Ieder jaar lijk ik zo één hobby te hebben die er uitspringt en waar het grootste deel van mijn vrije tijd naartoe gaat. Een paar jaar geleden was het piano, dan was het fitness en dit jaar was het zonder twijfel wandelen. Die wandelkriebel zag het daglicht vorig jaar toen ik met avondwandelingen begon tijdens de zomermaanden. Tijdens de wintermaanden werden die avondwandelingen middagpauzewandelingen.

Het kriebelde om meer en meer te wandelen. Om meer te ontdekken van de buurt en omstreken. Om verder te wandelen.

Leren pijnloos wandelen

Maar in februari begon ik serieus last te krijgen van mijn rechtervoet en -knie. Het ging zover dat ik er nauwelijks op kon staan als ik uit bed kwam. In een ver ver ver verleden had ik ooit een verstuikte enkel en het voelde zo’n beetje, maar eens ik er op begon te stappen ging het beter. Niet pijnloos, maar beter. Na een bezoekje aan de huisarts werd ik doorverwezen naar de kiné die me met veel plezier martelde verder hielp.

Het was ook rond die periode dat ik het concept treinstappers leerde kennen. Zelf ben ik geen held met de auto, maar het openbaar vervoer neem ik met veel plezier (tenzij ik in de kou en regen moet wachten). Dus treinstappers dat leek helemaal mijn ding te zijn. Ik stuurde enthousiast berichtjes naar de zus die ook al eens graag wandelt, maar op die moment kon ik nauwelijks 4km pijnloos stappen.

In eerste instantie dacht ik dat degelijke wandelschoenen zouden kunnen helpen, maar helaas boden die niet meteen soelaas. Ik bleef dus braaf de oefeningen van de kiné doen en hoopte dat die squats op één been tot beterschap zouden leiden. Serieus, wie heeft squats op één been zelfs uitgevonden?! Waarom is dat een ding?! Maar hoe hard ik er ook op vloekte, ik merkte dat de oefeningen begonnen te helpen tegen te pijn. Mijn benen werden duidelijk sterker en sterker en ik begon mijn lichaam anders te gebruiken bij het wandelen.

Langere wandelingen en treinstappers

Pas in september durfde ik het aan om een langere wandeling te maken. Het Vriendje dropte me aan het startpunt en ik wandelde ongeveer 11km van bos naar bos hier in de buurt. Het lijf zeurde een klein beetje achteraf, maar lang niet zo hard als enkele maanden voordien. En ik was helemaal verkocht. Het is ongelofelijk hoe je denkt dat je een omgeving goed kent, tot je afwijkt van de gewone wegen en opeens belandt op kleine bospaden en veldweggetjes. Je kijkt dan helemaal anders naar de omgeving waar je woont.

Het kriebelde dan ook om ein-de-lijk eens werk te maken van een échte treinstapper. Dus wandelde ik Eppegem-Kortenberg, een wandeling die goed was voor net geen 17km. Intussen weet ik dat ik tijdens die wandeling een paar grote fouten heb gemaakt, waardoor de laatste twee kilometers verschrikkelijk waren. Mijn knie en voet lieten toen heel hard van zich horen en mentaal was het ook niet helemaal top. Ik heb tijdens die wandeling te snel gewandeld en heb te weinig gedronken, gegeten én pauze genomen.

Tot dat inzicht kwam ik toen ik met Kir en Foxy ging wandelen. We deden ongeveer de helft van de treinstapper Sint-Joris-Weert – Heverlee, goed voor zo’n 15km. Wandelen met een hond zorgt ervoor dat je het allemaal wat trager gaat, dat je wat vaker een pauze neemt omdat er gesnuffeld moet worden. Het tempo lag daardoor een pak lager en ik had het gevoel dat ik daarna nog verder kon wandelen.

Ik denk dat the sweet spot voor wandelingen momenteel rond de 10 à 15km ligt, hoewel ik sinds een dikke week weer wat last heb van mijn enkel en knie en terug wat meer moet opletten. Misschien moet ik terug beginnen met mijn éénbenige squats. Ha! Maar in het nieuwe jaar zou ik graag de grens wat verleggen. De meeste treinstappers zijn tussen de 20 en 25km en ik zou in 2025 toch graag eens een wandeling maken van 20km. Op z’n gemak, met een paar pauzes, dan moet dat zeker lukken, lijkt me.

Nooit gedacht dat ik het ging zeggen, maar ik vind wandelen heerlijk. Of het nu alleen of in gezelschap is, dat maakt niet uit. Het is goed voor het lijf, maar ook voor het koppeke. Het vraagt minder dan lopen, terwijl je toch best verre afstanden kan doen als je er maar je tijd voor neemt. Het feit dat je met een app als Komoot zelf wandelingen kan uitstippelen, maakt het des te leuker. Je steekt binnen de kortste keren een micro-avontuur in elkaar en je bent vertrokken. Heerlijk! Meer van dat in het nieuwe jaar!