Na mijn eerste treinstapper in oktober had ik de smaak serieus te pakken. Niet zozeer van de treinstappers op zich, maar wel van langere wandelingen. Al snel bleek dat wandelingen rond de 12 – 14km ideaal zijn voor mij. Helaas zijn de meeste treinstappers rond de 20 – 25km en dat zit er nog nét niet in, vrees ik.

Eén van de treinstappers die het hoogst op mijn “te wandelen” lijstje prijkte, was de treinstapper Sint-Joris-Weert Leuven. Ik geraak heel makkelijk met de trein tot in Sint-Joris-Weert of tot in Leuven en ik ken het natuurgebied de Doode Bemde waar een groot deel van de wandeling door gaat wel wat. Nadat ik mij verschillende keren over de kaart van die wandeling had gebogen, bleek dat je de wandeling makkelijk halverwege kon stoppen aan het station van Heverlee. Ideaal!

Sowieso had ik een wandeldate met Kir en haar hond op de planning staan. Zij kent de Doode Bemde als haar broekzak en stelde voor om dus die halve treinstapper te doen. Ik zei uiteraard geen nee.

Valse start door de NMBS

We hadden afgesproken op de trein die om 10u in Heverlee stopte, maar daar stak de NMBS een stokje voor. Zucht. In de app had ik al gezien dat de trein die ik moest nemen naar Leuven al een paar minuten vertraging had. Een paar minuten was geen probleem, want dan zou ik mijn aansluiting op de trein naar Sint-Joris-Weert nog altijd halen. Maar er kwamen alsmaar meer en meer minuten bij, tot er in de NMBS app zelfs de melding verscheen dat ik mijn aansluiting niet zou halen. Even later werd omgeroepen dat de trein was afgeschaft. Iets met een storing aan een sein. Top.

Gelukkig passeren er wel wat treinen op het traject dat ik moest nemen, dus ik besloot nog even geduldig af te wachten. Nog geen vijf minuten later werd er opnieuw omgeroepen dat de trein die ik eerst had willen nemen 17 minuten vertraging had. Een paar minuten na die aankondiging stond diezelfde trein er dan opeens. Begrijpen wie begrijpen kan.

Uiteindelijk verschoof door die treinperikelen onze start een volledig halfuur. Dat maakte op zich niet veel uit, maar het zorgde toch wel voor de nodige frustraties. Daarnaast was het ook aan het miezeren en hoewel ik steevast het motto: “Wij zijn niet gemaakt van suiker” hanteer, is wandelen in de regen toch net iets minder fijn dan op een heldere, zonnige dag.

Door de Doode Bemde

De Doode Bemde is een natuurgebied ten zuiden van Leuven met een heel divers landschap. Het eerste deel van onze wandeling liep over de oude tramdijk. Ongelofelijk dat er ooit een tram reed door dit natuurgebied, maar kijk, blijkbaar was dat het geval tot ergens in de jaren 50 van de vorige eeuw. Na de tramdijk volgde velden en rivieroevers. We zagen koeien die ons enthousiast kwamen begroeten en we liepen door onmetelijke hoeveelheden slijk en modder.

Op een vorige wandeling had ik gemerkt dat mijn schoenen water trekken. Nochtans worden ze verkocht als zijnde waterproof én had ik ze nog eens behandeld met een product om ze terug waterdicht te maken. Dus ergens tussen de modder en het hoge gras van Doode Bemde kreeg ik natte sokken. Ugh. Op zich viel het wel mee omdat de schoenen zelfs als ze nat zijn comfortabel zijn, maar ideaal is het niet echt. Vooral niet als je nog niet halverwege je wandeling bent.

Bon. Ik heb sowieso altijd een paar extra sokken mee op wandelingen, maar ik besloot nog even af te wachten. En misschien maar goed ook. Bij de vogelhut, hielden we even pauze, aten we een wupperlekker wafeltje en keken we naar de futen die het water in doken. We hadden al gezien dat de weg die we moesten volgen verderop verdween. Het was een vijver met eendenkroos op geworden. Sja. Maar we konden moeilijk helemaal terug gaan. Er waren duidelijk al andere mensen voor ons langs dit stuk gepasseerd. Er lagen enkele takken langs een zijstroompje van de nieuwe vijver. Ze waren zo gelegd dat je je makkelijk kon vasthouden aan de laaghangende takken van een andere boom vlakbij.

