Ergens in het jaar onzes heeren 2014 kocht ik een nieuwe fiets en het was meteen grote liefde. Intussen is die uiteraard niet meer zo nieuw, maar de liefde voor die fiets is nog steeds zeer groot. Zo groot zelfs dat toen er tijdens het intakegesprek op het nieuwe werk werd gerept over de mogelijkheid om een fiets aan te kopen via het werk, ik dat aanbod meteen afwimpelde. Mijn stalen ros is een topper van formaat. Die is niet meteen aan vervanging toe.
Daar waar heel wat mensen al overstapten op een elektrische fiets, ging ik dus met veel plezier niet-elektrisch door het leven. Laat die beentjes maar knallen! Langs de andere kant moet ik er eerlijk aan toevoegen dat ik lang niet zoveel fiets als ik zou willen. Iedere keer als ik even heb gefietst, denk ik achteraf: “Dat zou ik toch echt meer moeten doen!”, maar er zijn zoveel zaken die ik graag meer zou willen doen die er niet van komen.
Het komt er dus op neer dat ik nog nooit elektrisch heb gefietst.
Tot gisteren. We hebben op het werk een elektrische dienstfiets die je kan reserveren als je even ergens naartoe moet. Een collega moest me uitleggen hoe ik een extern scherm moest heropstarten en dat moest manueel ter plaatste gebeuren (mijn takenpakket is bijzonder gevarieerd, ahum). Hij was zelf met zijn long tail fiets op het werk en ik was zoals altijd te voet. De elektrische dienstfiets werd snel gereserveerd en even later reden we gezwind door de straten op weg naar dat scherm dat wat extra liefde nodig had.
Ik heb aan geen enkele knopjes op de fiets geprutst, dus vraag me niet met welke instellingen ik aan het fietsen was, maar het ging serieus vooruit en ik moest nauwelijks trappen. Ha! Heerlijk! Heel misschien heb ik even van “wiiiiiih” gedaan gevolgd door een enthousiast raceje met de collega in kwestie door een rustige straat. Misschien. Maar we hebben wel goed gelet op voorrangen van rechts, dat wel.
Zo’n elektrische fiets, dat heeft zo zijn voordelen. Ik begin te snappen waarom mensen daarvoor kiezen, maar waarschijnlijk zou ik heel de tijd vergeten die batterij op te laden en zou ik daardoor toch constant niet-elektrisch fietsen. Zelfkennis en zo.
Bon. Fietsen. Elektrisch of niet-elektrisch. Ik zou dat toch echt wat meer moeten doen.
Ik heb vorige zomer een elektrische fiets gekocht via het werk en het is ZO zalig. Er is echter 1 groot nadeel; het is slecht voor de conditie. Als ik nu mijn gewone fiets pak, is het echt wel sterven, zeker bij wat wind, want je bent dat dus echt niet meer gewend. En ik fiets nochtans altijd met de laagste ondersteuning. Maar wel echt heel fijn. Zeker als je heel de tijd onderweg bent met de kinderen naar de hobbies. Dan scheelt het wel dat je dat vrij effortless kan doen.
Ik ben zo blij met mijn e-bike. Gaat zelfs vlot met 25kg kind achterop. (Schat ik, we hebben geen weegschaal). Ik kan niet meer terug naar de gewone fiets :p
Voor heeft een elektrische fiets echt het verschil gemaakt. Door een spier -en gewrichtsaandoening geraakte ik met een gewone fiets niet ver en moest ik nadien telkens serieus bekomen. Maar sinds ik een elektrisch exemplaar heb kan ik de gewone afstanden (boodschappen, naar het ziekenhuis dat iets wat in de buurt ligt, …) doen zonder dat ik er nadien van moet recupereren. Langere afstanden zijn nog steeds een probleem maar ik ben al blij dat de zaken die ik frequenter doe nu opmerkelijk makkelijker gaan. (Behalve die keer dat de batterij sneller plat was dan verwacht, dat viel serieus tegen)