Die titel klinkt misschien een tikkeltje dramatischer dan dat het is, maar zoonlief is niet bepaald een lezer. Hij kan lezen, maar kiest ervoor om het thuis niet te doen. In de klas zijn er vaste leesmomenten en dan leest hij gelukkig wel.

En het verbaast mij ietwat dat hij niet zo’n grote lezer is. Niet omdat ik dat zelf wél ben, maar vooral omdat hij oprecht geïnteresseerd is in verhalen. Hij is ook vaak mee met verhalen. Dat had hij al van toen hij heel jong was. Ik herinner me dat hij op een bepaald moment voor de eerste keer een aflevering van Noddy keek op Netflix. Noddy is een poppetje dat detectivegewijs mysteries probeert op te lossen in een speelgoedland. De oplossingen zijn niet altijd voor de hand liggend. Gaandeweg kom je meer details te weten waardoor je, als je goed oplet, samen met Noddy kan raden wie het gedaan heeft. Geweldige show voor peuters en kleuters. Dikke aanrader.

Het was dus één van de eerste keren dat zoonlief als klein ukkie naar zo’n aflevering keek en ik was ondertussen in de buurt iets anders aan het doen. Opeens hoorde ik hem “panda” zeggen, waarop ik besloot verder mee te kijken. En jawel hoor, zoonlief had gelijk. Het waren inderdaad de panda’s die iets hadden uitgespookt. Ik viel net niet uit de zetel van verbazing. Zoonlief was toen twee of tweeënhalf en hij had duidelijk goed genoeg opgelet om te weten wie de daders waren. Zotjes gewoon.

Het Vriendje begon vorig jaar Lord of the Rings voor te lezen voor het slapengaan aan zoonlief. Ik weet het, misschien niet bepaald het meest geschikte leesvoer voor de zevenjarige zoon, maar kijk, hij vond het ontzettend boeiend. Tijdens het lezen van die boeken deelde zoonlief blijkbaar ook veel inzichten met zijn papa waardoor die net niet van verbazing uit het bed rolde. Het feit dat Het Meneertje tienduust keer heeft gevraagd wie Boromir is, dat gaan we even vergeten. Ahum.

Gisteren keken we voor het eerst met zoonlief naar The Neverending Story (classic!). Hij was volledig gefascineerd door die film. Op een bepaald moment krijgt Atreyu te horen dat een mensenkind een nieuwe naam moet kiezen voor de keizerin van Fantasia. In een volgende scène zie je Bastian die uit een raam staart en iets zegt in de aard van: “Ach, mijn mama had zo’n mooie naam”. Naast mij in de zetel begon zoonlief meteen: “Aaah!” te mompelen en ik wist dat hij doorhad wat er zou gebeuren.

Om maar te zeggen: inzicht in verhalen, geen enkel probleem. En laten we eerlijk zijn: smaak is ook niet meteen een probleem. Alleen zijn er maar weinig echt epische fantasieverhalen op zijn leesniveau en dat is nu eenmaal het soort verhalen waarin hij het meest geïnteresseerd is. Als ik thuiskom van de bib met een boek over een kat die zijn weg naar huis probeert te vinden, wordt dat boek zelfs niet bekeken. Als ik voor hem een bestseller koop die door twee miljoen kinderen wereldwijd met veel plezier werd gelezen, dan wordt er een keer door gebladerd en leest moederlief het maar (met veel gegniffel en gegiechel, mind you).

Zoonlief zegt zelf dat hij thuis niet kan lezen, omdat er dan geen geroezemoes is zoals in de klas, maar I call bullshit.

Thuis zijn er gewoon teveel andere dingen die voor afleiding zorgen. Schermen. Zoveel schermen. Zucht. Het is een strijd tegen de schermen. Maar het feit dat hij thuis niet leest, houdt me niet tegen om geen mini-bibliotheek voor hem aan te leggen. Ik ga op zoek naar die epische fantasieverhalen op zijn leesniveau, ik pik er strips en graphic novels uit die interessant kunnen zijn (lezen is lezen), ik lees boeken voor hij ze in handen krijgt zodat ik lachend kan verwijzen naar dat ene hoofdstuk over Blaf de Blaffende Hond, ik zoek boeken uit met illustraties in full colour (serieus, waar waren die in mijn tijd?!),…

Maar uiteindelijk kan ik het niet forceren. Tijdens de zomervakantie gaan we sowieso opnieuw de platte rust invoeren en hopelijk grijpt hij dan al eens wat vaker naar een boek. Maar het komt erop neer dat ik misschien moet accepteren dat mijn kind (nog) geen lezer is. Wie weet komt dat nog, wie weet ook niet. It is what it is. Ik ben al blij dat hij een goed verhaal op prijs weet te stellen. Dat is al veel.