De afgelopen jaren heb ik niet al te veel nieuwe kleren gekocht. Ik werkte van thuis, had geen collega’s en de meeste van mijn klanten sprak ik via Zoom. Dus het gebeurde heel vaak dat ik ‘s ochtends ging fitnessen, thuis kwam en een hele dag in die fitnesskleren bleef rondlopen tot op het moment dat ik zoonlief van school moest halen. Niets zo comfortabel als dat ene shortje of een legging. Ok, misschien zo’n fleece huispak voor dames.

Maar binnenkort ga ik dus terug op kantoor werken en ga ik terug collega’s hebben. Ik werd me plots heel bewust van de gaten in een aantal truien en het chronische tekort aan leuke t-shirts of bloesjes. Of dat ik gewoon heel vaak dezelfde outfits draag omdat die heerlijk comfortabel zijn. Sja. Dat heb je dan als je zes jaar aan een stuk alleen in een schoendoos doorbrengt.

Gelukkig stond er een winkeluitstapje naar Wijnegem op de planning met een paar vriendinnen. Ik ben niet zo’n held in kleren kopen en heb eigenlijk niet echt een idee wat door de beugel kan op kantoor en wat niet (je weet wel, jarenlang alleen werken in een schoendoos), dus schakelde ik hun hulp in. Hun innerlijke Jani kende een hoogdag en ze lieten zich volledig gaan. Broeken en warme truien had ik genoeg, maar ik paste tientallen t-shirts, jurkjes en gekledere bloesjes met een zeer kleurrijke en uitgesproken print, uiteraard.

En hoewel ik thuis kwam met heel wat leuke dingen, deed ons winkeluitstapje mij wel een paar dingen inzien:

• We vielen alle drie als een blok voor hetzelfde jurkje, maar in één kleur hadden ze onze maat niet. Vriendin M. en ik hebben een vrij gelijkaardige lichaamsbouw. Vriendin S. zit een beetje anders in elkaar. We besloten het jurkje in een maat kleiner te passen nadat onze maat toch een beetje te los bleek te zitten. Bij mij ging er iets mis aan mijn schouders (mijn brede fitness-schouders hé 😉), bij de ander spande het net iets te hard rond de kersverse mamabuik en bij de derde zou het nog wel ok geweest zijn mits wat shapewear voor de buik. Toch gek hoe er in de mode-industrie verwacht wordt dat één maat zoveel mensen met zoveel verschillende lijven moet passen.
• De vriendinnen vroegen of ik nog was afgevallen. Ze weten dat ik aan het fitnessen ben en ze weten dat er daardoor al een paar kilo’s verdwenen zijn, maar voor mij is dat nooit echt de hoofdreden geweest om aan het fitnessen te beginnen. Ik weet dat de kilo’s de afgelopen maanden bijzonder stabiel zijn gebleven, maar blijkbaar is het lijf dus toch nog veranderd. In a good way. En toch wordt er nog steeds zoveel aandacht besteed aan dat cijfer op de weegschaal. Een lijf kan helemaal veranderen, maar zolang dat getal op de weegschaal te hoog is… How maar.
• Ik wil terug meer voor mezelf naaien, want de kwaliteit van veel kleding is tegenwoordig echt ondermaats. Je weet wel, fast fashion gewijs en zo. En dan heb ik het nog niet over de mensen die de kledingstukken in elkaar steken voor een hongerloon. Enkele dagen na onze winkeluitstap keek ik samen met Het Vriendje deze NOS mini-docu op YouTube en dat bevestigde het weer voor mij: dit is niet ok. Noch het ecologische aspect van fast fashion, noch het uitbuiten van mensen dat bij fast fashion komt kijken. Ik denk dat dat iets is wat altijd wel wat in mijn achterhoofd spookt en waardoor ik niet zo iemand ben die regelmatig gaat shoppen. De laatste jaren kies ik ook bewuster voor merken waarvan ik weet dat ze hier iets aan proberen te doen, maar voor mij is het nog altijd zoeken naar een evenwicht. Ik weet dus wat gedaan in 2025.

Dus ja, het heeft me aan het denken gezet dat winkeluitstapje met de vriendinnen. Misschien maar goed dat ik niet al te vaak ga winkelen, want anders zou ik om de zoveel weken de hele mode-industrie en alles wat daarbij komt kijken in vraag stellen. Ik ben in ieder geval wel blij met de nieuwe kledingstukken die ik heb gekocht en kan weer een tijdje verder. Hoppa!