Vlak nadat de oorlog in Gaza was gestart, had ik het mentaal ontzettend moeilijk. Ik trok het leed dat ik zag op mijn smartphone ontzettend aan. Nog steeds eigenlijk, maar die eerste weken en maanden kwamen de beelden echt binnen. Iedere ochtend scrolde ik door Instagram en stroomden tranen over mijn wangen.

Ik kon het moeilijk vatten dat mensen zoiets andere mensen konden aandoen en dat niemand ingreep. En nog steeds niemand ingrijpt. Het gebeurt onder onze ogen en er lijkt geen einde aan te komen. Intussen is mijn Instagramgebruik drastisch geminderd en word ik minder geconfronteerd met beelden van die genocide. Natuurlijk volg ik het nieuws nog steeds via andere kanalen en kunnen beelden nog steeds heel hard binnenkomen. Zo was er vanavond in de uitzending van Karrewiet een stukje over de voedselbedeling in Gaza. Zowel Het Vriendje als ik barstten in tranen uit.

Maar tijdens die periode vlak na de start van de oorlog in Gaza liepen we door de IKEA. En daar spotte ik opeens een groene alien met grote, zwarte ogen en twee voelsprieten. Zodra ik die knuffel zag, wist ik dat ik hem mee naar huis moest nemen. Ik voelde dat ik nood had aan iets om me aan vast te houden. Figuurlijk, maar ook letterlijk.

Ja, ik had een aantal huisgenoten die ik zeker ook mocht vasthouden en knuffelen, maar ik wilde iets dicht bij mij houden. Iets relatief klein. Iets zacht. Een knuffel. Mijn oude teddybeer hangt met haken en ogen aan elkaar, dus die kon ik niet bij mij in bed nemen en knuffelen. Binnen de kortste keren zou hij dan helemaal uit elkaar vallen. En hij is gemaakt uit een bijzonder fragiel stofje dat niet zomaar te repareren valt. Een andere optie was om een knuffel te adopteren uit de berg knuffels van zoonlief, maar het was pas bij het zien van die alien daar in de IKEA dat ik de nood voelde. Ik had er nooit eerder bij stilgestaan.

Dus adopteerde ik een Aftonsparv. Ik doopte haar ESA, want ja, het is een meisje. ESA is kort voor Emotional Support Alien. Het moet niet altijd een Emotional Support Animal zijn. Ha!

Ik herinner me dat ik op een bepaald moment vertelde over ESA aan een mama aan de schoolpoort. Long story short: de klaspop van de klas waar zoonlief in zit is ook zo’n Aftonsparv. De knuffel kwam ter sprake en ik legde uit waarom ik zo’n alien in huis had. De mama keek me ietwat verbaasd aan, maar zonder enig oordeel in haar stem vroeg ze of dat hielp, zo slapen met een knuffel. En ja, dat helpt. Toch bij mij.

Die eerste weken heb ik heel vaak met ESA in mijn armen geslapen. Eens ik me wat beter begon te voelen, was de nood wat minder en zat ze gewoon naast mijn hoofdkussen. Maar wanneer er een moeilijke dag is, dan eindigt ze al eens dicht bij mij.

En blijkbaar ben ik lang niet de enige waarbij het helpt. Onlangs stootte ik op dit artikel van een tijdje terug in The New York Times. Daarin wordt verwezen naar een aantal onderzoeken rond slapen met een knuffel als volwassenen. Die onderzoeken tonen aan dat het eigenlijk echt wel interessant is om met een knuffel te slapen, zelfs al ben je al lang geen kind meer. Het draagt bij aan een “en nu gaan we slapen” ritueel en zorgt ervoor dat je stress vermindert.

Dus pro-tip voor mijn mede-slechte-slapers: haal eens een knuffel in huis. Of duik je oude knuffel op. En druk die beer, zeehond, krokodil of dat groene, buitenaardse wezentje eens dicht tegen je aan tijdens je slaap. Misschien werkt het ook bij jou om wat stress te minderen en om een betere nachtrust te bekomen. Baat het niet, dan schaadt het niet.

En nee, je ziet niet dubbel. Op de foto zie je ESA samen met Boba, de klaspop, toen die op bezoek kwam.