Vlak nadat de oorlog in Gaza was gestart, had ik het mentaal ontzettend moeilijk. Ik trok het leed dat ik zag op mijn smartphone ontzettend aan. Nog steeds eigenlijk, maar die eerste weken en maanden kwamen de beelden echt binnen. Iedere ochtend scrolde ik door Instagram en stroomden tranen over mijn wangen.
Ik kon het moeilijk vatten dat mensen zoiets andere mensen konden aandoen en dat niemand ingreep. En nog steeds niemand ingrijpt. Het gebeurt onder onze ogen en er lijkt geen einde aan te komen. Intussen is mijn Instagramgebruik drastisch geminderd en word ik minder geconfronteerd met beelden van die genocide. Natuurlijk volg ik het nieuws nog steeds via andere kanalen en kunnen beelden nog steeds heel hard binnenkomen. Zo was er vanavond in de uitzending van Karrewiet een stukje over de voedselbedeling in Gaza. Zowel Het Vriendje als ik barstten in tranen uit.
Maar tijdens die periode vlak na de start van de oorlog in Gaza liepen we door de IKEA. En daar spotte ik opeens een groene alien met grote, zwarte ogen en twee voelsprieten. Zodra ik die knuffel zag, wist ik dat ik hem mee naar huis moest nemen. Ik voelde dat ik nood had aan iets om me aan vast te houden. Figuurlijk, maar ook letterlijk.
Ja, ik had een aantal huisgenoten die ik zeker ook mocht vasthouden en knuffelen, maar ik wilde iets dicht bij mij houden. Iets relatief klein. Iets zacht. Een knuffel. Mijn oude teddybeer hangt met haken en ogen aan elkaar, dus die kon ik niet bij mij in bed nemen en knuffelen. Binnen de kortste keren zou hij dan helemaal uit elkaar vallen. En hij is gemaakt uit een bijzonder fragiel stofje dat niet zomaar te repareren valt. Een andere optie was om een knuffel te adopteren uit de berg knuffels van zoonlief, maar het was pas bij het zien van die alien daar in de IKEA dat ik de nood voelde. Ik had er nooit eerder bij stilgestaan.
Dus adopteerde ik een Aftonsparv. Ik doopte haar ESA, want ja, het is een meisje. ESA is kort voor Emotional Support Alien. Het moet niet altijd een Emotional Support Animal zijn. Ha!
Ik herinner me dat ik op een bepaald moment vertelde over ESA aan een mama aan de schoolpoort. Long story short: de klaspop van de klas waar zoonlief in zit is ook zo’n Aftonsparv. De knuffel kwam ter sprake en ik legde uit waarom ik zo’n alien in huis had. De mama keek me ietwat verbaasd aan, maar zonder enig oordeel in haar stem vroeg ze of dat hielp, zo slapen met een knuffel. En ja, dat helpt. Toch bij mij.
Die eerste weken heb ik heel vaak met ESA in mijn armen geslapen. Eens ik me wat beter begon te voelen, was de nood wat minder en zat ze gewoon naast mijn hoofdkussen. Maar wanneer er een moeilijke dag is, dan eindigt ze al eens dicht bij mij.
En blijkbaar ben ik lang niet de enige waarbij het helpt. Onlangs stootte ik op dit artikel van een tijdje terug in The New York Times. Daarin wordt verwezen naar een aantal onderzoeken rond slapen met een knuffel als volwassenen. Die onderzoeken tonen aan dat het eigenlijk echt wel interessant is om met een knuffel te slapen, zelfs al ben je al lang geen kind meer. Het draagt bij aan een “en nu gaan we slapen” ritueel en zorgt ervoor dat je stress vermindert.
Dus pro-tip voor mijn mede-slechte-slapers: haal eens een knuffel in huis. Of duik je oude knuffel op. En druk die beer, zeehond, krokodil of dat groene, buitenaardse wezentje eens dicht tegen je aan tijdens je slaap. Misschien werkt het ook bij jou om wat stress te minderen en om een betere nachtrust te bekomen. Baat het niet, dan schaadt het niet.
En nee, je ziet niet dubbel. Op de foto zie je ESA samen met Boba, de klaspop, toen die op bezoek kwam.
