind, maar ook tegen een grote vogel en wegvluchten van een aal. Zelf interpreteerde ik het spel als het meisje dat zichzelf kwijt was of iets ergs had meegemaakt en zichzelf en haar eigen stem terug moest vinden. Met dat in het achterhoofd was ik het meisje aan het aanmoedigen (en daarbij ook mezelf) om haar weg terug naar zichzelf te vinden. En uiteraard ging ik daardoor helemaal op in het spel.

Gris is dan ook een heel emotioneel geladen spel. Het is echt ongelofelijk hoe dit spel je meesleept als speler. Heb ik tranen met tuiten geweend op het einde van dit spel? Zijt maar zeker. En dat was ongetwijfeld de eerste keer dat ik heb moeten huilen bij een game.

De visuele stijl én de muziek draagt serieus bij aan dat emotionele aspect. Ik raakte niet uitgekeken op de prachtige decors en maakte bijzonder veel screenshots terwijl ik aan het spelen was. Jawel. Ik heb niet meteen plannen met die screenshots (buiten ze gebruiken in dit artikel), maar ik vermoed dat ik er af en toe nog eens naar zal kijken. Gewoon. Omdat het kan.

Nadat ik het spel uit had, heb ik even opgezocht wat de onderliggende boodschap is van het spel. Aangezien de hoofdstukken genoemd zijn naar de vijf stadia van rouw, gaat het wel degelijk om rouw en verlies, maar het blijft nog altijd wat open voor interpretatie. Er zijn stemmen online die zeggen dat het verhaal gaat over een dochter die haar moeder verliest of een moeder die haar dochter verliest, omdat er een geheim einde is waarin het meisje met haar moeder te zien is. Maar uiteindelijk kan iedereen het invullen zoals hij het ziet.

Ik ben zelf niet zo’n ervaren gamer (double jumpen is soms al een uitdaging voor mij… ahum), maar het lukte me om het spel te spelen. Sowieso leidt het spel de weg en kan je dus intuïtief altijd vooruit gaan zelfs al wordt er nooit uitdrukkelijk instructies gegeven of dialoog gebruikt. De puzzels waren uitdagend genoeg en sommige heb ik meerdere keren moeten proberen voor ik ze tot een goed einde wist te brengen. Sommige zelfs meer dan tien keer. Misschien zelfs twintig keer. Vooral de puzzels die op tijd stond vond ik moeilijk.

En soms waren er puzzels die ik absoluut niet opgelost kreeg. Dan legde ik het spel even opzij om het een week later terug op te pikken en loste ik de puzzels in kwestie op in een paar minuten tijd. Ha! Typisch. Ik nam dan ook mijn tijd om dit spel uit te spelen en deed er iets meer dan vijf uur over.

Op zich zijn er geen echt vijanden in het spel waarmee je moet vechten, maar hier en daar neemt het verdriet wel een fysieke vorm aan. Van deze vorm ga je dan moeten vluchten of je moet een puzzel oplossen om het te verslaan. Eén keer kwam zo’n vorm op een eerder onverwacht moment waardoor ik een gilletje sloeg. Er kwam een luide “aaargh!” uit mij. Zei ik al dat ik te hard opging in dit spel? Mjah. Misschien maar goed dat ik geen first person shooters speel. Ik zou hier heel het kot bij elkaar gillen.

Maar dit spel is zo’n dikke aanrader. Visueel, de muziek, de onderliggende boodschap,… Het is prachtig. Ik snap dat gamen niet altijd de beste reputatie heeft, maar spellen zoals Gris zouden iedereen z’n mening kunnen veranderen. Het is echt een meesterwerk en een must om te spelen.

Gris is verkrijgbaar op heel wat verschillende platformen van Nintendo tot Steam, maar ook via bijvoorbeeld Google Play zodat je het op je smartphone of tablet kan spelen.

Binnenkort komt het nieuwe spel van de studio achter Gris uit en ik kijk er alvast naar uit. Neva ziet er alvast even knap uit als Gris, dus de verwachtingen zijn bijzonder hoog.