Foxy de hond probeerde ons heel moedig te volgen, maar viel uiteindelijk in dat zijstroompje naast de takken. Ze is best wel een grote hond en het was toen dat we beseften hoe hoog het water daar eigenlijk stond. Verderop kwamen we dan opnieuw door een stuk dat geen diepe vijver meer was zoals de vorige (Foxy kon er makkelijk door wandelen), maar dat toch nog net iets te diep was om zomaar door te wandelen. Ik heb het even overwogen, want mijn schoenen waren toch al nat, maar uiteindelijk deden zowel Kir als ik een prachtige evenwichtsoefening op een paar bijzonder glibberige takken die er lagen. Simone Biles op de balk was er niets tegen.

De kastelen van KULeuven

Na onze avonturen aan de vogelhut werden de paden gelukkig wat toegankelijker. We liepen verder langs velden, we passeerden een aantal bunkers uit ver vervlogen tijden en hoorden de E40 alsmaar dichter en dichterbij komen. Uiteindelijk gingen we onder die drukke snelweg heen door een lange, donkere tunnel. Het verbaasde me dat er geen lichten waren, want het middelste stuk van de tunnel was zo donker dat we Foxy zelfs even niet zagen lopen, hoewel ze braaf tussen ons in liep.

Kir wist nog een klein omweggetje dat we besloten te volgen. Ze waarschuwde me dat we waarschijnlijk weer de nodige modder en misschien zelfs een watertje zouden tegenkomen en jawel hoor. Zijt maar zeker dat het ook zo was. Ik ben geen held als het aankomt op evenwicht. De keren dat ik al ben uitgeschoven op hellingen met modder zijn niet meer op één hand te tellen. Dus ik had mijn lot al geaccepteerd en wist dat ik uit zou glijden, maar nee hoor. Ik haalde het zonder kleerscheuren. Opnieuw moesten we over wat takken, maar deze waren zo glibberig dat mijn voet wél even in het water belandde. Soit. De schoenen waren op dat punt toch al helemaal doorweekt, dus het maakte absoluut niets meer uit.

Daarna volgde een prachtig broekbos met bomen die in het water vol eendenkroos stonden. Ons pad zou ons nu tot aan het Arenbergkasteel leiden, maar Kir wist nog een klein kasteel dat in het beheer van de KULeuven was. Het bleek het Stiltehuis van de KULeuven te zijn ook gekend als het Jezuïetenhof van Egenhoven. We keken er even naar en ik probeerde een foto te nemen van de laan met grote bomen in de mooiste herfstkleuren, maar helaas pakt dat dus niet op foto. Boe.

We begonnen aan onze laatste kilometers langs de campussen van de KULeuven. Intussen begon ik al te dromen van mijn spaghetti bij de Via Via in Heverlee. Dat was ons eindpunt. Een blik op de klok liet weten dat het 14u30 was. Tegenwoordig sluiten veel keukens na de lunchrush hun deuren en we besloten toch even te checken of dat ook zo was bij de Via Via. Jawel hoor. Tussen 14u30 en 17u00 sluit de keuken. Nooooooesss!! Geen spaghetti voor mij dus. Allemaal de schuld van de NMBS. Had mijn trein op tijd gereden, dan waren we een halfuur eerder in Heverlee aangekomen én had ik wel mijn spaghetti kunnen eten.

Maar vlakbij de kerk van Heverlee zit één van de beste bakkers van Leuven en omstreken. We besloten daar dan een paar koffiekoeken te kopen en die op te eten op het pleintje aan het station van Heverlee. Even later namen we afscheid, stapte ik de trein terug op naar huis en kreeg ik toen ik thuis was een foto doorgestuurd van Foxy die heerlijk aan het slapen was onder een dekentje in haar mandje. Volledig knock out. Zalig!

Treinstappers in goed gezelschap

Uiteindelijk deden we net iets minder dan 15km op vier uur tijd. Kir noemde het Foxy tempo. Er moet hier en daar gesnuffeld worden, er wordt al een keer een plaspauze gehouden,… Wandelen met een hond is helemaal anders dan zonder hond wandelen, maar het was ook gewoon fijn om wat rustiger te wandelen. Ik denk dat dat ervoor gezorgd heeft dat de laatste loodjes van mijn eerste treinstapper zo zwaar waren. Die heb ik bijna in één trek doorgestapt aan een relatief hoog tempo. Bij deze wandeling had ik gerust nog een paar kilometers verder kunnen gaan. Pauzeren en vertragen zorgt ervoor dat je wat langer kan blijven wandelen.

En goed gezelschap doet ook veel natuurlijk. Als je heel de tijd aan het babbelen bent, dan vergeet je hoe lang je onderweg bent. De eerste keer dat ik checkte hoever we zaten, was toen we bijna 8km hadden gewandeld. Dus ja, hoewel ik heel graag alleen wandel, ben ik ook wel fan van wandelen in gezelschap en een hond erbij maakt het helemaal af.

Meer van dat!