Ik snap het helemaal! Ik slaap zelden zonder knuffel, zelf op reis gaat mijn Pimboli (zo een Diddl beertje) mee om me ‘s nachts te vergezellen.
Doorheen de jaren ben ik wel eens van knuffel partner veranderd maar er is zo ver ik weet altijd extra gezelschap geweest. En mijn man heeft dat ook van in het begin geweten en gelukkig nooit een probleem van gemaakt (mijn huidige knuffel kreeg ik zelfs van hem cadeau).
Zeer binnenkort word ik voor het eerst mama, ik vrees soms dat mijn knuffel binnenkort zal gestolen worden door mijn nageslacht. Maar dan steel ik op mijn beurt wel een knuffel terug, want slapen zonder? nope dat gaat zo goed niet en naar schijnt zal slapen binnenkort sowieso moeilijker zijn :).
De IKEA knuffel afdeling is hier ook altijd een gevaarlijke plaats om in de buurt van te zijn. Ik zou van elk van die knuffels minstens eentje willen adopteren 😅
Ik wens jou en ESA nog veel deugddoende nachten!
Ik slaap niet met een knuffel, maar met een worstkussen dat ik knuffel en ik mis dat ook echt als ik eens op verplaatsing slaap en het niet mee kan nemen (wat gelukkig niet vaak gebeurt).
We hebben voor de kleine al veel Ikea knuffels en ik vind ze zelf ook keileuk, maar die alien heb ik nog niet gezien! Zou ‘m ook niet kunnen laten liggen denk ik 😀
Veel fijne nachten nog met ESA!
Ik heb na een jaar lang alles wat er in Gaza gebeurde – ongecensureerd – op me te zien af komen via Instagram ook besloten om daar minder actief te zijn. Niet omdat het me niet kan schelen, net het tegendeel en ja ik besef dat het een luxe is dat ik die informatie meer gedoseerd op me kan laten afkomen. Dat die mogelijkheid iets is om heel erg dankbaar om te zijn. Wat ik nog steeds niet begrijp is hoe dit kan gebeuren terwijl de hele wereld toekijkt. Hoe het geen effect lijkt te hebben hoeveel er over wordt gepost. Misschien heeft het ook geen effect dat ik weiger om bepaalde ketens en merken financieel te steunen maar dat blijf ik wel volhouden. Dat dit alles van in het begin een halt had kunnen worden toegeroepen maar dat zelfs nu nog steeds niet is gebeurd heeft ervoor gezorgd dat het vertrouwen in regeringen en wereldleiders ver te zoeken is. Misschien moet ik Dréke, mijn geboorteknuffel toch maar eens terug uit de kast halen en zien of er mee slapen voor wat meer rust in het hoofd kan zorgen.
Ik slaap ook met een knuffel. Een hondje dat bij Felix’ suikerbonen zat. Of soms een knuffel uitgekozen door Felix. Als je zo beter slaapt, waarom niet he?
Ik slaap al jaren met 2 teddyberen en klein leeuwtje. Ik deed het al sinds ik alleen ben gaan wonen en dat leeuwtje van mijn vriend kreeg (en ik geen ouders meer had die een knuffel in mijn bed doodonnozel zouden vinden). Daarna zijn de beren enz erbij gekomen.
Sinds ik niet meer co-slaap met een baby, helpt het echt om deze beren tegen mijn buik te duwen. Dat gevoel stelt me inderdaad gerust om in te slapen. Op reis mis ik dat wel. (maar ik heb ooit dat leeuwtje eens vergeten in een hotel …het is goedgekomen en hij is terug thuis na wat avontuur, maar nu gaan mijn knuffels niet meer mee in een valies).
Omtrent Gaza: ik probeer me af te sluiten van teveel beeldmateriaal. Anderzijds, – zonder de ernst en het afgrijselijke van de situatie te minimaliseren – rationaliseer ik voor mezelf dat voor Gaza, dergelijke horror in Syrië, in Irak, in Congo enz gebeurde. De wereld moet ingrijpen, mag niet wegkijken, we moeten allen samen blijven zorgen dat de wereld een geweten heeft. Maar ik ga er wel vrij bewust mee om dat in elk decennium al vreselijke oorlogsmisdaden gebeurd zijn helaas.