Het plan is om dit jaar een wandeling van 20km te maken. Daarvoor zou ik in principe regelmatig eens kortere wandelingen moeten maken. Je weet wel, wandelingen van ergens rond de 10km. Dus toen vriendin S. graag een wandeling wilde maken in plaats van te gaan shoppen, zag ik mijn kans schoon.

Ik stippelde een wandeling van ongeveer 11km rond Leuven uit. We zouden vertrekken aan het station van Leuven en zo richting Heverlee stappen om dan terug te keren naar Leuven. Een grote lus. Het was een prachtige dag, ik was in goed gezelschap en het voelde gewoon ontzettend fijn om mijn wandelschoenen nog eens te kunnen aantrekken. Heerlijk! De route die ik had uitgestippeld kende niet al te veel geheimen voor mij, dus ik moest mijn gsm er niet vaak bijhalen om de route te checken. Dat op zich vind ik blijkbaar ook heel fijn. We wandelden langs Belle-Vue, de Abdij van het Park en verder richting het kasteel van Arenberg.

Ergens halverwege, aan het station van Heverlee, gingen we even zitten op een bankje en at ik met veel smaak een paar wafeltjes. Het was zalig daar in het zonnetje.

Uiteindelijk wandelden we terug naar de parking Vaartkom waar we de auto hadden achtergelaten. We gingen nog even naar de mooie magnolia in het Begijnhof kijken en deden een wens bij de Wenseend. Toen we aankwamen aan de Vaartkom besloten we daar, in het zonnetje, nog iets te drinken. De Strava-teller stond net niet op 14km. Kijk, we hadden wat omweggetjes gemaakt bij het kasteel van Arenberg en hadden het Begijnhof bewonderd. Ik besloot mijn Strava te laten aanstaan, want er werden plannen gesmeed om toch nog iets in Leuven te eten.

Dus wij terug naar het centrum om daar het Muntstraat een vijftal keer op en af te gaan voor we de knoop doorhaakten en besloten om een pizza te eten bij Antico Pizza (geweldige pizza). Ik was heel blij om daar gewoon op een stoel te kunnen zitten, want de enkels begonnen toch wel wat pijnlijk te voelen. De rest van het de benen en het lijf waren helemaal ok, maar die drommelse enkels, vooral de rechtse enkel. Ugh.

Uiteraard moesten we na de pizza terug naar de auto wandelen en zo telden de kilometers verder op. Het eindresultaat? Een wandeling van 18,41km. Niet aan een stuk, dat niet, maar wél bijzonder dicht bij die 20km.

En dat deed me beseffen dat een wandeling van 20km lang niet zo absurd is of zo moeilijk is als het lijkt. Als ik aan een wandeling begin om 10u, twee uur doorstap, dan zijn we al tien kilometer verder. Dan kan ik ergens een uur middagpauze nemen (bring on the carbs!) om daarna verder te gaan. Mijn lijf heeft dan eventjes kunnen rusten, maar tegelijk is er ook weer voldoende nieuwe energie om verder te gaan. Hoogstwaarschijnlijk gaat het wandelen tijdens het tweede deel van de wandeling wat trager, maar er is dan nog een hele middag om de overgebleven tien kilometer af te leggen. Perfect haalbaar! Er is niemand die zegt dat ik die wandeling niet met de nodige pauzes mag maken. Ha!

Het belangrijkste lijkt mij om voldoende rustpauzes te nemen, goed te eten én die wandeling te doen in goed gezelschap.

Ik had ook verwacht dat ik de volgende dag last zou hebben van mijn benen, maar nope. Niets last. De volgende dag brachten we zoonlief naar de scouts, wandelden terug en gingen hem weer te voet halen. Goed voor tienduizend stappen zonder problemen. Dat was vorig jaar absoluut niet het geval geweest. Vorig jaar rond deze tijd kon ik geen vier kilometer pijnloos stappen. What a difference a year makes.

Up next: een route kiezen van 20km (met onderweg een lekker eetplekje), een datum prikken en eens polsen wie mijn goed gezelschap van dienst wil zijn. Moeha!